26 Αυγ 2009

Γιαγιά Παρτ Ι: Η γιαγιά μου είναι πιο δυνατή από τη δικιά σου!

Μετά από περίπου 12 μέρες, 18 ώρες, 20 λεπτά και κάτι δευτερόλεπτα ζωής του blog το γεγονός ότι δεν έλαβα κανένα αρνητικό σχόλιο μου δίνει δύναμη να συνεχίσω τις αναρτήσεις.
Και όσοι διαδίδουν ότι δεν έλαβα κανένα σχόλιο γενικώς σε αυτό το διάστημα είναι κακεντρεχείς και θέλουν να χτυπήσουν την ενότητα του κόμματος. Γι' αυτό ξεκινώ να γράφω. Το πότε θα τελειώσω είναι άλλο θέμα.
Για να έρθω στο θέμα, εδώ και αρκετούς μήνες έχουμε στο σπίτι την τελευταία εν ζωή γιαγιά μου (συμπεριλαμβάνονται και οι παππούδες στους αποθανόντες) και μάνα της μάνας μου. Τώρα μπορεί να πείτε, "καλά ρε κοτζάμ μαντράχαλος και ακόμη μένεις με τη μάνα σου", αλλά μάλλον δε θα το πείτε γιατί οι περισσότεροι με τη μάνα σας θα μένετε. Αλλιώς σιγά μην είχατε χρόνο να διαβάζετε τα blog κάθε πικραμένου. Ακόμη όμως κι αν έχετε το θράσος να το πείτε, τι να κάνω; Ας όψεται η κρίση και ο μουσακάς της μάνας μου. Βέβαια να τρως μουσακά καθώς και ψητό, κανελόνια, σπιτική τούρτα παγωτό κ.ά. εν μέσω κρίσης είναι λίγο αντιφατικό. Ως προς αυτό παραθέτω συζητήσεις της μάνας μου με τη γιαγιά μου στις οποίες φαίνονται τα σημάδια της κρίσης...
"Την ώρα του φαγητού...
Γιαγιά: Αν είχαμε ένα γουρουνάκι τι καλά που θα έτρωγε με αυτά που πετάμε.
Μάνα: (Γέλιο) Που να το βάλω το γουρουνάκι ρε μάνα, στο κεφάλι μου;
Γιαγιά: Ούτε κότες έχεις!"
Υποσημείωση: Μένουμε σε διαμέρισμα και δεν έχουμε αυλή.
"Γιαγιά: Εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα. Είχαμε πείνα.
Μάνα: Και τώρα είναι δύσκολα τα χρόνια ρε μαμά.
Γιαγιά: Τώρα δεν είναι δύσκολα. Πετάμε ψωμιά, φαγητά... τότε ούτε ψίχουλο δεν άφηνες να πέσει κάτω."
Συμπέρασμα: Όταν σου ανοίγει η όρεξη έρχονται δύσκολα χρόνια κι εγώ τελευταία που άρχισα γυμναστήριο έχω συνέχεια λιγούρα. Σκούρα τα πράματα!
Για να ξανάρθω λοιπόν στο θέμα, κάποια βασικά χαρακτηριστικά της γιαγιάς είναι η ασθενής μνήμη, περιορισμένη ακοή και όραση, μια σχετική δυσκολία στην κίνηση σε σημείο που προκαλείται συχνά μποτιλιάρισμα στο σπίτι, αλλά κατά τ' άλλα είναι μια χαρά εφόσον παίρνει διάφορα χρωματιστά χάπια κατά τη διάρκεια της ημέρας. Επίσης, ανέκαθεν ήταν υπερευαίσθητη και όταν θυμάται άσχημα περιστατικά με τη συμπεθέρα ή βλέπει Ξανθόπουλο βάζει τα κλάματα οπότε κοιτάμε να την προλάβουμε αλλάζοντας κουβέντα ή κανάλι, αλλιώς το ελαφρύ εγκεφαλικό το έχει στο τσεπάκι της. Εκτός απ' το να μοιρολογεί την κακή τύχη της μάνας μου και του γιου της που χώρισαν, συνηθίζει να λέει μερικές ιστορίες από το παρελθόν που πριν την 128η φορά που τις άκουσα μου φαίνονταν αστείες ή ευχάριστες αλλά τελευταία έχω αρχίσει να τις βαριέμαι. Παρόλ' αυτά έχει πολλές ακόμη ιστορίες που δεν τις έχω υπόψη μου αλλά σπανίως θυμάται να πει. Τελευταία έμαθα ότι είχε μια φίλη που ζει στην Αμερική και η οποία πρόσφατα ήρθε ταξίδι στην Ελλάδα και της έστειλε χαιρετίσματα. Παραθέτω σχετικές συζητήσεις...
"Γιαγιά: Πόσο χρονών να είναι αυτή τώρα;
Μάνα: Ήταν μικρότερη από σένα;
Γιαγιά: Ε ναι! Αυτή ήταν πιο νέα... κανά δυο χρόνια τουλάχιστον."
Υποσημείωση: Η γιαγιά μου είναι 78.
"Μάνα: Η φιλενάδα σου κάνει υπερατλαντικά ταξίδια κι εσύ για να πας στην τουαλέτα 10 φορές θα βογκήξεις.
Γιαγιά: Τι είπες καλέ, δεν άκουσα;"
Τώρα το καλοκαίρι που έβγαινε στο μπαλκόνι να πάρει τον αέρα της καμιά φορά μεράκλωνε και έπιανε κανένα τραγουδάκι νομίζοντας ότι δεν είναι κανείς στο σπίτι. Οπότε όταν πλησίαζα την άκουγα να τραγουδάει κάτι σε ρυθμό ψαλμωδίας μέχρι που μια μέρα διέκρινα ότι έλεγε "το τελευταίο βράδυ μου". Καλά το πήγαινε πάντως.
Παρότι συχνά πετάει τις καθιερωμένες ατάκες τις τρίτης ηλικίας του στυλ "εγώ τώρα τα έφαγα τα ψωμιά μου", "το έκαψα το καντήλι μου", "πόσο θα ζήσω ακόμη" κτλ. διακρίνω στην προσπάθειά της να μοιραστεί τις ίδιες ιστορίες ξανά και ξανά την επιθυμία να ζήσει, να κρατήσει το μυαλό της ζωντανό, να νιώσει χαρά και λύπη και σκέφτομαι ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι και τόσο άσχημη. Αν σκεφτείς τι μπορεί να έχει περάσει αυτός ο άνθρωπος... κατοχή, πείνα, ορφανιά, φτώχια, καταπίεση, αρρώστιες κι ακόμη όχι απλά αντέχει αλλά θέλει κι άλλο. Αλλά κι αν της χαλάσει το χατήρι η ζωή και την εγκαταλείψει πιο νωρίς απ' όταν θα θέλει πραγματικά να φύγει, δεν πειράζει, γιατί η γιαγιά μου είναι πιο δυνατή από τη δικιά σου!

3 σχόλια:

enka είπε...

η αληθεια ειναι πως ειτε περναμε καλα ειτε οχι γαντζωνομαστε στη ζωη λες και την εχουμε παρει αντιπαροχη.Και αναρωτιέμαι:μα ποιος θα θελε να ζησει 100 χρονια?και μετα σκεφτομαι πως ο αρκας θ απαντουσε:αυτος που ειναι 99.
ποτε λοιπον φτανει η στιγμη που νιωθεις χορτασμενος απ τη ζωη?πιστευω πως ειμαι πολυ μακρια απ την απαντηση.αλλα εδω που τα λεμε ουτε η γιαγια σου πλησιαζει

enka είπε...

Η enka χαζουλιακα!δε θα σου πω ρε που να σκασεις γεροξεκουτη!

PeachyReek είπε...

Ε όχι και γεροξεκούτης. Ακόμη ζει η γιαγιά μου.