23 Μαΐ 2010

Γιαγιά returns Παρτ ΙΙ

Το πλέον πολυαναμενόμενο σίκουελ μετά το δεύτερο DVD της Τσούλιας έφτασε!!!
Αλλά τουλάχιστον εγώ δεν έχω παράλογες απαιτήσεις της τάξεως των 20 Ευρώ ή την ψήφο σας για να γίνω βουλευτής. Θέλω απλά παγκόσμια ειρήνη, εξάλειψη της πείνας και της φτώχιας και αλλαγή του συστήματος σε άμεση δημοκρατία. Άντε το πολύ κι ένα πρωτάθλημα στον μΠΑΟΚ πριν την επανάσταση, έτσι για να μας φύγει το άχτι. Άκουσ' εκεί 20 Ευρώ...

Μετά, λοιπόν, από απαίτηση των πολυάριθμων φανατικών αναγνωστών του blog οι περιπέτειες της γιαγιάς συνεχίζονται. Βέβαια, τα σίκουελ συνήθως δεν είναι εξίσου επιτυχημένα με το πρωτότυπο αλλά αν τα κατάφερε ο Σβαρτζενέγκερ με το Terminator ΙΙ, ε του πούστη... θα τα καταφέρει και η γιαγιά μου. Στο θέμα μας λοιπόν.

Τον τελευταίο καιρό η γιαγιά έχει αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης με την παρουσία μου στο σπίτι. Ο λόγος δεν είναι οι μακροσκελείς συζητήσεις μας καθώς δεν είμαι και ο πιο ομιλητικός άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε μπορώ να πω ότι ήμουν ο αγαπημένος της εγγονός. Γενικώς νομίζω ότι η γιαγιά δεν έκανε τέτοιες διακρίσεις (έτσι κι αλλιώς το όνομά της δεν το πήρε κανένα εγγόνι για να 'χει φτηνές δικαιολογίες). Σ' αγαπούσε για τα απλά καθημερινά πράγματα όπως να της πετάξεις τα σκουπίδια, να την ρωτήσεις αν χρειάζεται να της ψωνίσεις και πάνω απ' όλα να τρως το φαγητό σου. Αλλά και πάλι παρότι ήμουν αρκετά λιτοδίαιτος στα νιάτα μου δεν έτυχα θύμα διακρίσεων.

Αυτή η σχέση εξάρτησης, λοιπόν, οφείλεται στο ότι με την παρουσία μου νιώθει μια ασφάλεια ρε παιδί μου ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στο σπίτι να της βάλει ένα ποτήρι νερό και φυσικά ότι δεν κινδυνεύει από τους αδίστακτους, αιμοδιψείς διαρρήκτες-ληστές-βιαστές-δολοφόνους που κατακλύζουν τη χώρα μας, όπως μαθαίνει στις ειδήσεις. Να 'ναι καλά οι αυτιάδες δημοσιογράφοι που φροντίζουν να έχει η γιαγιά ήσυχα γεράματα. Έτσι λίγο η ανεργία-αφραγκία λίγο η φοβία της γιαγιάς λίγο τα αιμοβόρα τέρατα που περιμένουν να με κατασπαράξουν, φοβάμαι να ξεμυτίσω από το σπίτι και κάθομαι παρέα στη γιαγιά.

Από την τελευταία σχετική ανάρτηση μέχρι σήμερα συνταρακτικά γεγονότα έχουν συμβεί. Η γιαγιά κατ' αρχήν έχει βαλθεί να κάνει μεγάλη καριέρα στο τραγούδι. Φαίνεται μ' ακούει που ηχογραφώ τα τραγούδια μου και σου λέει αν μπορεί αυτός με τέτοια φωνή γιατί όχι κι εγώ. Το μεγάλο της χιτ είναι το:
"Κάποτε στο Τεπελένι
εικοσάχρονα παιδιά
με μια ματωμένη χλαίνη
τρέχαμε για λευτεριά
τώρα σ' αυτή την ηλικία
πίνουμε αμίλητοι κρασί
πως καταντήσαμε λοχία
ποιος είμ' εγώ ποιος είσ' εσύ"

το οποίο το λέει πολύ επιτυχημένα και σε στυλ απαγγελίας. Επίσης της αρέσει να μου τραγουδάει το:

"Η Ελένη απ' το Βόλο
το Λενάκι μου
που δε μου 'χει στείλει γράμμα
η αγάπη μου"

κτλ. το οποίο δεν το είχα ξανακούσει αλλά είναι τραγούδι με νόημα και υπονοούμενο.

Πέραν αυτού, η γιαγιά έχει βαλθεί να με τακτοποιήσει εξ ου και το υπονοούμενο στο προηγούμενο τραγούδι. Δε βλέπει τα χάλια μου που δε μπορώ να βρω δουλειά, η παντρειά μου έλειπε. Αλλά που να εξηγείς σ' αυτό τον άνθρωπο τώρα για καπιταλισμό, οικονομική κρίση, συμφέροντα, spreads κτλ. Βλέπει τα πράγματα πολύ πιο απλά ίσως και πιο όμορφα. Θα βρεις κάποια που να ταιριάζετε, θα αγαπηθείτε και θα περάσετε την υπόλοιπη ζωή σας μαζί, να 'χετε στήριγμα ο ένας τον άλλο. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και το πρώτο τραγούδι να 'χει υπονοούμενο σε φάση "σε πήραν τα χρόνια ρε αχαΐρευτε, πότε θα νοικοκυρευτείς να κάνεις οικογένεια".

Τέλος, έχω να δηλώσω ότι η γιαγιά μου δε θα πάει από πέσιμο! Μετά από δύο ατυχήματα εντός ολίγων ημερών (τη μια λόγω σπαγγάτου σε ολισθηρό οδόστρωμα, την άλλη λόγω περπατούρας που δεν είχε περάσει ΚΤΕΟ) η γιαγιά επανήλθε πλήρως και είναι μια χαρά. Για το χέσιμο πάλι δεν ξέρω. Εδώ λένε ότι έφαγε κοτζάμ Έλβις.

Παράρτημα Α: Παραθέτω μια διδακτική ιστορία (για αυτούς που ακούω σε κάθε γωνία να λένε ότι ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται) την οποία παρέλειψα να βάλω στην προηγούμενη ανάρτηση. Ήταν μία από τις ιστορίες της γιαγιάς που δεν είχα ξανακούσει και σοκαρίστηκα όταν την έμαθα. Στα 17 της λοιπόν η γιαγιά, εν έτη 1948 πάνω-κάτω, καθώς κυνηγούσε αμέριμνη μια πεταλουδίτσα (λέμε τώρα) όρμηξαν κάτι καλόκαρδοι ασφαλίτες, την αρπάξανε και την πήγανε στο τμήμα. Η κατηγορία ήταν ότι στα 17 της η γιαγιά ήταν πρωτεργάτης του κομμουνιστικού κινήματος. "Εγώ", όπως είπε η γιαγιά, "ήμουν τόσο ζώον που ούτε να μιλήσω δεν ήξερα τότε". Κι αυτοί για να της λύσουν τη γλώσσα, της έριξαν μια σφαλιάρα μήπως ταρακουνηθεί το κεφάλι της και βγει ο Στάλιν που έκρυβε μέσα της. Τελικά την άφησαν με την προϋπόθεση ότι θα δίνει το παρών στο τμήμα, έτσι να λέει μια καλημέρα μια που έγιναν φίλοι. Μέχρι που παρενέβη ο πατέρας της οικογένειας όπου δούλευε υπηρέτρια η γιαγιά και την άφησαν ήσυχη.

To be continued...

ΥΓ: Επ' ευκαιρίας θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αγαπητούς φίλους Εύα, Γρηγόρη και Γιάννη χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των οποίων τετραπλασιάστηκε ο αριθμός των δηλωμένων αναγνωστών του blog για να φτάσει τον δυσθεώρητο αριθμό 4! ;)

Ανακοινώνουμε και διατάζουμε

Για εξιλέωση των Ελλήνων πολιτών προς τους αγαπητούς Ευρωπαίους συμπολίτες μας που ανήκουν στην Ευρωζώνη, η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα μέτρα που θα παρουσιάσει μετά ότι επιβλήθηκαν από το Διαγαλαξιακό Νομισματικό Ταμείο.

Μετά τη διαπίστωση, που πρέπει να μας γίνει συνείδηση, ότι οι Έλληνες πολίτες είναι αληταράδες και μόνοι τους έφεραν τη χώρα σ' αυτό το χάλι μην κόβοντας αποδείξεις και πίνοντας υπερβολικά πολλούς καφέδες, δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση. Σε κάθε μας συνάντηση με πολίτη της Ευρωζώνης θα πρέπει να ξεκουμπώνουμε το παντελόνι και να πιάνουμε τις μύτες των ποδιών ενώ βγάζουμε τη γλώσσα έξω σα να περιμένουμε να μας εξετάσουν τις αμυγδαλές.

Για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του μέτρου διοργανώνονται εντατικά μαθήματα μπαλέτου και επίσκεψης σε ωρυλά τα οποία είναι υποχρεωτικά για όλους τους Έλληνες πολίτες. Για συμμετοχή στα μαθήματα απαιτείται κατάθεση 5.000 αποδείξεων, συμβολαίου αγοράς νέου γερμανικού αυτοκινήτου και βεβαίωση παραίτησης για τους δημοσίους υπαλλήλους.

Με αυτό το μέτρο προσδοκάται πάταξη της φοροδιαφυγής, συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, αύξηση της κατανάλωσης, αύξηση της ανεργίας, χαλάρωση των ηθών, μείωση των απαιτήσεων σε μισθούς και συντάξεις και πλήρης έλεγχος του ιδιωτικού τομέα από ξένους επενδυτές. Και μετά μιλάμε ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας θα τα σπάσει! Ουάου;!

Επίσης κρίνεται ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος εξιλέωσης προς τους Ευρωπαίους εταίρους μας καθώς τα σκληρά μέτρα που λαμβάνει η Ελλάδα δεν πρόκειται να έχουν κανένα θετικό αντίκτυπο στους ίδιους.

Οι Έλληνες μπορούμε (να πάμε να γαμηθούμε)!

21 Μαΐ 2010

Κάτι ξεχωριστό

Η ζωή προχωράει.
Δε θα σταματήσω ξανά πίσω να κοιτάξω.
Δε θα σταματήσω ξανά!
Είμαι περήφανος για τις επιλογές μου.
Σε έναν άδικο κόσμο αυτές είναι οι επιλογές μου.
Και θα παλέψω γι' αυτές! ΘΑ ΠΑΛΕΨΩ!

Δε θα χαριστώ στα λάθη μας.
Δε θα ξεχαστώ ξανά. Δε θα με καταπιεί η καθημερινότητα.
Δε θα απογοητευτώ από την αδιαφορία.
Δε θα φοβηθώ γι' αυτό που είμαι.
Δεν είμαι ΤΙΠΟΤΑ...
τίποτα παραπάνω από τον εαυτό μου.

Αυτή είναι η ζωή.
Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί.
Κατά βάθος τα ίδια θέλουμε.
Να βρούμε... τι; Τι να βρούμε ΠΕΣ ΜΟΥ;
ΚΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ...
θα χαθώ μέσα σου.

19 Μαΐ 2010

Να διεκδικήσεις ή να μη διεκδικήσεις

Μεγάλες απεργίες και συλλαλητήρια: Μπορούν να ανατρέψουν τα σκληρά μέτρα;

Λεζάντα πρωινής εκπομπής μεγάααλου καναλιού. Τόσο μεγάλου που το λέει και το όνομά του. Άλλωστε η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους. Τόσο μεγάλου που μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη και φυσικά το κάνει. Ποιος θα έχανε μια ευκαιρία τη σήμερον ημέρα να βγάλει πολλά λεφτά όποιο κι αν είναι το κόστος;

Η αλήθεια είναι ότι όταν είδα το συγκεκριμένο τίτλο δεν πρόσεξα το ερωτηματικό. Και προς στιγμή σκέφτηκα ότι μπορεί και να ξυπνήσουμε επιτέλους και να απαιτήσουμε να κάνουμε εμείς κουμάντο στη χώρα μας και όχι το ΔΝΤ και η ΕΕ ή επί της ουσίας οι τράπεζες, οι μεγαλοβιομήχανοι, οι πολυεθνικές εταιρείες κτλ. Ότι ήρθε η ώρα να καταλάβουμε ότι όσα λένε τηλεόραση και πολιτικοί είναι μαλακίες και δε φταίει ο μαγαζάτορας που δεν κόβει απόδειξη σε κάθε πελάτη ούτε ο (αλήτης κατά τ' άλλα) μεγαλογιατρός για την κρίση της χώρας. Ότι έστω θα αρχίσουμε την κρεβατομουρμούρα και θα πούμε εντάξει μας γαμάτε αλλά τουλάχιστον από δω και πέρα θα χρησιμοποιούμε προφυλακτικό γιατί γέμισε το σπίτι με μούλικα και πάλι εγώ πρέπει να τα ταΐσω. Ότι αρκετά ανεχθήκαμε.

Κι εκεί είναι που έρχεται το ερωτηματικό και σου γαμάει την ψυχολογία.

Και αναρωτιέται ο κοινός νους, άραγε όντως πετυχαίνουν τίποτα οι διαδηλώσεις και οι απεργίες; Αφού έτσι κι αλλιώς ότι θέλουν θα το περάσουν. Και ξεχνάει για άλλη μία φορά ότι όταν σε καβαλάνε μπορείς απλά να σηκώσεις το κεφάλι και ν' αποτινάξεις τον καβαλάρη. Ας είναι κι ο Πάγκαλος.

Οπότε αγαπητοί τηλε-υπνωτιστές βάλτε το ερωτηματικό σας εκεί που ξέρετε!

10 Μαΐ 2010

Συνεταιριστική Παράκαμψη Μεσαζόντων (για τους φίλους Σ.ΠΑ.ΜΕ.)

Λίγα λόγια από την ομάδα της ΣΠΑΜΕ για την προσπάθειά τους που μετουσιώνει τη θεωρία σε πράξη. Κι ένα σχόλιο μόνο. Η αδράνεια φέρνει μόνο απογοήτευση και απαξίωση...
http://spame.tumblr.com/

Ο τρόπος οργάνωσης της παραγωγής και διάθεσης αγροτικών και βιοτεχνικών προϊόντων αποτελεί ένα βασικό άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ζωή μιας κοινωνίας. Φανερώνει επίσης την αντίληψη και τη σχέση των ανθρώπων με τη φύση.
Στις μέρες μας οι μεγάλες αλυσίδες των σουπερμάρκετ, το υπερκαταναλωτικό πνεύμα και γενικότερα ο τρόπος διεύθυνσης της αγροτικής και βιοτεχνικής παραγωγής και οικονομίας έχουν εξοβελίσει τις σχέσεις συνεργασίας και αλληλεγγύης μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών και έχουν αλλοτριώσει τη σχέση μας με τη φύση.
Αντιλαμβανόμενοι την τραγικότητα αυτής της κατάστασης και προσπαθώντας να την αλλάξουμε σε κοινωνικό και όχι μόνο σε ατομικό επίπεδο δημιουργήσαμε τη Συνεταιριστική ΠΑράκαμψη ΜΕσαζόντων (Σ.ΠΑ.ΜΕ.).
Η Σ.ΠΑ.ΜΕ. αποτελεί ένα πρακτικό εγχείρημα κάποιων ανθρώπων διαφορετικής αφετηρίας που προσπαθούν να κάνουν πράξη τις ιδέες της συλλογικότητας και της από κοινού δράσης.
Θέλουμε να συμβάλλουμε με όποιον τρόπο μπορούμε στη δημιουργία δικτύων αλληλοϋποστήριξης συνεταιριστικών προϊόντων μέσω της διάθεσής τους σε συνεταιριστικά πρατήρια από τους ίδιους τους συνεταιρισμούς και παραγωγούς παρακάμπτοντας έτσι το ρόλο των μεσαζόντων.
Προσπαθούμε να βοηθήσουμε στην εμβάθυνση των σχέσεων συνεργασίας μεταξύ των μελών των συνεταιρισμών με τους οποίους είμαστε σε επαφή, με στόχο την οργάνωση συνεταιρισμών μικρής κλίμακας, με οριζόντια οργάνωση και οικολογική κατεύθυνση. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούν και τα βασικά (αλλά όχι απόλυτα) κριτήρια που θέτουμε στη συνεργασία μας με τους συνεταιρισμούς.
Γνωρίζουμε ότι ιδανικοί συνεταιρισμοί δεν υπάρχουν, οπότε εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να θέτουμε υπερβολικά αυστηρές προϋποθέσεις στην συνεργασία μας με συνεταιρισμούς. Ωστόσο υπάρχουν παραδείγματα συνεταιρισμών που διαθέτουν ορισμένα θετικά χαρακτηριστικά (συνεταιριστικές υποδομές, καλές σχετικά τιμές για τους παραγωγούς, λειτουργία δικών τους πρατηρίων, τυποποίηση των προϊόντων από τους ίδιους τους συνεταιρισμούς). Παράλληλα με την ενίσχυση των συνεταιρισμών που διακρίνονται για τα θετικά στοιχεία τους, σκοπεύουμε να ενθαρρύνουμε προσπάθειες για τη δημιουργία νέων συνεταιρισμών.
Κάτι τέτοιο αποτελεί μια συνεχή και ανοιχτή διαδικασία επαφής και διαλόγου ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές έτσι ώστε να αρθεί ο μεταξύ τους διαχωρισμός και να «παιδευτούμε» σε μια διαφορετική σχέση παραγωγής και κατανάλωσης. Αυτό σημαίνει ότι θα προσπαθούμε να οργανώνουμε τον τρόπο παραγωγής και διάθεσης βάσει των πραγματικών αναγκών και να ενισχύουμε μια μορφή κατανάλωσης που θα στηρίζεται στο σχεδιασμό (σχεδιασμένες παραγγελίες) και όχι στην υπερκατανάλωση και στο διαφημιστικό, ευκαιριακό και αγοραίο μοντέλο που επικρατεί σήμερα.
Τέλος, ως Σ.ΠΑ.ΜΕ. θέλουμε να προωθήσουμε εν γένει οικολογικούς τρόπους παραγωγής γιατί νομίζουμε ότι έτσι ενθαρρύνεται η βιοποικιλότητα και η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, παράγονται ποιοτικά και οικολογικά προϊόντα και συνιστούν έτσι την καταλληλότερη βάση για την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας μεταξύ παραγωγών και καταναλωτών.
Για τον λόγο αυτό πέρα από την συνεργασία μας με τους συνεταιρισμούς απευθυνόμαστε και σε μεμονωμένους βιοκαλλιεργητές με σκοπό τη συμβολή στη δημιουργία ενός δικτύου συνεργασίας μεταξύ τους (και στόχο την οργάνωση τους σε συνεταιρισμούς) καθώς και πρατηρίων διάθεσης των προϊόντων τους.
Η προσπάθειά μας αυτή δεν είναι θεωρητική και αφηρημένη ούτε αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως μεσσίες. Απλώς προσπαθούμε έμπρακτα, σε έναν καιρό που τα πάντα ιδιωτικοποιούνται και ο καθένας κοιτά τον εαυτούλη του, να συνεισφέρουμε στην ενίσχυση της ιδέας της συλλογικότητας και στη δημιουργία συνεργατικών δικτύων. Όπως έγραφε ο Νίκος Καζαντζάκης, "ο μόνος τρόπος να σώσεις τον εαυτό σου είναι να μάχεσαι για τους άλλους".

Συνεταιριστική Παράκαμψη Μεσαζόντων (Σ. ΠΑ. ΜΕ.)
Κ. Μελενίκου 29
email: synparmes@hotmail.com


Σε όποιον φαίνονται ενδιαφέροντα τα παραπάνω ας μη διστάσει να επικοινωνήσει. Είναι καλά παιδιά, από σπίτι.