26 Αυγ 2009

Γιαγιά Παρτ Ι: Η γιαγιά μου είναι πιο δυνατή από τη δικιά σου!

Μετά από περίπου 12 μέρες, 18 ώρες, 20 λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα ζωής του blog το γεγονός ότι δεν έλαβα κανένα αρνητικό σχόλιο μου δίνει δύναμη να συνεχίσω τις αναρτήσεις.
Και όσοι διαδίδουν ότι δεν έλαβα κανένα σχόλιο γενικώς σε αυτό το διάστημα είναι κακεντρεχείς και θέλουν να χτυπήσουν την ενότητα του κόμματος. Γι' αυτό ξεκινώ να γράφω. Το πότε θα τελειώσω είναι άλλο θέμα.
Για να έρθω στο θέμα, εδώ και αρκετούς μήνες έχουμε στο σπίτι την τελευταία εν ζωή γιαγιά μου (συμπεριλαμβάνονται και οι παππούδες στους αποθανόντες) και μάνα της μάνας μου. Τώρα μπορεί να πείτε, "καλά ρε κοτζάμ μαντράχαλος και ακόμη μένεις με τη μάνα σου", αλλά μάλλον δε θα το πείτε γιατί οι περισσότεροι με τη μάνα σας θα μένετε. Αλλιώς σιγά μην είχατε χρόνο να διαβάζετε τα blog κάθε πικραμένου. Ακόμη όμως κι αν έχετε το θράσος να το πείτε, τι να κάνω; Ας όψεται η κρίση και ο μουσακάς της μάνας μου. Βέβαια να τρως μουσακά καθώς και ψητό, κανελόνια, σπιτική τούρτα παγωτό κ.ά. εν μέσω κρίσης είναι λίγο αντιφατικό. Ως προς αυτό παραθέτω συζητήσεις της μάνας μου με τη γιαγιά μου στις οποίες φαίνονται τα σημάδια της κρίσης...
"Την ώρα του φαγητού...
Γιαγιά: Αν είχαμε ένα γουρουνάκι τι καλά που θα έτρωγε με αυτά που πετάμε.
Μάνα: (Γέλιο) Που να το βάλω το γουρουνάκι ρε μάνα, στο κεφάλι μου;
Γιαγιά: Ούτε κότες έχεις!"
Υποσημείωση: Μένουμε σε διαμέρισμα και δεν έχουμε αυλή.
"Γιαγιά: Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα. Είχαμε πείνα.
Μάνα: Και τώρα είναι δύσκολα τα χρόνια ρε μαμά.
Γιαγιά: Τώρα δεν είναι δύσκολα. Πετάμε ψωμιά, φαγητά... τότε ούτε ψίχουλο δεν άφηνες να πέσει κάτω."
Συμπέρασμα: Όταν σου ανοίγει η όρεξη έρχονται δύσκολα χρόνια κι εγώ τελευταία που άρχισα γυμναστήριο έχω συνέχεια λιγούρα. Σκούρα τα πράματα!
Για να ξανάρθω λοιπόν στο θέμα, κάποια βασικά χαρακτηριστικά της γιαγιάς είναι η ασθενής μνήμη, περιορισμένη ακοή και όραση, μια σχετική δυσκολία στην κίνηση σε σημείο που προκαλείται συχνά μποτιλιάρισμα στο σπίτι, αλλά κατά τ' άλλα είναι μια χαρά εφόσον παίρνει διάφορα χρωματιστά χάπια κατά τη διάρκεια της ημέρας. Επίσης, ανέκαθεν ήταν υπερευαίσθητη και όταν θυμάται άσχημα περιστατικά με τη συμπεθέρα ή βλέπει Ξανθόπουλο βάζει τα κλάματα οπότε κοιτάμε να την προλάβουμε αλλάζοντας κουβέντα ή κανάλι, αλλιώς το ελαφρύ εγκεφαλικό το έχει στο τσεπάκι της. Εκτός απ' το να μοιρολογεί την κακή τύχη της μάνας μου και του γιου της που χώρισαν, συνηθίζει να λέει μερικές ιστορίες από το παρελθόν που πριν την 128η φορά που τις άκουσα μου φαίνονταν αστείες ή ευχάριστες αλλά τελευταία έχω αρχίσει να τις βαριέμαι. Παρόλ' αυτά έχει πολλές ακόμη ιστορίες που δεν τις έχω υπόψη μου αλλά σπανίως θυμάται να πει. Τελευταία έμαθα ότι είχε μια φίλη που ζει στην Αμερική και η οποία πρόσφατα ήρθε ταξίδι στην Ελλάδα και της έστειλε χαιρετίσματα. Παραθέτω σχετικές συζητήσεις...
"Γιαγιά: Πόσο χρονών να είναι αυτή τώρα;
Μάνα: Ήταν μικρότερη από σένα;
Γιαγιά: Ε ναι! Αυτή ήταν πιο νέα... κανά δυο χρόνια τουλάχιστον."
Υποσημείωση: Η γιαγιά μου είναι 78.
"Μάνα: Η φιλενάδα σου κάνει υπερατλαντικά ταξίδια κι εσύ για να πας στην τουαλέτα 10 φορές θα βογκήξεις.
Γιαγιά: Τι είπες καλέ, δεν άκουσα;"
Τώρα το καλοκαίρι που έβγαινε στο μπαλκόνι να πάρει τον αέρα της καμιά φορά μεράκλωνε και έπιανε κανένα τραγουδάκι νομίζοντας ότι δεν είναι κανείς στο σπίτι. Οπότε όταν πλησίαζα την άκουγα να τραγουδάει κάτι σε ρυθμό ψαλμωδίας μέχρι που μια μέρα διέκρινα ότι έλεγε "το τελευταίο βράδυ μου". Καλά το πήγαινε πάντως.
Παρότι συχνά πετάει τις καθιερωμένες ατάκες τις τρίτης ηλικίας του στυλ "εγώ τώρα τα έφαγα τα ψωμιά μου", "το έκαψα το καντήλι μου", "πόσο θα ζήσω ακόμη" κτλ. διακρίνω στην προσπάθειά της να μοιραστεί τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά την επιθυμία να ζήσει, να κρατήσει το μυαλό της ζωντανό, να νιώσει χαρά και λύπη και σκέφτομαι ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι και τόσο άσχημη. Αν σκεφτείς τι μπορεί να έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος... κατοχή, πείνα, ορφανιά, φτώχια, καταπίεση, αρρώστιες κι ακόμη όχι απλά αντέχει αλλά θέλει κι άλλο. Αλλά κι αν της χαλάσει το χατήρι η ζωή και την εγκαταλείψει πιο νωρίς απ' όταν θα θέλει πραγματικά να φύγει, δεν πειράζει, γιατί η γιαγιά μου είναι πιο δυνατή από τη δικιά σου!

21 Αυγ 2009

Δημοψήφισμα: "Πως δημιουργήθηκε ο κόσμος;"

Χαίρομαι που οι δύο μάλλον επικρατέστερες απόψεις (big bang, Θεός/όχι ο Ανέστης) για το ευρύ κοινό, έχουν μέχρι στιγμής 0 ψήφους. Παρακαλούνται αυτοί που δηλώνουν "άλλη απάντηση" να αφήσουν εδώ σχόλιο για το ποια είναι η άλλη απάντηση, κυρίως για εκπαιδευτικούς λόγους.

ΥΓ: Αν μπορεί να ισχυρίζεται η αντιπολίτευση ότι οι ευρωεκλογές είχαν χαρακτήρα δημοψηφίσματος (με 45% αποχή), τότε μπορώ να λέω κι εγώ ότι η παραπάνω ψηφοφορία είναι δημοψήφισμα.

19 Αυγ 2009

Περί απλότητας

Η ζωή δεν είναι απλή... παρά τις φήμες που κυκλοφορούν. Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, να εκτιμάς τα απλά πράγματα στη ζωή, να κάνεις μια ευτυχισμένη οικογένεια, να έχεις καθαρή τη συνείδησή σου... η ζωή δεν είναι τόσο απλή.

Απλή είναι η λογική μας, γιατί τόσο μας επιτρέπει το φτωχό μας αλλά περιβόητο μυαλό. Ναι, τα ζώα δεν έχουν συνείδηση, δεν έχουν λογική. Χρειάζεται λογική για να δημιουργήσεις ένα τόσο σύνθετο τρόπο επικοινωνίας όπως η ομιλία, για να αναπτύξεις επιστήμες, για να γράψεις βιβλία, για να εξελίξεις τη σκέψη σου. Χρειάζεται λογική για να αναπτύξεις τεχνολογία, να ανταπεξέλθεις στον ανταγωνισμό, να κάνεις συμφέρουσες συμφωνίες, να εκμεταλλευθείς ανθρώπους και καταστάσεις, να πουλήσεις τα πιστεύω σου, να πετύχεις...
ΤΙ;
Μάλλον τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε για να νιώθουμε καλύτερα. Η ζωή ξεπερνά τη λογική μας κατά πολύ.

Κάποια στιγμή στη ζωή τους οι περισσότεροι (θέλω να πιστεύω) άνθρωποι αρχίζουν και αναρωτιούνται. Τι είναι σημαντικό στη ζωή, τι υπάρχει πέρα από μας, τι είναι θεός, υπάρχει ζωή μετά θάνατον, υπάρχουν εξωγήινοι, φταίνε τελικά οι Εβραίοι για ΟΛΑ; Οι πιο τολμηροί ίσως να εξετάσουν το ενδεχόμενο αμφισβήτησης όσων έχουν μάθει ως κατεστημένη γνώση.

Άλλοι ίσως να μην έχουν αυτή την πολυτέλεια που προσφέρει η ανθρώπινη συνείδηση, θεωρώντας ότι ξέρουν ήδη όσα πρέπει να ξέρουν. Έτσι τείνουν να είναι ιδιαίτερα ισχυρογνώμονες, να πιστεύουν έντονα στα θεία απαξιώνοντας τα επίγεια ή/και να είναι ιδιαίτερα εθνικόφρονες ή/και να τους ενδιαφέρει μόνο το συμφέρον τους ή/και να πιστεύουν σε σενάρια συνωμοσίας και θεωρίες για αγρίους ή/και να είναι μΠΑΟΚ και ξερό ψωμί. Κατά μία άποψη αυτοί την έχουν ήδη πατήσει.

Επιστρέφοντας στους τολμηρούς, ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις. Θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο, να βελτιώσουν τη ζωή τους και των άλλων, να προσφέρουν κάτι σημαντικό στην ανθρωπότητα, να βρουν την αλήθεια τους. Όμως στην πορεία η ζωή σου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Αντί για αλήθεια συναντάς περιορισμούς, αντί να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζεις εσύ, χάνεις το νεανικό σου σθένος, προσαρμόζεσαι και συμβιβάζεσαι, γνωρίζεις το όριο...
Τότε μπορεί να νομίζεις ότι έφτασες την ωριμότητα, ότι κατανοείς πράγματα που δεν μπορούσες να καταλάβεις παλιότερα, ότι πέτυχες ό,τι μπορούσες να πετύχεις, ότι έμαθες να εκτιμάς την απλότητα των πραγμάτων. Και η ζωή συνεχίζεται πιο απλή από ποτέ.

ΥΓ: Θα διάλεγα το κόκκινο χάπι αλλά είναι χάλια το στομάχι μου. Μήπως βγαίνει σε υπόθετο;

14 Αυγ 2009

Μάλλον από κώλο βγήκαμε

Mία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία.
Τα υπόλοιπα είναι σκατά. Και ως σκατά μπορούν να είναι ποικίλου χρώματος, υφής και σύστασης αλλά γενικώς βρωμάνε (ή απλά μυρίζουν έντονα για κάποιους), είναι εύπλαστα, αποκρουστικά (όχι για όλους), αποτελούν βρισιά (π.χ.
φάε σκατά, σκατό ακόμη δε βγήκες απ' το αυγό σου και μιλάς), παρομοιάζονται με κακή μαγειρική (π.χ. αφελής ερώτηση φαντάρου: -Τι φαγητό έχει σήμερα; απάντηση: -Σκατά με σάλτσα), εκφράζουν κακή διάθεση (π.χ. -Τι λέει; -Σκατά) κτλ κτλ.

Οπότε η αδυναμία μας να νικήσουμε το θάνατο αλλά και να κατανοήσουμε πλήρως έννοιες όπως ο άνθρωπος, η κοινωνία, η ισότητα αλλά και η φύση, το σύμπαν,
η οικολογία κ.ά. καθιστά την υπόστασή μας ως άνθρωποι άξια να χαρακτηριστεί με έναν τόσο αδικημένο όρο όπως τα "σκατά". Εξ ου και ο τίτλος.

Όντας ένα σκατό κι εγώ πασχίζω να κατανοήσω μία από τις παραπάνω έννοιες και συγκεκριμένα τον άνθρωπο, αλλά όχι μεθοδικά και σε κάποια επιστημονική βάση, μα περισσότερο όπως πετυχαίνεις ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και ενώ στην αρχή σου φαινόταν βαρετό και αδιάφορο τελικά γουστάρεις και ψάχνεις πότε θα 'χει και το δεύτερο μέρος.

Όσο για προσδοκίες του στυλ να προσπαθήσω να αλλάξω κάτι μου φαίνονται πλέον σαν τις παραισθήσεις που είχε ο Σειληνός στην έρημο παρέα με τη Βλαχοπούλου. Αυτό καθώς αν λάβουμε υπόψη την περιορισμένη αντίληψή μας, τη συνεχή αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας, την ανακήρυξη του βολέματος ως το νέο αμερικάνικο όνειρο και του τρίπτυχου πολυθρόνα-τηλεόραση-πίτσα ως τη γη της επαγγελίας και μέσα σε όλα αυτά ότι το μόνο που κάνουμε καλά είναι να καταστρέφουμε τον πλανήτη και να αυξάνουμε τις ανισότητες τότε καλύτερα να δώσουμε μια ευκαιρία στα έντομα που λέει και ο φίλος μου ο Θέμης.

Έτσι καταλήγω στο πάγιο ερώτημα που με παιδεύει τα τελευταία χρόνια που έχω αρχίσει να γνωρίζω τον εαυτό μου. Γιατί σκατά ζούμε; Ρωτώ και απάντηση δε βρίσκω. Μόνο προφάσεις μεταξύ των οποίων η πιο πειστική μέχρι στιγμής είναι: "Και τι να κάνουμε δηλαδή ρε φιλαράκι, να πεθάνουμε;"
Το καφενείο να 'ν' καλά.