30 Ιουν 2011

Τη χρήση χημικών καταγγέλλει και η Πανελλήνια Ιατρική Εταιρία


Από alterthess


Σε ανακοίνωσή της τονίζεται ότι «η Εταιρεία μας από το 2007 είχε αποστείλει στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξης επιστολή διαμαρτυρίας για την από τότε εντατικοποίηση χρήσης χημικών σε διαδηλώσεις και τις επιπτώσεις τους στην υγεία, όχι μόνο των διαδηλωτών (οι αστυνομικοί προστατεύονται με μάσκα) αλλά και των περιοίκων.
Μετά την συνεχιζόμενη και διευρυνόμενη χρήση των συγκεκριμένων χημικών αδιακρίτως και με επιτεινόμενη ένταση επανερχόμεθα προς κάθε υπεύθυνο.
Είναι γνωστό ότι τα χρησιμοποιούμενα δακρυγόνα περιέχουν την ουσία CS (ορθοχλωροβενζινομαλονονιτρίλη) η οποία προξενεί σοβαρά προβλήματα στην όραση, το αναπνευστικό, αποβολές και καρκινογενέσεις. Γιαυτούς τους λόγους κατατάσσεται στα χημικά όπλα και η χρήση της απαγορεύεται σε καιρό πολέμου.
Είναι παράλογο μια ουσία που είναι απαγορευμένη κατά εχθρών να χρησιμοποιείται ευρύτατα κατά των πολιτών της δικής μας χώρας.
Ζητάμε από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη το άμεσο σταμάτημα της χρήσης χημικών κατά των κατοίκων της Αθήνας και την υιοθέτησης άλλων μεθόδων που δε θα απειλούν την υγεία για την επιβολή της δημόσιας τάξης».

26 Ιουν 2011

Το εργοστάσιο κι εγώ - Μια ιστορία αγάπης και μίσους

Αγαπώ τον Καρυωτάκη αλλά τη ζωή μου θα τη φτιάξω όπως τη θέλω εγώ.
Θα τον αλλάξουμε το γαμώκοσμο!

Ξεκίνησα τη δουλειά σε μια δύσκολη φάση για τα οικονομικά μου, η οποία και παραμένει, οπότε αν μείνω χωρίς δουλειά την έχω φουτσίσει. Όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση μπαίνεις στη διαδικασία να ανέχεσαι πολλά πράγματα προκειμένου να δουλέψεις.
Όταν, όμως, οι αρχές σου είναι υπεράνω χρημάτων, έτσι και οι επιλογές σου πρέπει να γίνονται μ' αυτή τη λογική. Αλλιώς οι αρχές σου γίνονται αρχίδια και τα αρχίδια ορίζουν τη ζωή σου, η ζωή σου γίνεται ένα συνεχές κυνήγι χρήματος και καθώς τρέχεις πέφτεις στο βόθρο της μιζέριας, οι αναθυμιάσεις της ρουτίνας σε ζαλίζουν, κάπου στο βάθος του μυαλού σου θυμάσαι ότι άλλα ήθελες, μπερδεύεται το σύστημα και έχε γεια καημένε κόσμε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Οι καλύτεροι άνθρωποι που γνώρισα στο εργοστάσιο δεν είναι φυσικά τα αφεντικά μου αλλά ούτε βρίσκονται μεταξύ των αλλοτριωμένων υπαλλήλων/εργατών που έχουν τη λογική το εργοστάσιο να είναι καλά για να έχουμε δουλειά. Και δώσ' του κλέψιμο από τους φτωχομπινέδες μεροκαματιάρηδες αγρότες μην τυχόν και χάσει κάνα ευρώ το αφεντικό, που στις καλοκαιρινές διακοπές του τρώει για καύσιμα στο σκάφος του όσα εκείνοι βγάζουν με κάποιους μήνες δουλειάς.

Οι καλύτεροι άνθρωποι που γνώρισα εκεί είναι κάποιοι καλόκαρδοι αγρότες όπως τρία αδέρφια που φέρνουν ροδάκινα εδώ και πολλά χρόνια στο εργοστάσιο, όπως μου είπαν. Μη φανταστείτε τίποτα νεαρούς, μεγάλοι άνθρωποι με οικογένεια, παιδιά, εγγόνια κλπ. Αλλά με καρδιά νέου. Ο ένας από αυτούς πάντα χαμογελαστός και πλακατζής μέχρι αηδίας. Οι άλλοι εκ πρώτης όψεως σοβαροί, μεγαλόσωμοι και βλοσυροί αλλά μόλις τους έλεγες μια καλημέρα σκάγανε ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Και οι τρεις απλοί καλόκαρδοι άνθρωποι που φαίνονται να ξεχωρίζουν τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή και δουλεύουν σκληρά για να φροντίσουν αυτούς που αγαπούν. Η γιαγιά μου έλεγε άνθρωπο που χαμογελάει μην τον φοβάσαι. Όποτε τους έβλεπα μου έφτιαχνε η διάθεση.

Μια μέρα ο πρώτος που ανέφερα ήρθε να ζητήσει λεφτά προκαταβολικά. Όπως είπα, έχει χρόνια που συνεργάζονται και υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνη το αφεντικό ότι ο παραγωγός δε θα πάει σε άλλον έμπορο και θα έχει καλά φρούτα και εμπιστοσύνη ο αγρότης ότι θα πληρωθεί στην ώρα του με κάποιες περικοπές στα κιλά που παρέδωσε.
Όταν ήρθε για προκαταβολή ήταν ακόμη χειμώνας και θα περνούσαν μήνες μέχρι να βγει η παραγωγή του και να 'χουν τα αφεντικά να κερδίσουν κάτι από αυτόν.Από τη στιγμή που μπήκε μου φάνηκε κάπως μουδιασμένος. Προφανώς δεν ένιωθε άνετα να ζητάει προκαταβολή τόσο νωρίς, παρότι είναι βέβαιο πως θα την υπερκάλυπτε με την παραγωγή του.
Το αφεντικό τον άφησε να περιμένει αρκετή ώρα λες και είναι κανένα σκουπίδι και όταν τελικά ήρθε στο γραφείο τον άρπαξε από τα μούτρα.
"Τι θέλεις τώρα να σου κάνω", "κι εγώ που να τα βρω" κλπ.
Δεν του ζήτησε δα και τόσα πολλά.
"Τι να κάνω...", απάντησε αυτός, "για το κορίτσι που σπουδάζει...", "να του δώσω να πληρώσει το ενοίκιο και τα βιβλία της". 
"Για το κορίτσι..."

Τελικά το αφεντικό αφού τον ταλαιπώρησε, τον έκανε να νιώσει άσχημα, έκανε διάφορους μορφασμούς δυσαρέσκειας και είπε όσα είπε, του έδωσε προκαταβολή αλλά κάπως λιγότερα απ' όσα του ζήτησε.

Φυσικά κάποιος που έχει τη λογική του αφεντικού μου, θα την έχει έτοιμη τη δικαιολογία για όλα αυτά.
Έτσι είναι αυτές οι δουλειές. Αλλιώς πως θα κρατήσεις το εργοστάσιο. Δίνουμε λεφτά και δουλειά σε τόσο κόσμο και λοιπές αηδίες.
Μια χαρά μπορείς να το κρατήσεις το εργοστάσιο. Αλλά όταν είσαι αφεντικό, θέλεις να βγάλεις χοντρά φράγκα. Και φυσικά με τα χοντρά φράγκα αγοράζεις σπίτια, πανάκριβα αμάξια για σένα και τους δικούς σου, σκάφος και γενικά βγάζεις τα γούστα σου τη στιγμή που ο άλλος παλεύει να πληρώσει δάνεια και λογαριασμούς για να μην του πάρουν το σπίτι ή του κόψουν το ρεύμα και τα συναφή όμορφα που συμβαίνουν γύρω μας την ώρα που είμαστε πολύ απασχολημένοι και αδιάφοροι για να κοιτάξουμε.
Κι αυτό φαίνεται σε μια φράση του αφεντικού μου σε συνεργάτη: "Εσένα αν σου πουν εκεί έχει λεφτά δε θα πας να τα πάρεις; Θα τα πάρεις. Δεν είσαι μαλάκας."
Δηλαδή θα τα πάρεις για σένα κι επειδή "τα βρήκες" με όποιον τρόπο κι αν τα βρήκες σου αξίζουν.  
Να τα έβρισκε ο άλλος. Να ήτανε πιο έξυπνος. 
Βρε σάλτα και γαμήσου!

Κι έτσι ερχόμαστε στις αρχές μου και στο τι πιστεύω το οποίο δε συμβιβάζεται με όσα μου ζητούνται να κάνω στη δουλειά μου.

Εγώ δεν θέλω να κλέψω. Από αυτούς τους μεροκαματιάρηδες δεν μπορώ να κλέψω, πόσο μάλλον για χάρη ενός κακομαθημένου μαλάκα που μ' έχει να δουλεύω όλη μέρα και στο τέλος του μήνα μου πετάει ένα μισθουλάκο. Και δεν θέλω να ανέχομαι τέτοια συμπεριφορά από τους ανθρώπους για τους οποίους εργάζομαι. Νιώθω συνένοχος και προδότης των ιδεών μου. Οι ιδέες δεν είναι για να τις κάνουμε κάδρο, να τις βάζουμε στον τοίχο και να τις χαζεύουμε όποτε μας βολεύει. Είναι για να τις κουβαλάς μέσα σου.

Εγώ δεν θέλω να γίνω απάνθρωπος. Η ανθρωπιά είναι ότι σημαντικότερο έχουμε. Είναι το μόνο που μπορεί να μας ενώσει και να προσπαθήσουμε μαζί πέρα από μίση και διακρίσεις να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Να δούμε τον εαυτό μας μέσα στους άλλους. Να νοιαστούμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γύρω μας και θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε κι εμείς αν τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.

Θέλω να είμαι περήφανος για τις πράξεις μου και να μπορώ να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια όντας περήφανος και όχι απατεώνας που ότι κι αν κάνει δικαιολογεί τον εαυτό του.

Θέλω να βάζω τους ανθρώπους όχι μόνο πάνω από τα χρήματα αλλά και πάνω από τη γαμημένη την ανάγκη μου. Θα βρω τρόπο να τα βγάλω πέρα. Κι αν στην πορεία διαπιστώσω ότι δε μου κάνει θα τον αλλάξω κι αυτόν. Δε χρειάζεται να ζήσω με τον τρόπο που έχει ορίσει κάποιος άλλος για μένα.
Δε θα γίνω κάποιος άλλος.
Τη ζωή μου θα τη φτιάξω όπως τη θέλω εγώ.
Θα τον αλλάξουμε το γαμώκοσμο!

17 Ιουν 2011

Βρείτε τις διαφορές - παρτ του






Πηγή για τη φωτογραφία Πάγκαλου-Βενιζέλου προβοκάτορας.

Ταξιδεύοντας στο Σύνταγμα


Αναδημοσιεύω το πολύ καλό κείμενο του συνονόματου Πιτσιρίκου.
Είναι must read. Κάτι σαν τον Κώδικα Ντα Βίντσι με τη διαφορά ότι ο Πιτσιρίκος δε γράφει μαλακίες.

Πέρα από την πλάκα, θεωρώ σημαντικό να το διαβάσετε και ΚΥΡΙΩΣ να το δώσετε να το διαβάσουν συγγενείς, φίλοι και γνωστοί που δεν έχουν σχέση με διαδίκτυο και τα συναφή. Αρκετά με το να μας πλασάρουν ότι γουστάρουν στην τηλεόραση και η μάνα σου να αγωνιά τι θα γίνει αν δε μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση από αυτούς που έχουν ξεπουλήσει τα πάντα. Τι άλλο πρέπει να κάνουν δηλαδή για να τους στείλουμε στο διάολο;

Δε χρειαζόμαστε κανένα δυνάστη ούτε τα τσιράκια του. Μπορούμε να τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα μόνοι μας.

Μπείτε στον κόπο να το διαβάσετε στη μαμά, στον μπαμπά, στη γιαγιά κλπ. και να συζητήσετε για το τι πραγματικά συμβαίνει στο πολιτικό σκηνικό, πέρα από την προπαγάνδα των media.

Ταξιδεύοντας στο Σύνταγμα

Όποιος βρέθηκε στη μεγάλη χτεσινή συγκέντρωση της πλατείας Συντάγματος δεν πρέπει να έχει πια καμία αμφιβολία για το πώς δρα το παρακράτος. Αυτό που άλλαξε χτες είναι ο τρόπος που αντιδρούν οι πολίτες.
Εδώ και πολλές μέρες, στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας Συντάγματος, ένα από τα κύρια θέματα ήταν ο τρόπος αντίδρασης σε ένα χτύπημα της Αστυνομίας. Έχοντας την πρόσφατη περίπτωση της Ισπανίας κατά νου, όλοι ήταν σίγουροι πως η Αστυνομία θα χτυπήσει τη διαδήλωση του Συντάγματος και θα προσπαθήσει να τη διαλύσει – μαζί, βέβαια, με τις σκηνές και τις υποδομές. Αναζητούσαν λοιπόν πιθανούς τρόπους αντίδρασης και συζητούσαν για το ποιοι θα είναι αυτοί.
Η πρώτη προσπάθεια της Αστυνομίας να διαλύσει τη διαδήλωση του Συντάγματος έγινε χτες. Τα χημικά που έπεσαν στην πλατεία Συντάγματος ήταν απίστευτα πολλά και αδικαιολόγητα– ειδικά, αν σκεφτείς πως οι διαδηλωτές είχαν κάνει σαφές πως διαδηλώνουν και θα συνεχίσουν να διαδηλώνουν με ειρηνικό τρόπο.
Οι ασφαλίτες που παρακολουθούν τις συνελεύσεις και δίνουν αναφορά στους ανωτέρους τους το ήξεραν πολύ καλά αυτό. Και σίγουρα, είχαν ακούσει τον προβληματισμό όλων των ομιλητών για τα χημικά. Ξύλο μπορείς να κάτσεις να φας ή μπορείς να ξαπλώσεις κάτω και να μην κουνιέσαι – τα χημικά, όμως, δεν αντέχονται. Η πρόταση να φοράμε όλοι αντιασφυξιογόνες μάσκες δεν προχώρησε, αν και είναι ο μόνος πραγματικά αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπίσεις τα χημικά.
Στη Βασιλέως Γεωργίου βρέθηκαν χτες κουκουλοφόροι. Είναι το αγαπημένο τους σημείο. Προσπερνώ το ότι επί 21 ημέρες δεν υπήρξε κάποιο βίαιο επεισόδιο στην πλατεία Συντάγματος. Προσπερνώ επίσης το ότι ήταν ολοφάνερο πως η πλειοψηφία αυτών των κουκουλοφόρων ήταν ασφαλίτες. Ας δεχτώ πως όλοι αυτοί ήταν ταραξίες που δεν είχαν καμία σχέση με την Αστυνομία.
Στη Βασιλέως Γεωργίου υπήρχαν εκατοντάδες ειρηνικοί διαδηλωτές. Αυτό που έκαναν τα ΜΑΤ ήταν να στέλνουν τους «ταραξίες» μέσα στους διαδηλωτές και να πετούν τελικά χημικά στους ανυπεράσπιστους διαδηλωτές, αφού οι «ταραξίες» είχαν λάβει τα μέτρα τους – μάσκες κλπ.
Σε ερώτηση οργισμένου διαδηλωτή στον αρχηγό της δύναμης των ΜΑΤ που ήταν στην Καραγιώργη Σερβίας «γιατί τους στέλνετε πάνω μας και μας πετάτε χημικά;», αυτός απάντησε πως «έγινε λάθος». Να δεχτώ πως ήταν λάθος. Τα λάθη, όμως, γίνονται μια φορά. Το συγκεκριμένο λάθος έγινε άπειρες φορές, με αποτέλεσμα η πλατεία Συντάγματος να πνιγεί στα χημικά και οι διαδηλωτές να τρέχουν να σωθούν (μαζί με τους τουρίστες). Η πορεία των συνδικάτων είχε ήδη τελειώσει, οπότε, η δύναμη των ΜΑΤ είχε τη δυνατότητα να «οδηγήσει» τους «ταραξίες» στη Σταδίου, όπου δεν υπήρχε κανένας διαδηλωτής. Δεν το έκανε.
Έχοντας παρευρεθεί σε δεκάδες πορείες τον τελευταίο χρόνο, ξέρω πια πότε θα εμφανιστούν οι «ταραξίες» και πότε θα χτυπήσουν τα ΜΑΤ. Δεν είμαι ο μόνος – το έχουν αντιληφθεί πια τουλάχιστον όλοι όσοι συμμετέχουν στις πορείες. Όλοι ξέρουμε πότε θα χτυπηθεί η πορεία. Μόλις μπαίνει στο Σύνταγμα. Χτυπιέται εκεί, ώστε –μόλις πέσουν τα δακρυγόνα- να διαλυθεί ο κόσμος και να μην φτάσει μπροστά στη Βουλή.
Το κακό με τις πορείες είναι ότι χτυπιούνται εύκολα και προβοκάρονται ακόμα πιο εύκολα. Όταν θέλεις να διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή, δεν έχεις κανένα λόγο να ξεκινάς από το Πεδίο του Άρεως ή την Ομόνοια – διαδηλώνεις κατευθείαν μπροστά στη Βουλή. Βέβαια, αυτό δεν συμφέρει κόμματα και συνδικάτα που θέλουν τους πελάτες τους χώρια. Γι’ αυτό μας ξέκαναν με ανούσιες πορείες και βόλτες για περισσότερο από ένα χρόνο, ενώ ήταν ολοφάνερο πως ο κόσμος ήθελε να διαδηλώσει στο Σύνταγμα.
Το σίγουρο είναι πως οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος –που διαδηλώνουν χωρίς κομματικές ταυτότητες- χάλασαν τη «συνταγή» της Αστυνομίας. Δίνοντας ραντεβού στο Σύνταγμα –και μένοντας εκεί-, έβαλαν δύσκολα στα ξεφτέρια της Ελληνικής Αστυνομίας. Το χειρότερο ,δε, είναι πως διαδηλώνουν ειρηνικά. Με συνθήματα, συνελεύσεις και μουσική.
Χτες λοιπόν, συνέβη κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Η διαδήλωση του Συντάγματος χτυπήθηκε ανελέητα με δακρυγόνα, αν και κανένας από τους διαδηλωτές δεν έκανε κάτι βίαιο. Με την πρόφαση των «ταραξιών», μας τρελάνανε στα χημικά. Αλλά το καινούργιο στοιχείο είναι ότι δεν φύγαμε. Η φωτογραφία που ακολουθεί έχει ενδιαφέρον.

Είναι γύρω στις 2 το μεσημέρι –δεν κοιτούσα και το ρολόι- και έχουμε καταφύγει στην οδό Φιλελλήνων, για να πάρουμε μια ανάσα. Στην κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος –την οποία αδειάσαμε αναγκαστικά λόγω των χημικών-, γίνεται πόλεμος ανάμεσα στα ΜΑΤ και τους «ταραξίες». Το συνηθισμένο «παιχνίδι». Το μπλοκ των μεταναστών αποχωρεί από την Όθωνος –όπου βρισκόταν- και τότε ο κύριος με το μπλε μπλουζάκι (νομίζω πως αυτός το ξεκίνησε) κάνει κάτι αναπάντεχο.
Γυρνάει προς τα πίσω, βλέπει τη Φιλελλήνων –που είναι γεμάτη από τη μια άκρη ως την άλλη με διαδηλωτές που δεν φεύγουν-, κάνει μια κίνηση με το χέρι και λέει «Πάμε!».
Πάμε; Πού πάμε; Η πλατεία έχει πνιγεί στα δακρυγόνα και μπροστά μας είναι οι ματατζήδες με τα γκλομπ,και οι «ταραξίες» με τα καδρόνια και τις κοτρόνες. Εμείς δεν έχουμε τίποτα – μόνο που είμαστε πάρα πολλοί.
Ο κύριος με το μπλε μπλουζάκι σηκώνει τα χέρια ψηλά, αρχίζει να χτυπάει τις παλάμες του και να περπατάει προς την πλατεία. Κατά ένα περίεργο τρόπο, αρχίζουμε όλοι να περπατάμε προς την πλατεία και να χτυπάμε τις παλάμες μας.
Μέσα σε λίγα λεπτά, έχουμε βρεθεί στη μέση της πλατείας, ενώ ο πόλεμος συνεχίζεται. Κάνουμε πάλι πίσω και μετά από λίγο κάνουμε πάλι το ίδιο. Αυτό το μπες-βγες στην πλατεία κράτησε πολλή ώρα.
Τελικά, τα ΜΑΤ κατάφεραν να βγάλουν τους διαδηλωτές –εκτός από τους πολύ γενναίους και πολύ ανθεκτικούς- από την πλατεία. Το πόσο στημένο ήταν αυτό φάνηκε, όταν –με το πρόσχημα πάντα των «ταραξιών»- έριξαν δακρυγόνα στο κέντρο της πλατείας Συντάγματος, την ώρα που εκατοντάδες διαδηλωτές χόρευαν πεντοζάλη.
Επικράτησε πανικός και –για να μην κάνω τον ήρωα- θα πατούσα και τη μάνα μου εκείνη την ώρα, για να καταφέρω να βρεθώ σε ένα σημείο που θα μπορώ να πάρω αέρα. Όταν έφτασα στην κορυφή των σκαλοπατιών –απέναντι από τη Βουλή-, είδα πως τα ΜΑΤ ήταν πια ανάμεσα στις σκηνές.
Θα ήθελα πολύ να ήμουν ο Σούπερμαν και να γυρνούσα και να τους πλάκωνα στις σφαλιάρες –γιατί είναι αλήτες-, αλλά δεν είμαι και έφτασα ως το Ζάππειο, για να μπορέσω να συνέλθω λίγο.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αυτή τη φορά δεν φύγαμε. Ακόμα κι όταν η πλατεία Συντάγματος έγινε κόλαση από τα δακρυγόνα –και δεν μπορούσε να σταθεί άνθρωπος-, αρχίσαμε σιγά σιγά να επιστρέφουμε.
Γιατί, όμως, τις προηγούμενες φορές διαλυόμασταν απογοητευμένοι –μετά από τα πρώτα δακρυγόνα- και αυτή τη φορά επιστρέψαμε; Νομίζω πως αυτή τη φορά επιστρέψαμε γιατί είχαν προηγηθεί οι 21 ημέρες διαδήλωσης στο Σύνταγμα. Δεν σου έκανε καρδιά να σηκωθείς να φύγεις, όταν ήξερες πως οι άνθρωποι με τους οποίους συναντιέσαι και συζητάς κάθε βράδυ θα μείνουν εκεί. Κάτι τέτοιο θα ήταν σαν προδοσία.
Μπορεί να μη συμφωνείς στα πάντα με αυτούς τους ανθρώπους, μπορεί κάποια στιγμή να παίρνεις ανάποδες με τη διαδικασία στη συνέλευση, μπορεί να σε ενοχλούν κάποια συνθήματα, αλλά είσαι 3 εβδομάδες στον ίδιο χώρο μαζί τους, με αίτημα τη δημοκρατία. Και θα σηκωθείς να φύγεις επειδή τα ΜΑΤ έριξαν δακρυγόνα; Και πυρηνικά να ρίξουν, πάλι θα γυρίσουμε.
Οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος ξέρουν καλά γιατί βρίσκονται στο Σύνταγμα. Δεν διαδηλώνεις 3 εβδομάδες σε μια πλατεία για πλάκα. Ειδικά, αν είσαι Έλληνας και βαριέσαι τα πάντα από τη δεύτερη μέρα.
Χτες το μεσημέρι, την ώρα που περπατούσαμε όλοι μαζί προς την πλατεία Συντάγματος -και χτυπούσαμε τα χέρια μας-, αισθάνθηκα περήφανος. Και για εμένα, και για τους ανθρώπους μαζί με τους οποίους περπατούσα.
Βέβαια, αν είχα φάει κάνα γκλομπ ή κάνα καδρόνι στο κεφάλι, τώρα –εκτός από περηφάνια- θα είχα και πονοκέφαλο.

16 Ιουν 2011

Μπάτσοι - βιοπαλαιστές - κουκουλοφόροι

Πολύ φάτσα το μικρό αλλά αν πέσει σήμα θα τις φάει τις μάπες του! Έχουμε και μια οικογένεια να θρέψουμε.

Με έχουν κουράσει αυτοί που ισχυρίζονται πως οι μπάτσοι ντύνονται κουκουλοφόροι για να κάνουν προβοκάτσιες. Δεν μπορώ άλλο να ανεχθώ τόση αδικία και λάσπη και τέτοια προσβόλα στο πρόσωπο της αστυνομίας. Ξυπνήστε επιτέλους και δείξτε και λίγο σεβασμό.

Η αλήθεια, που όσοι βγάζουν τέτοιου είδους βιαστικά συμπεράσματα αγνοούν, είναι ότι το επάγγελμα του μπάτσου περνάει μεγάλη κρίση. Από τη μια η οικονομική κρίση και η ανάγκη για περικοπές στο δημόσιο, από την άλλη οι μπάτσοι να ξύνουν όλη μέρα τα παπάρια τους, δεν πάει το πράμα. Είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν οι απολύσεις, οι νέοι να μη βρίσκουν δουλειά όταν βγαίνουν από τη σχολή λες και είναι ίσα κι όμοια με τους υπόλοιπους αποφοίτους ΑΕΙ-ΤΕΙ-ΙΕΚ-ΠΑΜΕ-ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και όλα αυτά με τις συντομογραφίες. Μια φρίκη σου λέω!

Οπότε πρέπει να γίνουν χρήσιμοι και επειδή δεν παίζει να γίνουν πραγματικά χρήσιμοι (δημόσιοι υπάλληλοι είναι άλλωστε), πρέπει τουλάχιστον να φαίνονται χρήσιμοι. Έτσι οι πραγματικοί αγωνιστές μεταξύ των μπάτσων μερικές φορές παίζουν το ρόλο κουκουλοφόρου μια που οι διαδηλωτές έχουν παραφλωρέψει. Επίσης, αναγκάζονται να προβούν και σε άλλες ενέργειες προκειμένου να προστατεύσουν την τίμια δουλίτσα τους.

Συγκεκριμένα μερικές από αυτές είναι:
  • Διπλοπαρκάρουν ή τρέχουν με υπερβολική ταχύτητα και επειδή συνήθως δε βρίσκεται κάποιος συνάδελφός τους κοντά να τους γράψει, κόβουν κλήση στον εαυτό τους.
  • Διοργανώνουν και εκτελούν ληστείες που συνοδεύονται κατά προτίμηση από πιστολίδι με άλλους μπάτσους.
  • Αποφεύγουν να συλλάβουν εμπόρους ναρκωτικών και λευκής (ή μαύρης) σαρκός, γιατί άλλωστε τη δουλειά τους κάνουν τα παιδιά. Αντιθέτως, συμμετέχουν με προθυμία στη διακίνηση.
Όλα αυτά και άλλα για να βγάλουν με μόχθο το ψωμάκι τους. Αλλά εσείς βλέπετε παντού προβοκάτσιες. Ελπίζω τώρα τουλάχιστον να ξεκαθαρίστηκε το θέμα.

Γι' αυτό παρακαλώ μην αρχίσετε τις ίδιες βλακείες όταν δείτε καραβανάδες να παριστάνουν τους Τούρκους κομάντο.


5 Ιουν 2011

Η κρυμμένη αλήθεια

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ξύπνησα με δυσκολία και κακόκεφος για τη δουλειά. Πλύθηκα, ήπια το γάλα με κακάο που μου ετοιμάζει η μαμά (ναι ρε μου φτιάχνει γάλα η μάνα μου υπάρχει πρόβλημα;), ντύθηκα, πήρα το κολατσιό (ναι κι αυτό η μάνα μου το ετοιμάζει λογαριασμό θα σας δώσω;), φίλησα τη μάνα μου (μαμόθρεφτο είσαι και φαίνεσαι!) και έφυγα με κατεβασμένα τα μούτρα.

Όταν είσαι αναγκασμένος να κάνεις κάτι, φαντάζει σαν όλο σου το είναι να συνομωτεί εναντίον σου. Αυτό που είσαι αναγκασμένος να κάνεις δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις διάθεση να το κάνεις αλλά αντιθέτως με ένα μαγικά καταραμένο τρόπο τότε σου έρχεται διάθεση να κάνεις χίλια δυο άλλα πράγματα που θα σε ευχαριστούσαν και όταν τελικά έχεις ελεύθερο χρόνο σε πιάνει σπαρίλα και απλά κάθεσαι και μουχλιάζεις χωρίς να κάνεις τίποτα.

Πέραν αυτού η δουλειά μου δε μου αρέσει ούτως ή άλλως. Δεν είναι και η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου και μου αποφέρει ένα εισόδημα με το οποίο τα φέρνω βόλτα, με το ζόρι βέβαια. Αλλά αν δεν το είχα κι αυτό, οι τράπεζες θα μας είχαν πάρει και τα σώβρακα.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να αντέξω στη δουλειά είναι η υποκρισία που επικρατεί. Ψεύτικα χαμόγελα και θάψιμο ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου, τρικλοποδιές, κουτοπονηριές και εκμετάλλευση σε όλους και σε όλα.

Εκείνη τη μέρα είχα αρκετή δουλειά. Όταν σχόλασα είχε ήδη νυχτώσει και ήμουν αρκετά κουρασμένος για οτιδήποτε εκτός από μαμ, κακά και νάνι. Μάζεψα το κουφάρι μου και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Στη διαδρομή σκεφτόμουν πως έχω κουραστεί από αυτή την κατάσταση και φοβάμαι πως αν συνεχιστεί και δε βρω κάποιο τρόπο να αλλάξω τη ζωή μου θα ρθει μια στιγμή που και να μου δοθεί η ευκαιρία δε θα 'χω το κουράγιο να το κάνω. Καθώς περπατούσα και λίγο πριν φτάσω στο σπίτι, μια φωνή από αδιευκρίνιστη κατεύθυνση διέκοψε τις σκέψεις μου.

-"Ε εσύ!"
Κοντοστάθηκα κοίταξα τριγύρω, αλλά δεν είδα κανέναν και δεν έδωσα σημασία.
-"Σε σένα μιλάω!"
Κοίταξα πάλι τριγύρω, τίποτα. Ποιος πούστης μου κάνει πλάκα, σκέφθηκα και δεν έχω και όρεξη και θα χεστούμε βραδιάτικα.
-"Που είσαι ρε;" είπα για να μη συνεχιστεί το ενοχλητικό παιχνίδι.
-"Το που δεν είναι η σωστή ερώτηση. Θα ήταν πιο σωστό να ρωτούσες τι θέλεις, αλλά για να μη σε μπερδεύω ας πούμε πως είμαι μια φωνή από το υπερπέραν".

H φωνή ακουγόταν σε κοντινή απόσταση και ενώ κοιτούσα τριγύρω προς όλες τις κατευθύνσεις δεν υπήρχε κανείς, ούτε και κάποιο σημείο που θα μπορούσε να έχει κρυφτεί. Για μια στιγμή πάγωσα...
Έτρεξα και μπήκα στο σπίτι για να μη με βλέπουν οι γείτονες να μιλάω στο πουθενά σαν τον τρελό. Μόλις έκλεισα την πόρτα, άκουσα και πάλι τη φωνή σε κοντινή απόσταση.
-"Δεν είναι ανάγκη να τρομάζεις, μια κουβέντα θα κάνουμε."
-"Θεέ μου εσύ είσαι;", είπα δειλά δειλά.
-"Δεν είμαι θεός, είμαι απλά μια φωνή από το υπερπέραν."
-"Τι... τι εννοείς;"
-"Τι να εννοώ; Είμαι απλά μια φωνή, σκέτο. Χωρίς θεό και το υπόλοιπο πακέτο."
-"Ναι αλλά η φωνή τίνος;"
-"Κανενός ρε παιδί μου. Κοίτα... πως βλέπεις στις ταινίες να βγαίνει ένα εκτυφλωτικό φως και ο θεός να ακούγεται με επιβλητική φωνή από τους ουρανούς..."
-"Ναι;"
-"Ε αυτό χωρίς το θεό και τα ειδικά εφέ."
-"Μήπως είσαι ο Εωσφόρος; Ύπαγε οπίσω μου σατανά!"
-"Ρε τι μπελά έχω βρει με εσάς τους ανθρώπους! Το καταλαβαίνεις ότι είναι ενοχλητικό αυτό που κάνεις; Όλοι σώνει και καλά θέλετε να με βγάλετε θεό, διάβολο κλπ. Δηλαδή σας φαίνεται φυσιολογικό να υπάρχει κάποιος αόρατος θεός που έπλασε τα πάντα και μπορεί να κάνει κουμάντο στον κόσμο αλλά τον αφήνει στα μαύρα του τα χάλια και μια σκέτη φωνή από το υπερπέραν είναι παράλογο να υπάρχει. Ε λοιπόν έχω κι εγώ δικαίωμα ύπαρξης κύριε!"
Αντιλαμβανόμενος πόσο παράλογο είναι αυτό που μου συνέβαινε βρισκόμουν σε πλήρη σύγχυση.
-"Και τι κάνεις δηλαδή σαν σκέτη φωνή;"
-"Κι άλλη χαζή ερώτηση. Τι κάνω, μιλάω, κάνω συζητήσεις, μεταδίδω ιδέες, άμα θες παραγγέλνω και σουβλάκια."
-"Ωραία, ας κάνω λοιπόν τη σωστή ερώτηση", είπα προσπαθώντας να ηρεμήσω. "Τι θέλεις από μένα;"
-"Καιρός ήταν. Γιατί μου το κάνεις αυτό, μου λες;"
-"Τι σου κάνω;"
-"Με αγνοείς παντελώς! Ποιος είναι εμένα ο ρόλος μου σαν φωνή αν με αγνοείς, ε; Όποτε σου απευθύνομαι μες στο μυαλό σου για να σε συμβουλέψω με γράφεις κανονικά και κάνεις συνεχώς τις ίδιες μαλακίες. Ε πόσο να ανεχθώ να συμβαίνει αυτό! Αποφάσισα να σου μιλήσω κανονικά μπας και καταλάβεις ότι υπάρχω κι εγώ!"
-"Μα δε σ'έχω ακούσει ποτέ στο μυαλό μου."
-"Σοβαρά; Και ποιος νομίζεις σε παρότρυνε να πεις τη χαριτωμενιά χθες σ' εκείνο το γκομενάκι. Αν περίμενα από σένα τον μουρόχαβλο..."
-"Μα αυτό εγώ το σκέφτηκα."
-" Το σκέφτηκες και καθόσουν σαν το χάνο. Εγώ σε παρότρυνα. Η ζωή δεν περιμένει, θυμάσαι;"
-"Δηλαδή αυτή μου η σκέψη ήσουν εσύ;"
-"Όχι η σκέψη, η παρότρυνση. Εγώ απλά βγάζω στην επιφάνεια τις καλές σου ιδέες. Σου είναι δύσκολο ακόμη να καταλάβεις πότε συμβαίνει αλλά με λίγη προσπάθεια θα τα καταφέρεις."
-"Δε μου λες όμως, τι θέλεις;"
-"Θέλω να καταλάβεις τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή σου και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Μόνο όταν ονειρεύεσαι περνάω καλά. Και πάνω που αρχίζω να γουστάρω και κάνω κατάσταση με κάνα όνειρο, ξαφνικά όλα χάνονται σα να μην υπήρξαν ποτέ. Ε λοιπόν δε θα σε περιμένω για πάντα! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα την κάνω λίαν συντόμως. Έχω ήδη κάνει κράτηση για τον επόμενο."
-"Δηλαδή δεν είσαι απλά στο μυαλό μου; Μπορείς να πας σε άλλον;"
-"Θα στο εξηγήσω απλά. Προσπάθησε να δείχνεις ότι καταλαβαίνεις γιατί δε μ'αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Κατ' αρχήν υπάρχουν πολλές φωνές. Εμείς οι φωνές έχουμε ένα σκοπό. Να δώσουμε σκοπό στην ύπαρξή σας μπας και γίνει λίγο καλύτερος αυτός ο κόσμος απ' ότι τον καταντήσατε. Αλλά είμαστε ελεύθερες και αν μας τη βαρέσει την κάνουμε, το οποίο μας φέρνει στο θέμα μας.
Όλες οι φωνές έχουν το ίδιο πρόβλημα. Μπαίνουμε στα κεφάλια σας, αναζητούμε τα πιο αξιόλογα όνειρά σας και σας παροτρύνουμε να τα κάνετε πραγματικότητα. Αλλά εσείς οι άνθρωποι είστε τόσο ξεροκέφαλοι και δε μας ακούτε με τίποτα. Έτσι οι φωνές συνήθως κουραζόμαστε μετά από κάποιο διάστημα και την κάνουμε για άλλα κεφάλια, αλλά απογοήτευση παντού. Λίγα είναι τα καλά κεφάλια και είναι όλα πιασμένα. Λένε πως αν κάποιος δεν αρχίσει να σ'ακούει μέχρι να μπει στην αγορά εργασίας το παιχνίδι είναι χαμένο, αλλά δε χάνουμε εύκολα την ελπίδα όπως εσείς οι άνθρωποι.
Τώρα όσον αφορά την περίπτωσή μας... Σκέψου πως χωρίς εμένα θα ήσουν μια μαριονέτα, ένα γρανάζι του συστήματος, χωρίς προσδοκίες και σθένος να διεκδικήσεις όσα θέλεις και σου ανήκουν και η ζωή σου θα γινόταν μια αδιάφορη ρουτίνα. Δηλαδή όχι και τόσο διαφορετικά απ' ότι τώρα αλλά περίμενε, γίνεται και χειρότερο.
Η καθημερινή ρουτίνα έχοντας καταλύσει όλες σου τις αντιστάσεις θα σε επηρέαζε τόσο ώστε να μεταδίδεις αυτή την κακομοιριά και ηττοπάθεια και στους γύρω σου. Κάθε τι αξιόλογο θα σου φαινόταν μάταιο και θα το απαξίωνες και όλα όσα ονειρεύτηκες θα φάνταζαν ουτοπικά και ανούσια. Και το χειρότερο, θα νόμιζες πως αυτά είναι όλα όσα μπορείς να περιμένεις από τη ζωή σου και ότι έχεις ωριμάσει. Λες και είναι ωριμότητα να δέχεσαι παθητικά ότι συμβαίνει γύρω σου. Και όταν θα έρθει η στιγμή που θα αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε το σκοπό μας και οι άνθρωποι αρχίσουν να μας ακούν - γιατί εμείς οι φωνές έχουμε πίστη σ' αυτό που κάνουμε και κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε - κάτι τύποι σαν και σένα θα είναι η ντροπή της κοινωνίας σας και θα σας φτύνουν τα ίδια τα παιδιά σας.
Αυτά είχα να σου πω και μεγάλη χάρη σου έκανα. Αν συνεχίσεις τα ίδια είσαι άξιος της μοίρας σου. Φεύγω..."
-"Περίμενε, μη φύγεις!"
-"Αρκετά σου είπα."
-"Σε παρακαλώ πες μου κάτι τελευταίο πριν φύγεις. Τι νόημα έχουν όλα αυτά;"
-"Δεν έχω απαντήσεις. Έχω συμβουλές. Και οι συμβουλές μου είναι ότι καλύτερο μπορείς να περιμένεις, γιατί είναι το σωστό που προσπαθείς να κρύψεις μέσα σου.
Μη φοβάσαι, όμως, θα τα ξαναπούμε σύντομα."
Η φωνή σώπασε...
"Καιρός να αλλάξω, αρκετά ανέχθηκα και συμβιβάστηκα", σκέφτηκα.
Ή μήπως δεν το σκέφτηκα εγώ;
Σα να μου έκλεισε το μάτι η φωνή.

Τα κλεμμένα τηλεκοντρόλ (μια ιστορία του Κωστάκη Ανάν)

Τον τελευταίο καιρό έχω περιορίσει κατά πολύ κάποιες από τις αγαπημένες μου ασχολίες και συγκεκριμένα να παίζω μουσική και να γράφω στο πολυαγαπημένο μου blog. Αλλά πάνω απ' όλα το μεροκάματο. Σήμερα πληρώθηκα και ένιωσα την πληρότητα του σκληρά εργαζόμενου... δυστυχώς. Μετά από χρόνια σπουδών με μεταπτυχιακό, άπτυστα αγγλικά, άpιστες γνώσεις χειρισμού πισιού κλπ οι κόποι μου ανταμείβονται. Δουλεύω όλη μέρα, 6-7 μέρες τη βδομάδα σε μια δουλειά που δεν είμαι αρκετά δυστυχισμένος για να μου αρέσει, για να πάρω 1000 και κάτι γιούρο μηνιάτικο.  Από αυτά κάνα 800άρι φεύγουν απευθείας σε δάνεια και λογαριασμούς και μου μένουν 200 κάτι γιούρο για να περάσω πλουσιοπάροχα το μήνα μου.
Πάντως προσδοκώ ότι θα αλλάξω τη ζωή μου, εννοώντας όχι να βγάζω περισσότερα λεφτά (όπως προείπα δεν είμαι τόσο δυστυχισμένος) αλλά ότι θα βρω τρόπο να κάνω όμορφα πράγματα που θα με γεμίζουν. Προς το παρόν σκέφτηκα μια που δε γράφω εγώ να αντιγράψω κάτι μπας και πάρω μπρος και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες του Κωστάκη Ανάν με χιούμορ και μήνυμα (όπως πάντα). Προτείνω ανεπιφύλακτα να πάρετε τα βιβλία του, αν τα βρείτε. Επίσης προτείνω ανεπιφύλακτα την κλοπή τηλεκοντρόλ για να γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος. Καλή ανάγνωση!

Είχα φτάσει στον πάτο. Αυτά που λένε ότι ο πάτος δεν έχει πάτο είναι μαλακίες. Μετά από ένα μήνα στο δρόμο και τριάντα νύχτες σε γωνίες και παγκάκια, είχα φτάσει στο τέλος του κατήφορου όπου το τέλμα νοίκιαζε δωμάτια σε τιμές ευκαιρίας. Εγώ δεν είχα φράγκο, και έτσι δεν έμεινα στο τέλμα ούτε ένα βράδυ. Μετά από λίγες ημέρες,  άρχισα να διαπιστώνω  με έκπληξη ότι ένιωθα όλο και καλύτερα. Είχα ξεκινήσει προσπαθώντας να ξεχάσω και τώρα σχεδόν τα είχα καταφέρει. Δυσκολευόμουν να θυμηθώ τι ήθελα να ξεχάσω. Χωρίς δόσεις να χορεύουν πάνω από το κεφάλι μου και να ξελογιάζουν τα χρήματα μέσα στο πορτοφόλι μου, χωρίς απλήρωτους λογαριασμούς, χωρίς "σε θέλει ο κύριος διευθυντής" και γενικά χωρίς όλα αυτά τα μικρά καθημερινά άγχη (που μόνα τους δεν πιάνουν μία, αλλά όταν συνασπίζονται σου τρώνε τα σωθικά, αργά αλλά σταθερά κάθε μέρα), ένιωθα καινούργιος άνθρωπος.
Ένα μεσημέρι έπιασε μια βρόχα τρελή στο κέντρο και εγώ στεκόμουνα στη στοά του Ειρηνοδικείου και έβλεπα να περνάνε δίπλα μου γραβάτες και γόβες, νέοι με γέρικες ψυχές, δερμάτινες τσάντες καρφωμένες για πάντα στους ώμους των ιδιοκτητών τους, βιαστικοί και βρεγμένοι άνθρωποι, όλοι να χώνονται στον υπόγειο για να γυρίσουν "σπιτάκι" τους. Το σκηνικό συμπληρώνανε μικροπωλητές , που προσπαθούσαν μάταια να σκεπάσουν την πραμάτεια τους και έβριζαν τους πάντες, και αλλοδαποί ομπρελοπώλες, που μάλλον κάποιος τους είχε σπείρει από το καλοκαίρι και φύτρωσαν τώρα ξαφνικά, με την πρώτη βροχή.
Όταν τελείωσε η βροχή, ήταν σαν να τους είχε ξεπλύνει όλους αυτούς και, όταν βγήκε ο ήλιος προς το απόγευμα ήταν ο πιο γλυκός ήλιος που είχα δει ποτέ. Στάθηκα στη μέση της πλατείας. Ξαφνικά ο ήχος χάθηκε από τα αυτιά μου. Έκλεισα τα μάτια και, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, πήρα μια βαθιά ανάσα και ένιωσα ότι με την εκπνοή έβγαλα από μέσα μου για πάντα όλη την ασχήμια του κόσμου. Ναι, η αιμορραγία είχε σταματήσει και η ψυχική μου σερβιέτα θα ήταν πλέον καθαρή κάθε μέρα - όλη μέρα.
Δεν είχα απολύτως τίποτα και απολύτως τίποτα δεν μου έλειπε.
Είχε μόλις τελειώσει το σχολείο και εγώ κολυμπούσα γυμνός στη θάλασσα, περιμένοντας να έρθουν οι φίλοι μου από την Αθήνα για διακοπές και κάνοντας σχέδια για το πως θα τους εντυπωσιάσω μετα κόλπα που είχα μάθει όλη αυτή τη χρονιά και πως θα κάνω όλα τα κορίτσια να με ερωτευτούν, πράγμα που βέβαια δε συνέβαινε ποτέ, αλλά έδινε ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα στο σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Με άλλα λόγια, είχα γεννηθεί ξανά...
Πως θα αξιοποιούσα αυτή τη δεύτερη ευκαιρία; Κάνοντας αυτό που δε θα τολμούσα με τίποτα να κάνω πριν μερικούς μήνες: Επανάσταση!!!

(Εγώ τους είπα να γίνει εδώ το διάλειμμα, για να είναι και πιο εφετζίδικο, αλλά δε με άκουγαν)

Στα παγκάκια, στις στοές και στις πλατείες του κέντρου, βρήκα το υλικό που χρειαζόμουν. Ανθρώπους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν και άρα διατεθειμένους να κάνουν τα πάντα. Ήταν θλιβερό όταν το συνειδητοποίησα, αλλά φοβάμαι ότι δεν ξεφεύγεις από την αλήθεια, όσο και να θες. Η επανάσταση χρειάζεται απελπισμένους ανθρώπους. Όταν μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε 25 διαφορετικές μάρκες σαμπουάν, σημαίνει ότι υπάρχουν χορτάτοι και λιγότερο χορτάτοι, που φωνάζουν μόνο και μόνο επειδή δεν είναι τη θέση των πρώτων.
Και μια μειοψηφία απελπισμένων που τους ξέρασε το σύστημα. Αυτοί θα ήταν ο στρατός μου!

Ντριπλάροντας με δυσκολία πρεζόνια και πρεζέμπορους, συγκέντρωσα καμιά δεκαριά άτομα και τους εξήγησα το σχέδιο.
Το επόμενο βράδυ, μια αδίστακτη συμμορία περιθωριακών εισέβαλε σε όσο περισσότερα (τόσο το καλύτερο) σπίτια μπορούσε και αφαίρεσε όλα τα τηλεκοντρόλ. Τηλεοράσεις, ηχοσυστήματα, κλιματιστικά, μέσα σε μια νύχτα έμειναν ορφανά από τηλεχειρισμό, και το άλλο πρωί οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι διάολο είχε συμβεί και ψάχνονταν συνέχεια μήπως τους λείπει και τίποτα άλλο.

Σε δυο-τρεις περιπτώσεις, κάποιοι πεινασμένοι σύντροφοι δεν κρατήθηκαν και άνοιξαν τα ψυγεία των σπιτιών όπου είχαν εισβάλει, για να απαλλοτριώσουν καμιά φτερούγα κοτόπουλο ή λίγες μπουκιές τορτελίνια, με τέσσερα, ίσως και περισσότερα, τυριά.

Έτσι, μέσα σε μία εβδομάδα, η ΕΑΤ-ΕΣΑ (Επιχείρηση Αφαίρεσης Τηλεκοντρόλ - Έλεος Σημαίνει Αποτυχία) είχε αφαιρέσει και συγκεντρώσει στη γιάφκα της περί τα χίλια τηλεκοντρόλ. Ήταν μόνο η αρχή. Οι συνέπειες δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους.

Τα κλιματιστικά σίγησαν και ο κόσμος άρχισε και πάλι να ιδρώνει, όπως τον παλιό καλό καιρό. Οι λίγοι που ήξεραν πως να ανοίξουντην τηλεόραση χωρίς κοντρόλ, απλά άφηναν ένα κανάλι να παίζει όλη τη μέρα. Το ζάπινγκ, αργά αλλά σταθερά, άρχισε να πεθαίνει, συμπαρασύροντας στον γκρεμό τα τηλεοπτικά προγράμματα, τις διαφημίσεις, τα τηλεπαιχνίδια και όλα τα πράσιτά τους. 

Φυσικά, ο αντίπαλος άρχισε να οργανώνει την άμυνά του. Τηλεκοντρόλ συμβατά με όλες τις τηλεοράσεις άρχισαν να πωλούνται σωρηδόνμ και, όταν η ζήτηση άρχισε να υπερκαλύπτει την παραγωγή, άρχισαν να πωλούνται στη μαύρη. Εννοείται βέβαια ότι αυτό δεν ήταν ικανό να μας σταματήσει. Η ομάδα αριθμούσε πλέον αρκετά μέλη, ήταν άριστα οργανωμένη και δικτυωμένη και έτοιμη να ξεπεράσει τέτοιου είδους εμπόδια.
Τα τηλεκοντρόλ συνέχισαν να εξαφανίζονται με ταχείς ρυθμούς από τα σπίτια και να γεμίζουν τις μυστικές μας αποθήκες, που σιγά-σιγά μεγάλωναν σε αριθμό και τετραγωνικά.

Έτσι, λίγους μήνες αργότερα, το ζάπινγκ ήταν κλινικά νεκρό και κρατιόταν στη ζωή μόνο χάρη σε κάποιους βαριά άρρωστους που κάθονταν δίπλα στις τηλεοράσεις με τις ώρες και άλλαζαν μηχανικά τα κανάλια μάνιουαgli.  Αλλά και αυτοί θα τα παρατούσαν, αργά ή γρήγορα.

Είχε έρθει η ώρα για το δεύτερο σκέλος της επιχείρησης.

Με τα πενιχρά μας εισοδήματα, που προέρχονταν από παράνομο Emporio Armani (ενσωματωμένη διαφήμιση - τι να κάνω, κάπως πρέπει να βγάλω και εγώ τα έξοδά μου), είχαμε νοικιάσει καμιά εικοσαριά ανατρεπόμενα φορτηγά. Τη συμφωνημένη ώρα, γεμίσαμε τις καρότσες με τα εκατομμύρια τηλεκοντρόλ που είχαμε συλλέξει και ξεκινήσαμε. Μία ώρα αργότερα, οι καρότσες άδειαζαν το περιεχόμενό τους στους προεπιλεγμένους στόχους. Τράπεζες, Χρηματιστήριο, Βουλή, Δικαστήρια, Μητρόπολη, γέμισαν ξαφνικά με χιλιάδες ορφανά τηλεχειριστήρια, και ένα αλαφιασμένο πλήθος, με τον πόνο της απώλειας ζωγραφισμένο στα μάτια του, όρμησε προσπαθώντας να αναγνωρίσει το δικό του άνάμεσα στα άλλα.

Ο όχλος, στη μανία του, λεηλάτησε τα κτίρια, κατέστρεψε τράπεζες δεδομένων, βεβήλωσε εικόνες και εξαφάνισε αρχεία με καταδικαστικές αποφάσεις. Το σύστημα δεχόταν χτύπημα στα θεμέλιά του. Ή τώρα ή ποτέ, να ξεπλύνουμε τη βρόμα, σύντροφοι!!!
Ήρθε το τέλος σας, ρεεεεεεεε...

Παύση

(Η οχλαγωγία σιγά-σιγά καταλαγιάζει και η τάξη και η ηρεμία ακούγονται από μακριά να πλησιάζουν απειλητικά, σα σκυλάδικο τραγούδι σε κασετόφωνο κάμπριο αυτοκινήτου που έρχεται να παρκάρει για πάντα κάτω από τη ζωή σου.)

Ο θείος Σαμ - όπως τότε, έτσι και τώρα - ανησύχησε για τα ανίψια του και έσπευσε να "βοηθήσει".
Τεράστια κοντέινερ με τηλεοράσεις που λειτουργούσαν με φωνητικές εντολές, χωρίς χρείαν τηλεκοντρόλεος, κατέφθασαν την επόμενη κιόλας μερα και άρχισαν να μοιράζονται αφειδώς στον κόσμο, με αντάλλαγμα την υποτέλειά του για τα επόμενα 117 χρόνια. Το κίνημά μας κηρύχθηκε παράνομο και εμείς κυνηγηθήκαμε ανηλεώς. Μερικοί μικροί πυρήνες αντίστασης συνέχισαν τη δράση, αλλά όσο ο κόσμος ξαναέβρισκε σιγά-σιγά το αγαπημένο του καταπραϋντικό, η επανάσταση άρχισε να μετρά αντίστροφα.

Εγώ προσωπικά κατηγορήθηκα από τους πρώην συντρόφους μου ως προδότης και στάλθηκα εξορία. Οι διάδοχοί μου απαρνήθηκαν το παρελθόν, κράτησαν μόνο τις ταμπέλες και το γύρισαν σε πολιτικό κόμμα, το οποίο αναγνώρισε η Βουλή, και τώρα τα στελέχη του σηκώνουν ποτήρια στις δεξιώσεις του προέδρου της Δημοπρασίας και πίνουν "στην υγειά των συντρόφων που δεν είναι σήμερα εδώ"... Οι αχρείοι!...

Μερικές φορές σκέφτομαι αν άξιζε τον κόπο όλη αυτή η ιστορία.
Κάθομαι και κοιτάω παλιές φωτογραφίες, ακούω παλιά τραγούδια και με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό, σα να γύρισα μετά από χρόνια στο πατρικό μου σπίτι και βρήκα στη θέση του πολυώροφη οικοδομή στα σκαριά.
"Μαλάκες εργολάβοι", ψυθιρίζω μόνος μου και εννοώ πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί.
Βγαίνω έξω στο δρόμο. Έχει βρέξει και το χώμα μυρίζει χίλιες δυο λέξεις.
Πρέπει να συμμαζέψω λίγο τις αναμνήσεις μου για να κάνω χώρο για καινούργια σχέδια... ο καιρός περνάει...
"Άντε ρε κωλόγερε!" λέω στον εαυτό μου. Γυρνάει, με κοιτάει δήθεν πειραγμένος, μετά σκάμε και οι δυο στα γέλια, παίρνουμε τις μνήμες και τα ονειρά μας και κατηφορίζουμε προς τη θάλασσα.
Θα ψάξουμε για πλακουτσωτές πέτρες και μετά θα κάνουμε διαγωνισμό ποιος θα κάνει τα περισσότερα γκελ στο νερό, μέχρι α νυχτώσει.
Σήμερα είμαι σε φόρμα. Θα με νικήσω σίγουρα, δεν έχω καμία ελπίδα...