31 Ιουλ 2013

Κορυφαία αναζήτηση 6

...που έκανε κάποιος και κατέληξε στο blog μου:

ti mporeis na peis pernontas pipa

Αγαπητή/έ φίλη/ε,

το τι θα πεις είναι μικρής σημασίας, καθώς όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο τα λόγια είναι περιττά για τον ερωτικό σου σύντροφο. Ωστόσο είναι σημαντικό τι να αποφύγεις να πεις. Φράσεις που αντενδείκνυνται είναι:


  • Τι λες να μαγειρέψω αύριο;
  • Σου αρέσουν τα παιδιά; Εγώ θέλω τρία.
  • Μήπως να παίξουμε καλύτερα καμιά μπιρίμπα;
  • Θα ρθει να μείνει μαζί μας η μαμά για καμιά βδομάδα!
Επίσης είναι η πλέον κατάλληλη στιγμή για να ζητήσετε χάρες στις οποίες ειδάλλως η απάντηση θα ήταν αρνητική. Αυτά και μην ξεχνάτε...

27 Ιουλ 2013

Όσα μαθαίνουμε "λαθραία"

Για τον Γιακίμπι

Τα τελευταία δύο χρόνια είχα την τύχη να συμμετέχω σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Ο σημαντικότερος λόγος που νιώθω τυχερός για αυτή την εμπειρία μου ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί και οι σχέσεις που ανέπτυξα μαζί τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιακίμπι.

Στην πρώτη εκδήλωση που συμμετείχα στα πλαίσια της ομάδας, με χαρά είχα αναλάβει την ενημέρωση των περαστικών για τις δράσεις μας. Καθώς, λοιπόν, ενημέρωνα διάφορους με πλησίασε κι αυτός δείχνοντας ενδιαφέρον για αυτά που έλεγα. Ήταν ευχάριστο γιατί λίγοι έδειχναν ενδιαφέρον. Θεώρησα ότι έπρεπε να του αφιερώσω περισσότερο χρόνο για να επικοινωνήσουμε με τα σπαστά ελληνικά του και το χαμόγελο και πως θα ήταν ωραίο να συμμετέχει στην ομάδα μας. Έτσι τον παρότρυνα να επισκεφθεί τη συνέλευσή μας.

Κάθε φορά που γνωρίζεις έναν άνθρωπο είσαι επιφυλακτικός. Στην αρχή ήταν δύσκολο ακόμη και να πούμε σωστά το όνομά του. Αλλά μας κέρδισε σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, με όμορφες και δύσκολες στιγμές και αρκετή υπομονή από πλευράς του. Και το λέω γιατί είναι δύσκολο μετά από όσα πέρασε να βρει υπομονή, αλλά ο Γιακίμπι είναι δυνατός. "Άρμι", όπως λέει ο ίδιος.

Ο Γιακίμπι είναι από το Αφγανιστάν. Πρόσφυγας σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μια τεράστια σαδιστική φυλακή, που σε διώχνει αλλά συγχρόνως δε σου επιτρέπει να πας πουθενά. Μπορεί να είναι μακρυά από την οικογένειά του και όσα γνώρισε και αγάπησε μικρός, αλλά χάρη σε αυτόν μάθαμε όλοι μαζί ότι η ανθρωπιά και τα αγνά αισθήματα δεν έχουν εθνικότητα. Ο Γιακίμπι είναι αδερφός μου.

Αντίθετα με όσες μπούρδες λένε για τους μετανάστες, ο Γιακίμπι δεν μισεί τις γυναίκες, αντιθέτως τις αγαπάει και τις φροντίζει ιδιαίτερα. Οι διατροφικές του συνήθειες είναι παρόμοιες με τις δικές μας και είναι και καλός μάγειρας. Είναι φιλότιμος, εργατικός, καλοπροαίρετος και έξυπνος. Επίσης δεν είναι "λαθραίος", έχει ότι χαρτιά του επιτρέπουν να έχει αλλά μέσα σε αυτά δε χωράνε αυτά που ονειρεύεται. Και δεν ονειρεύεται κάτι παράλογο. Μονάχα να μπορεί να ταξιδέψει ελεύθερος και να κυνηγήσει το μέλλον του, να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.

Εδώ και δύο μήνες έχω μετακομίσει πίσω στο πατρικό μου με σχέδια να ανοίξω μια δική μου επιχείρηση. Ονειρεύομαι πως αν πάει καλά, θα πάρω τηλέφωνο μια μέρα τον Γιακίμπι και θα του πω ότι χρειαζόμαστε κάποιον για δουλειά. Πως αυτή η δουλειά θα τον βοηθήσει να αποκτήσει διαβατήριο και να είναι ελεύθερος να ορίσει το μέλλον του. Για την ώρα, αυτό φαντάζει απατηλό αλλά κανείς δε θα μας σταματήσει να ονειρευόμαστε.

19 Ιουλ 2013

Μητέρα

Όλα τα νοιάστηκες
μα δε φρόντισες να μου μάθεις να νοιάζομαι
για αυτούς που η ζωή μετρημένα τους τα έδωσε
που τους χαρίζουν αγκαλιές μονάχα όταν περισσεύουν
κι αυτοί τις γυαλίζουν σαν πολύτιμα πετράδια
δε νοιάστηκες να μου μάθεις να φροντίζω
για σένα.

Κι όταν σε ρώτησα γιατί, μου είπες
"δεν έκανες λάθος αγόρι μου,
απλά άργησες λίγο".

2 Ιουλ 2013

Οι φίλοι μας τα ζώα

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που τους διαχωρίζει από τα ζώα είναι η εξέλιξή τους. Από τη φάση του κυνηγού, στη φάση του καλλιεργητή, στο νομαδισμό, στην ανάπτυξη των τεχνών κλπ. για να φτάσουμε με τα πολλά σε αυτή την αηδία που είμαστε σήμερα. Χάρη στην εξέλιξή μας καταφέραμε να έχουμε εξαπλωθεί και κυριαρχήσει στον πλανήτη, καταστρέφοντας τα πάντα γύρω μας, συχνά κι εμάς τους ίδιους. Δεν το λες και τρελή επιτυχία αλλά είναι σίγουρα εντυπωσιακό.

Προς έκπληξή μου έμαθα πρόσφατα πως υπάρχει ένα είδος μυρμηγκιού που επίσης έχει εξελιχθεί σε καλλιεργητή, καθώς παράγει μύκητες (μανιτάρια) με τους οποίους τρέφεται. Ακούγεται αρκετά ελπιδοφόρο. Εύχομαι καλή συνέχεια και καλύτερη πορεία στα μυρμήγκια.

Πάντως, παρότι έχουμε εξελιχθεί σε εντυπωσιακό βαθμό, σε κάποια πράγματα τα ζώα εξακολουθούν να μας ξεπερνούν. Και μάλιστα σε πράγματα που υποτίθεται πως έχουμε το copyright, όπως η αλληλεγγύη. Ναι, καλά καταλάβατε ακολουθεί μια ιστοριούλα για να αποδείξω το παραπάνω.

Πριν μερικές ημέρες, λοιπόν, συνέβη κάτι πρωτόγνωρο. Είχα βγάλει βόλτα τη σκυλίτσα μου τη Ντερσού στο συνηθισμένο μέρος, ένα όμορφο νηπιαγωγείο με παιδική χαρά, ψηλά πλατάνια και ακακίες, όπου κάνει την καθημερινή γυμναστική της για να μη βγει στις παραλίες με σκεμπέ και ντρέπεται. Παρένθεση: όσο το αναλύω βρίσκω κι άλλα μειονεκτήματα σε σχέση με τα ζώα αλλά ας μείνω στο θέμα μας.

Εκείνη τη μέρα οι καρακάξες που την πέφτουν στα πλατάνια ήταν πολύ ανήσυχες και έκαναν μεγάλη φασαρία. Κάποια στιγμή που η Ντερσού είχε πάει σε μια γωνία κοντά στο σχολείο βλέπω να μαζεύεται πλήθος πουλιών στη σκεπή ακριβώς από πάνω της, κάνοντας ακόμη πιο έντονο θόρυβο. Μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει μερικές καρακάξες όρμησαν προς το μέρος της Ντερσού με άγριες διαθέσεις. Τρόμαξα και τους φώναξα να φύγουν. Ευτυχώς όταν πλησίασα σταμάτησαν την "άνανδρη" επίθεση αλλά εξακολούθησαν να στέκονται από πάνω μας κάνοντας πολύ φασαρία. Περιττό να πω ότι η Ντερσού δεν κατάλαβε τίποτα και ήθελε να παίξει κηνυγώντας ένα πουλάκι που δυσκολευόταν να πετάξει και τριγύριζε εκεί κοντά. Την πήρα και φύγαμε καθώς δε μας σήκωνε το κλίμα. Την επόμενη μέρα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό.

Το απλοϊκό συμπέρασμά μου ως σύγχρονος άνθρωπος της πόλης που δεν έχει ιδέα από τους νόμους της φύσης και τις συνήθειες των ζώων ήταν ότι τα πουλιά είχαν αγριέψει γιατί πεινούσαν. Μετά τη χθεσινή μας βόλτα με τη Ντερσού κατάλαβα πως είχα πέσει πολύ έξω. Χθες, λοιπόν, ένας τεράστιος αριθμός από καρακάξες πετούσαν και πάλι από πάνω μας και άραζαν στα δέντρα. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν πολύ ήσυχα και δεν ενόχλησαν καθόλου τη Ντερσού. Στην αυλή του σχολείου υπήρχαν δύο νεκρές καρακάξες. Τα δύο πουλιά τις προηγούμενες ημέρες ήταν ζωντανά και τριγύριζαν στην αυλή καθώς δεν μπορούσαν να πετάξουν με αποτέλεσμα να πεθάνουν.

Οπότε ο λόγος της παράτολμης επίθεσης των πουλιών στην Ντερσού, η οποία μπορούσε κάλλιστα να αρπάξει κάποιο από αυτά με κίνδυνο της ζωής του, ήταν η αλληλεγγύη στα τραυματισμένα αδερφάκια τους. Δε χρειάζεται να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω πόση αλληλεγγύη δείχνουμε οι άνθρωποι στην καθημερινότητά μας. Ας το σκεφτεί ο καθένας για τον εαυτό του.

Αυτά και σκατά στο φόβο, στον παρτακισμό και στο φασισμό (για να μην ξεχνιόμαστε).