18 Φεβ 2013

Ένας ακόμη λογαριασμός

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013
Ώρα 9.37 π.μ.
Μπαίνω στο κτίριο της ΔΕΗ. Κανένας πελάτης στις θυρίδες εξυπηρέτησης όπου υπήρχαν δύο υπάλληλοι, γεγονός που μου προκαλεί ευχάριστη έκπληξη. "Θα τελειώσω γρήγορα και θα πάω για δουλειά", σκέφτομαι. Πλησιάζω την υπάλληλο.
-"Μπορώ να πληρώσω μέρος του λογαριασμού", την ρωτάω.
-"Πρώτος όροφος, γραφείο τέσσερα", μου απαντάει.
Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο και ψάχνω το γραφείο τέσσερα για να αντικρύσω την μεταφερόμενη "πελατεία" που κάποτε θα έκανε ουρά στα ταμεία του ισογείου. Περίπου 20 άτομα περιμένουν με αριθμό προτεραιότητας να εξυπηρετηθούν από δύο γραφεία, ενώ ως συνήθως υπάρχουν 4-5 ακόμη υπάλληλοι στο χώρο που κάνουν άλλες δουλειές ή απλά ξύνονται. Σκέφτομαι ότι κάποιοι θα έχουν φύγει από τη δουλειά τους για να μπορέσουν να πληρώσουν. Κάποιοι ίσως να αναγκάστηκαν να "χρεωθούν" και άδεια.

Στο ένα γραφείο υπάρχει ένας πελάτης που σηκώνεται και πηγαίνει σε άλλο γραφείο να πάρει κάποια υπογραφή. Μια ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει το άδειο πλέον γραφείο και λέει στην υπάλληλο ότι έχει τον επόμενο αριθμό. Αυτή της απαντά ότι εξυπηρετεί άλλον. Περνούν μερικά λεπτά, ο κύριος επιστρέφει χωρίς την υπογραφή και κάτι λέει ψυθιριστά στην υπάλληλο.
-"Θα περιμένετε εκεί", του απαντά αυτή οπότε ο κύριος φεύγει πάλι.
Η ώρα περνά και ο κύριος αργεί. Η ηλικιωμένη κυρία πλησιάζει και πάλι την υπάλληλο και τη ρωτάει αν μπορεί να την πληρώσει στα γρήγορα εφόσον ο άλλος αργεί.
-"Έχω άλλον πελάτη! Κάνω δουλειά!" της απαντά με έμφαση.

Στο δίπλα γραφείο ο υπάλληλος εξυπηρετεί εδώ και ώρα μια άλλη κυρία πληκτρολογώντας σιγά-σιγά στον υπολογιστή του με περισσή χαλαρότητα χρησιμοποιώντας μόνο τον δείκτη του δεξιού χεριού. Η ώρα περνά βασανιστικά αργά κι εγώ αντιμετωπίζω αρκετά αποτελεσματικά τη μονοτονία γράφοντας για όσα βλέπω γύρω μου.

Σε κάποια στιγμή ακούγεται ένας κύριος από κάποιο γραφείο στο βάθος, όπου έκαναν τους διακανονισμούς να λέει:
-"Γιατί μας μιλάτε με αυτό το ύφος; Πως μας φέρεστε έτσι; Η μητέρα μου είναι άρρωστη!"
Κανείς δε φάνηκε να νοιάζεται και μετά από λίγο ο κύριος αποχώρησε μαζί με τη μητέρα του.

Ώρα 10.32 π.μ.
Η εμφάνιση του αριθμού μου στην ψηφιακή οθόνη αισθητικής 80's, διακόπτει βίαια τον ειρμό μου. Αρπάζω βιαστικά τα πράγματά μου και κατευθύνομαι στο γραφείο της υπαλλήλου που είχε κάνει την παρατήρηση στην ηλικιωμένη κυρία.
-"Θα ήθελα να πληρώσω μέρος του λογαριασμού μου", της λέω.
-"Σε ποιο όνομα είναι ο λογαριασμός;" με ρωτάει.
-"Της ιδιοκτήτριας."
-"Για να κάνετε διακανονισμό πρέπει να έρθει η ίδια ή να σας κάνει πληρεξούσιο", μου λέει.
-"Δηλαδή δεν μπορώ απλά να δώσω ένα ποσό και να πάρω απόδειξη;" ρωτάω.
-"Όχι, αλλά να σας ενημερώσω ότι μέχρι τις 15/3 που θα εκδοθεί ο νέος λογαριασμός μπορείτε να πληρώσετε εσείς όλο το ποσό. Μετά από αυτή την ημερομηνία κινδυνεύετε να σας κόψουν το ρεύμα."

Φεύγοντας σκεφτόμουν ότι πρέπει να κάνω οικονομία και να μαζέψω χρήματα για τους λογαριασμούς μου. Αλλά και ότι είναι ωραία η ασφάλεια. Κι εμείς μπορούμε να νιώθουμε ασφάλεια για τις φριχτές ζωούλες μας. Θα δουλεύουμε όλη μέρα ή θα ψάχνουμε για δουλειά, θα αγχωνόμαστε, θα πεινάμε, θα αρρωσταίνουμε, θα προσπαθούμε, θα αδικούμαστε αλλά πάντα με ασφάλεια. Καλή διασκέδαση!