Περί απλότητας

Η ζωή δεν είναι απλή... παρά τις φήμες που κυκλοφορούν. Να χαίρεσαι την κάθε στιγμή, να εκτιμάς τα απλά πράγματα στη ζωή, να κάνεις μια ευτυχισμένη οικογένεια, να έχεις καθαρή τη συνείδησή σου... η ζωή δεν είναι τόσο απλή.

Απλή είναι η λογική μας, γιατί τόσο μας επιτρέπει το φτωχό μας αλλά περιβόητο μυαλό. Ναι, τα ζώα δεν έχουν συνείδηση, δεν έχουν λογική. Χρειάζεται λογική για να δημιουργήσεις ένα τόσο σύνθετο τρόπο επικοινωνίας όπως η ομιλία, για να αναπτύξεις επιστήμες, για να γράψεις βιβλία, για να εξελίξεις τη σκέψη σου. Χρειάζεται λογική για να αναπτύξεις τεχνολογία, να ανταπεξέλθεις στον ανταγωνισμό, να κάνεις συμφέρουσες συμφωνίες, να εκμεταλλευθείς ανθρώπους και καταστάσεις, να πουλήσεις τα πιστεύω σου, να πετύχεις...

ΤΙ;

Μάλλον τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα απ' όσο θέλουμε να πιστεύουμε για να νιώθουμε καλύτερα. Η ζωή ξεπερνά τη λογική μας κατά πολύ.

Κάποια στιγμή στη ζωή τους οι περισσότεροι (θέλω να πιστεύω) άνθρωποι αρχίζουν και αναρωτιούνται. Τι είναι σημαντικό στη ζωή, τι υπάρχει πέρα από μας, τι είναι θεός, υπάρχει ζωή μετά θάνατον, υπάρχουν εξωγήινοι, φταίνε τελικά οι Εβραίοι για ΟΛΑ; Οι πιο τολμηροί ίσως να εξετάσουν το ενδεχόμενο αμφισβήτησης όσων έχουν μάθει ως κατεστημένη γνώση.

Άλλοι ίσως να μην έχουν αυτή την πολυτέλεια που προσφέρει η ανθρώπινη συνείδηση, θεωρώντας ότι ξέρουν ήδη όσα πρέπει να ξέρουν. Έτσι τείνουν να είναι ιδιαίτερα ισχυρογνώμονες, να πιστεύουν έντονα στα θεία απαξιώνοντας τα επίγεια ή/και να είναι ιδιαίτερα εθνικόφρονες ή/και να τους ενδιαφέρει μόνο το συμφέρον τους ή/και να πιστεύουν σε σενάρια συνωμοσίας και θεωρίες για αγρίους ή/και να είναι μΠΑΟΚ και ξερό ψωμί. Κατά μία άποψη αυτοί την έχουν ήδη πατήσει.

Επιστρέφοντας στους τολμηρούς, ξεκινούν με τις καλύτερες προθέσεις. Θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο, να βελτιώσουν τη ζωή τους και των άλλων, να προσφέρουν κάτι σημαντικό στην ανθρωπότητα, να βρουν την αλήθεια τους. Όμως στην πορεία η ζωή σου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Αντί για αλήθεια συναντάς περιορισμούς, αντί να αλλάξεις τον κόσμο αλλάζεις εσύ, χάνεις το νεανικό σου σθένος, προσαρμόζεσαι και συμβιβάζεσαι, γνωρίζεις το όριο...
Τότε μπορεί να νομίζεις ότι έφτασες την ωριμότητα, ότι κατανοείς πράγματα που δεν μπορούσες να καταλάβεις παλιότερα, ότι πέτυχες ό,τι μπορούσες να πετύχεις, ότι έμαθες να εκτιμάς την απλότητα των πραγμάτων. Και η ζωή συνεχίζεται πιο απλή από ποτέ.

ΥΓ: Θα διάλεγα το κόκκινο χάπι αλλά είναι χάλια το στομάχι μου. Μήπως βγαίνει σε υπόθετο;