Οι φίλοι μας τα ζώα

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που τους διαχωρίζει από τα ζώα είναι η εξέλιξή τους. Από τη φάση του κυνηγού, στη φάση του καλλιεργητή, στο νομαδισμό, στην ανάπτυξη των τεχνών κλπ. για να φτάσουμε με τα πολλά σε αυτή την αηδία που είμαστε σήμερα. Χάρη στην εξέλιξή μας καταφέραμε να έχουμε εξαπλωθεί και κυριαρχήσει στον πλανήτη, καταστρέφοντας τα πάντα γύρω μας, συχνά κι εμάς τους ίδιους. Δεν το λες και τρελή επιτυχία αλλά είναι σίγουρα εντυπωσιακό.

Προς έκπληξή μου έμαθα πρόσφατα πως υπάρχει ένα είδος μυρμηγκιού που επίσης έχει εξελιχθεί σε καλλιεργητή, καθώς παράγει μύκητες (μανιτάρια) με τους οποίους τρέφεται. Ακούγεται αρκετά ελπιδοφόρο. Εύχομαι καλή συνέχεια και καλύτερη πορεία στα μυρμήγκια.

Πάντως, παρότι έχουμε εξελιχθεί σε εντυπωσιακό βαθμό, σε κάποια πράγματα τα ζώα εξακολουθούν να μας ξεπερνούν. Και μάλιστα σε πράγματα που υποτίθεται πως έχουμε το copyright, όπως η αλληλεγγύη. Ναι, καλά καταλάβατε ακολουθεί μια ιστοριούλα για να αποδείξω το παραπάνω.

Πριν μερικές ημέρες, λοιπόν, συνέβη κάτι πρωτόγνωρο. Είχα βγάλει βόλτα τη σκυλίτσα μου τη Ντερσού στο συνηθισμένο μέρος, ένα όμορφο νηπιαγωγείο με παιδική χαρά, ψηλά πλατάνια και ακακίες, όπου κάνει την καθημερινή γυμναστική της για να μη βγει στις παραλίες με σκεμπέ και ντρέπεται. Παρένθεση: όσο το αναλύω βρίσκω κι άλλα μειονεκτήματα σε σχέση με τα ζώα αλλά ας μείνω στο θέμα μας.

Εκείνη τη μέρα οι καρακάξες που την πέφτουν στα πλατάνια ήταν πολύ ανήσυχες και έκαναν μεγάλη φασαρία. Κάποια στιγμή που η Ντερσού είχε πάει σε μια γωνία κοντά στο σχολείο βλέπω να μαζεύεται πλήθος πουλιών στη σκεπή ακριβώς από πάνω της, κάνοντας ακόμη πιο έντονο θόρυβο. Μέχρι να καταλάβω τι συμβαίνει μερικές καρακάξες όρμησαν προς το μέρος της Ντερσού με άγριες διαθέσεις. Τρόμαξα και τους φώναξα να φύγουν. Ευτυχώς όταν πλησίασα σταμάτησαν την "άνανδρη" επίθεση αλλά εξακολούθησαν να στέκονται από πάνω μας κάνοντας πολύ φασαρία. Περιττό να πω ότι η Ντερσού δεν κατάλαβε τίποτα και ήθελε να παίξει κηνυγώντας ένα πουλάκι που δυσκολευόταν να πετάξει και τριγύριζε εκεί κοντά. Την πήρα και φύγαμε καθώς δε μας σήκωνε το κλίμα. Την επόμενη μέρα επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό.

Το απλοϊκό συμπέρασμά μου ως σύγχρονος άνθρωπος της πόλης που δεν έχει ιδέα από τους νόμους της φύσης και τις συνήθειες των ζώων ήταν ότι τα πουλιά είχαν αγριέψει γιατί πεινούσαν. Μετά τη χθεσινή μας βόλτα με τη Ντερσού κατάλαβα πως είχα πέσει πολύ έξω. Χθες, λοιπόν, ένας τεράστιος αριθμός από καρακάξες πετούσαν και πάλι από πάνω μας και άραζαν στα δέντρα. Μόνο που αυτή τη φορά ήταν πολύ ήσυχα και δεν ενόχλησαν καθόλου τη Ντερσού. Στην αυλή του σχολείου υπήρχαν δύο νεκρές καρακάξες. Τα δύο πουλιά τις προηγούμενες ημέρες ήταν ζωντανά και τριγύριζαν στην αυλή καθώς δεν μπορούσαν να πετάξουν με αποτέλεσμα να πεθάνουν.

Οπότε ο λόγος της παράτολμης επίθεσης των πουλιών στην Ντερσού, η οποία μπορούσε κάλλιστα να αρπάξει κάποιο από αυτά με κίνδυνο της ζωής του, ήταν η αλληλεγγύη στα τραυματισμένα αδερφάκια τους. Δε χρειάζεται να μπω στη διαδικασία να σχολιάσω πόση αλληλεγγύη δείχνουμε οι άνθρωποι στην καθημερινότητά μας. Ας το σκεφτεί ο καθένας για τον εαυτό του.

Αυτά και σκατά στο φόβο, στον παρτακισμό και στο φασισμό (για να μην ξεχνιόμαστε).