Η κρυμμένη αλήθεια

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Ξύπνησα με δυσκολία και κακόκεφος για τη δουλειά. Πλύθηκα, ήπια το γάλα με κακάο που μου ετοιμάζει η μαμά (ναι ρε μου φτιάχνει γάλα η μάνα μου υπάρχει πρόβλημα;), ντύθηκα, πήρα το κολατσιό (ναι κι αυτό η μάνα μου το ετοιμάζει λογαριασμό θα σας δώσω;), φίλησα τη μάνα μου (μαμόθρεφτο είσαι και φαίνεσαι!) και έφυγα με κατεβασμένα τα μούτρα.

Όταν είσαι αναγκασμένος να κάνεις κάτι, φαντάζει σαν όλο σου το είναι να συνομωτεί εναντίον σου. Αυτό που είσαι αναγκασμένος να κάνεις δεν υπάρχει περίπτωση να έχεις διάθεση να το κάνεις αλλά αντιθέτως με ένα μαγικά καταραμένο τρόπο τότε σου έρχεται διάθεση να κάνεις χίλια δυο άλλα πράγματα που θα σε ευχαριστούσαν και όταν τελικά έχεις ελεύθερο χρόνο σε πιάνει σπαρίλα και απλά κάθεσαι και μουχλιάζεις χωρίς να κάνεις τίποτα.

Πέραν αυτού η δουλειά μου δε μου αρέσει ούτως ή άλλως. Δεν είναι και η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου και μου αποφέρει ένα εισόδημα με το οποίο τα φέρνω βόλτα, με το ζόρι βέβαια. Αλλά αν δεν το είχα κι αυτό, οι τράπεζες θα μας είχαν πάρει και τα σώβρακα.
Αυτό όμως που δεν μπορώ να αντέξω στη δουλειά είναι η υποκρισία που επικρατεί. Ψεύτικα χαμόγελα και θάψιμο ο ένας πίσω από την πλάτη του άλλου, τρικλοποδιές, κουτοπονηριές και εκμετάλλευση σε όλους και σε όλα.

Εκείνη τη μέρα είχα αρκετή δουλειά. Όταν σχόλασα είχε ήδη νυχτώσει και ήμουν αρκετά κουρασμένος για οτιδήποτε εκτός από μαμ, κακά και νάνι. Μάζεψα το κουφάρι μου και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Στη διαδρομή σκεφτόμουν πως έχω κουραστεί από αυτή την κατάσταση και φοβάμαι πως αν συνεχιστεί και δε βρω κάποιο τρόπο να αλλάξω τη ζωή μου θα ρθει μια στιγμή που και να μου δοθεί η ευκαιρία δε θα 'χω το κουράγιο να το κάνω. Καθώς περπατούσα και λίγο πριν φτάσω στο σπίτι, μια φωνή από αδιευκρίνιστη κατεύθυνση διέκοψε τις σκέψεις μου.

-"Ε εσύ!"
Κοντοστάθηκα κοίταξα τριγύρω, αλλά δεν είδα κανέναν και δεν έδωσα σημασία.
-"Σε σένα μιλάω!"
Κοίταξα πάλι τριγύρω, τίποτα. Ποιος πούστης μου κάνει πλάκα, σκέφθηκα και δεν έχω και όρεξη και θα χεστούμε βραδιάτικα.
-"Που είσαι ρε;" είπα για να μη συνεχιστεί το ενοχλητικό παιχνίδι.
-"Το που δεν είναι η σωστή ερώτηση. Θα ήταν πιο σωστό να ρωτούσες τι θέλεις, αλλά για να μη σε μπερδεύω ας πούμε πως είμαι μια φωνή από το υπερπέραν".

H φωνή ακουγόταν σε κοντινή απόσταση και ενώ κοιτούσα τριγύρω προς όλες τις κατευθύνσεις δεν υπήρχε κανείς, ούτε και κάποιο σημείο που θα μπορούσε να έχει κρυφτεί. Για μια στιγμή πάγωσα...
Έτρεξα και μπήκα στο σπίτι για να μη με βλέπουν οι γείτονες να μιλάω στο πουθενά σαν τον τρελό. Μόλις έκλεισα την πόρτα, άκουσα και πάλι τη φωνή σε κοντινή απόσταση.
-"Δεν είναι ανάγκη να τρομάζεις, μια κουβέντα θα κάνουμε."
-"Θεέ μου εσύ είσαι;", είπα δειλά δειλά.
-"Δεν είμαι θεός, είμαι απλά μια φωνή από το υπερπέραν."
-"Τι... τι εννοείς;"
-"Τι να εννοώ; Είμαι απλά μια φωνή, σκέτο. Χωρίς θεό και το υπόλοιπο πακέτο."
-"Ναι αλλά η φωνή τίνος;"
-"Κανενός ρε παιδί μου. Κοίτα... πως βλέπεις στις ταινίες να βγαίνει ένα εκτυφλωτικό φως και ο θεός να ακούγεται με επιβλητική φωνή από τους ουρανούς..."
-"Ναι;"
-"Ε αυτό χωρίς το θεό και τα ειδικά εφέ."
-"Μήπως είσαι ο Εωσφόρος; Ύπαγε οπίσω μου σατανά!"
-"Ρε τι μπελά έχω βρει με εσάς τους ανθρώπους! Το καταλαβαίνεις ότι είναι ενοχλητικό αυτό που κάνεις; Όλοι σώνει και καλά θέλετε να με βγάλετε θεό, διάβολο κλπ. Δηλαδή σας φαίνεται φυσιολογικό να υπάρχει κάποιος αόρατος θεός που έπλασε τα πάντα και μπορεί να κάνει κουμάντο στον κόσμο αλλά τον αφήνει στα μαύρα του τα χάλια και μια σκέτη φωνή από το υπερπέραν είναι παράλογο να υπάρχει. Ε λοιπόν έχω κι εγώ δικαίωμα ύπαρξης κύριε!"
Αντιλαμβανόμενος πόσο παράλογο είναι αυτό που μου συνέβαινε βρισκόμουν σε πλήρη σύγχυση.
-"Και τι κάνεις δηλαδή σαν σκέτη φωνή;"
-"Κι άλλη χαζή ερώτηση. Τι κάνω, μιλάω, κάνω συζητήσεις, μεταδίδω ιδέες, άμα θες παραγγέλνω και σουβλάκια."
-"Ωραία, ας κάνω λοιπόν τη σωστή ερώτηση", είπα προσπαθώντας να ηρεμήσω. "Τι θέλεις από μένα;"
-"Καιρός ήταν. Γιατί μου το κάνεις αυτό, μου λες;"
-"Τι σου κάνω;"
-"Με αγνοείς παντελώς! Ποιος είναι εμένα ο ρόλος μου σαν φωνή αν με αγνοείς, ε; Όποτε σου απευθύνομαι μες στο μυαλό σου για να σε συμβουλέψω με γράφεις κανονικά και κάνεις συνεχώς τις ίδιες μαλακίες. Ε πόσο να ανεχθώ να συμβαίνει αυτό! Αποφάσισα να σου μιλήσω κανονικά μπας και καταλάβεις ότι υπάρχω κι εγώ!"
-"Μα δε σ'έχω ακούσει ποτέ στο μυαλό μου."
-"Σοβαρά; Και ποιος νομίζεις σε παρότρυνε να πεις τη χαριτωμενιά χθες σ' εκείνο το γκομενάκι. Αν περίμενα από σένα τον μουρόχαβλο..."
-"Μα αυτό εγώ το σκέφτηκα."
-" Το σκέφτηκες και καθόσουν σαν το χάνο. Εγώ σε παρότρυνα. Η ζωή δεν περιμένει, θυμάσαι;"
-"Δηλαδή αυτή μου η σκέψη ήσουν εσύ;"
-"Όχι η σκέψη, η παρότρυνση. Εγώ απλά βγάζω στην επιφάνεια τις καλές σου ιδέες. Σου είναι δύσκολο ακόμη να καταλάβεις πότε συμβαίνει αλλά με λίγη προσπάθεια θα τα καταφέρεις."
-"Δε μου λες όμως, τι θέλεις;"
-"Θέλω να καταλάβεις τι έχει πραγματικά αξία στη ζωή σου και να κάνεις τα όνειρά σου πραγματικότητα. Μόνο όταν ονειρεύεσαι περνάω καλά. Και πάνω που αρχίζω να γουστάρω και κάνω κατάσταση με κάνα όνειρο, ξαφνικά όλα χάνονται σα να μην υπήρξαν ποτέ. Ε λοιπόν δε θα σε περιμένω για πάντα! Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση θα την κάνω λίαν συντόμως. Έχω ήδη κάνει κράτηση για τον επόμενο."
-"Δηλαδή δεν είσαι απλά στο μυαλό μου; Μπορείς να πας σε άλλον;"
-"Θα στο εξηγήσω απλά. Προσπάθησε να δείχνεις ότι καταλαβαίνεις γιατί δε μ'αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Κατ' αρχήν υπάρχουν πολλές φωνές. Εμείς οι φωνές έχουμε ένα σκοπό. Να δώσουμε σκοπό στην ύπαρξή σας μπας και γίνει λίγο καλύτερος αυτός ο κόσμος απ' ότι τον καταντήσατε. Αλλά είμαστε ελεύθερες και αν μας τη βαρέσει την κάνουμε, το οποίο μας φέρνει στο θέμα μας.
Όλες οι φωνές έχουν το ίδιο πρόβλημα. Μπαίνουμε στα κεφάλια σας, αναζητούμε τα πιο αξιόλογα όνειρά σας και σας παροτρύνουμε να τα κάνετε πραγματικότητα. Αλλά εσείς οι άνθρωποι είστε τόσο ξεροκέφαλοι και δε μας ακούτε με τίποτα. Έτσι οι φωνές συνήθως κουραζόμαστε μετά από κάποιο διάστημα και την κάνουμε για άλλα κεφάλια, αλλά απογοήτευση παντού. Λίγα είναι τα καλά κεφάλια και είναι όλα πιασμένα. Λένε πως αν κάποιος δεν αρχίσει να σ'ακούει μέχρι να μπει στην αγορά εργασίας το παιχνίδι είναι χαμένο, αλλά δε χάνουμε εύκολα την ελπίδα όπως εσείς οι άνθρωποι.
Τώρα όσον αφορά την περίπτωσή μας... Σκέψου πως χωρίς εμένα θα ήσουν μια μαριονέτα, ένα γρανάζι του συστήματος, χωρίς προσδοκίες και σθένος να διεκδικήσεις όσα θέλεις και σου ανήκουν και η ζωή σου θα γινόταν μια αδιάφορη ρουτίνα. Δηλαδή όχι και τόσο διαφορετικά απ' ότι τώρα αλλά περίμενε, γίνεται και χειρότερο.
Η καθημερινή ρουτίνα έχοντας καταλύσει όλες σου τις αντιστάσεις θα σε επηρέαζε τόσο ώστε να μεταδίδεις αυτή την κακομοιριά και ηττοπάθεια και στους γύρω σου. Κάθε τι αξιόλογο θα σου φαινόταν μάταιο και θα το απαξίωνες και όλα όσα ονειρεύτηκες θα φάνταζαν ουτοπικά και ανούσια. Και το χειρότερο, θα νόμιζες πως αυτά είναι όλα όσα μπορείς να περιμένεις από τη ζωή σου και ότι έχεις ωριμάσει. Λες και είναι ωριμότητα να δέχεσαι παθητικά ότι συμβαίνει γύρω σου. Και όταν θα έρθει η στιγμή που θα αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε το σκοπό μας και οι άνθρωποι αρχίσουν να μας ακούν - γιατί εμείς οι φωνές έχουμε πίστη σ' αυτό που κάνουμε και κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε - κάτι τύποι σαν και σένα θα είναι η ντροπή της κοινωνίας σας και θα σας φτύνουν τα ίδια τα παιδιά σας.

Αυτά είχα να σου πω και μεγάλη χάρη σου έκανα. Αν συνεχίσεις τα ίδια είσαι άξιος της μοίρας σου. Φεύγω..."
-"Περίμενε, μη φύγεις!"
-"Αρκετά σου είπα."
-"Σε παρακαλώ πες μου κάτι τελευταίο πριν φύγεις. Τι νόημα έχουν όλα αυτά;"
-"Δεν έχω απαντήσεις. Έχω συμβουλές. Και οι συμβουλές μου είναι ότι καλύτερο μπορείς να περιμένεις, γιατί είναι το σωστό που προσπαθείς να κρύψεις μέσα σου.
Μη φοβάσαι, όμως, θα τα ξαναπούμε σύντομα."
Η φωνή σώπασε...
"Καιρός να αλλάξω, αρκετά ανέχθηκα και συμβιβάστηκα", σκέφτηκα.
Ή μήπως δεν το σκέφτηκα εγώ;
Σα να μου έκλεισε το μάτι η φωνή.