24 Δεκ 2011

Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω;


Πατήστε play πριν αρχίσετε την ανάγνωση... (η διφωνία προς το τέλος του τραγουδιού είναι μαγική)





Είχε μόλις τελειώσει το τραγούδι και το ξαναέβαλα αμέσως. Το άκουγα για πρώτη φορά και είχα μουδιάσει. Πάντα λάτρευα αυτή την αίσθηση που προκαλεί η μουσική. Και ανυπομονώ συνεχώς για την επόμενη φορά που θα την ξανανιώσω με ένα τραγούδι. Όπως το μούδιασμα του έρωτα.

Η πρώτη φορά που το ένιωσα παίζοντας κάτι στην κιθάρα ήταν αρκετή. Πως μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό; Έτσι θέλω να είναι η ζωή μου. Γεμάτη μουσική. Μουσική και όνειρα.

Αλλά πρώτα να σας πω για μια συνάντηση...

Τα τελευταία χρόνια με ταλαιπώρησε αρκετά ένα πρόβλημα με τη μέση μου. Δισκοκήλη είχαν δείξει οι εξετάσεις. Περίπου δυο μήνες πριν άρχισαν να επανεμφανίζονται οι ενοχλήσεις μετά από απουσία μηνών και να χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Μέχρι που η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και κατάλαβα ότι θα πρέπει να πάω για χειρουργείο. Επέμβαση ρουτίνας έλεγαν οι γιατροί και ήταν καιρός να απαλλαγώ από αυτό το πρόβλημα και να συνεχίσω τη ζωή μου.

Στην κλινική ήμουν σε ένα δωμάτιο με τρία κρεβάτια. Στο μεσαίο εγώ και στα διπλανά δύο παιδιά με γάζες στο κεφάλι, ο ένας μπροστά, ο άλλος πίσω. Ο πρώτος είχε μέρες στην κλινική, ήταν αρκετά καλά και συζητούσε με τον πατέρα του. Κάποια στιγμή πιάσαμε την κουβέντα. Αρχικά με ρώτησαν για ποιο λόγο είμαι εκεί και τους απάντησα. 
-Εσύ είχες κάποιο ατύχημα;" ρώτησα.
-"Όχι, όγκο", μου απάντησε.
-" Περαστικά... μια χαρά σε βλέπω."

Η συζήτηση συνεχίστηκε. Με τα πολλά αναφέρθηκε ότι ασχολούμαι ερασιτεχνικά με τη μουσική. Ο πατέρας του έδειξε αμέσως ενδιαφέρον γιατί όπως μου είπε ο μικρότερος γιος του παίζει κιθάρα και του αρέσει πολύ. Συγκεκριμένα μου είπε ότι είναι τρίτη λυκείου και το μόνο που λέει ότι του αρέσει είναι η μουσική και μάλιστα πως είναι πολύ καλός. 
-"Αλλά δυστυχώς το ανακαλύψαμε αργά", συμπλήρωσε.
-"Τι εννοείτε;" τον ρώτησα.
-"Ε τώρα δεν προλαβαίνει να προετοιμαστεί για τις εξετάσεις των ειδικών μαθημάτων", απάντησε.

Ακούγοντας το αυτό ενθουσιάστηκα, γιατί το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί με μένα. Και τώρα είχα την ευκαιρία να γυρίσω πίσω το χρόνο και να συμβουλέψω τους γονείς μου. Σχεδόν είχα δακρύσει όταν του είπα...
-"Να σας πω την ιστορία μου... ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα στη δευτέρα λυκείου. Στην τρίτη σταμάτησα υποτίθεται για να συγκεντρωθώ στις εξετάσεις μου. Την επόμενη χρονιά θα έδινα για δεύτερη φορά εξετάσεις και είχα διαπιστώσει ότι αυτό που θέλω να κάνω είναι να περάσω στη μουσικών σπουδών. Τότε ρωτήσαμε δασκάλους σχετικά με την προετοιμασία και μας είπαν ότι χρειάζονται τουλάχιστον δύο χρόνια προετοιμασίας. Οπότε αποφασίσαμε πως είναι καλύτερα να περάσω σε κάποια άλλη σχολή και μετά να ασχοληθώ μόνος μου με τη μουσική. Το μετάνιωσα πάρα πολύ..."
-"Τι μετάνιωσες;" με ρώτησε.
-"Που δεν αφιέρωσα ένα χρόνο ακόμη για να κάνω αυτό που ονειρευόμουν. Γι΄ αυτό ίσως αξίζει τον κόπο ο γιος σας ακόμη και τώρα να ξεκινήσει."
-"Μα τώρα δεν προλαβαίνει είναι ήδη τρίτη λυκείου", απάντησε με αδιαπραγμάτευτο ύφος.
-"Τα χρόνια περνούν αλλά αυτό που έχει σημασία για να γίνουμε ευτυχισμένοι είναι να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα. Ένα-δυο χρόνια δεν είναι τίποτα."
-"Κοίτα, κι εγώ συμφωνώ ότι πρέπει να κάνουμε αυτό που αγαπάμε επάγγελμα αλλά ακόμη κι αν αφιερώσει το χρόνο που χρειάζεται και τα καταφέρει, μετά πως θα ζήσει από αυτό; Οι καιροί έχουν αλλάξει."

Στη συνέχεια η κουβέντα πήρε για μένα την κάτω βόλτα, καθώς περιείχε κοινότοπα επιχειρήματα περί κρίσης, παραδείγματα μουσικών που έχουν ταλέντο αλλά με το ζόρι τα φέρνουν βόλτα και άλλα παρόμοια. Εγώ για όνειρα συζητούσα. Μάλλον δεν είναι το πρόβλημά του ότι ο γιος του δεν προλαβαίνει, σκέφτηκα. Αυτό που τον ανησυχούσε ήταν να εξασφαλιστεί οικονομικά και στον ελεύθερο του χρόνο ας κάνει ότι θέλει. Πραγματική ευτυχία!
-"Η ζωή κάποιες φορές χρειάζεται θράσος", του είπα. "Έτσι κι αλλιώς για κανένα επάγγελμα δεν μπορείς να είσαι σίγουρος".
Αλλά εκείνος επέμενε.

Μετά από ώρα σκεφτόμουν και πάλι τη συζήτηση και ήθελα να του πω "να έχετε πίστη στα παιδιά σας γιατί μόνο έτσι θα αποκτήσουν πίστη στον εαυτό τους." Αλλά ήταν αργά. Η συζήτηση είχε ήδη τελειώσει. Τι περίμενα; Οι γονείς πιο πολύ φοβούνται παρά ονειρεύονται. Ίσως έχει να κάνει με το ένστικτο να προστατέψουν το παιδί τους. Ο ένας του γιος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας και πάλι...

Την επόμενη μέρα εγώ ήδη θα έφευγα από την κλινική. Όταν τους χαιρέτησα, του έσφιξα το χέρι και του ευχήθηκα τα παιδιά του να κάνουν όλα τα όνειρά τους πραγματικότητα. Βλέποντας πως δεν μπορούσε να καταλάβει στη χθεσινή συζήτησή μας αυτό που ένιωθα, κατάλαβα πως η μόνη ελπίδα είναι να ακούσει ο μικρός την καρδιά του. Στο παρελθόν είχα κατηγορήσει τους γονείς μου που δεν επέμειναν να ασχοληθώ με τη μουσική ενώ έβλεπαν πως αυτό ήταν που ήθελα. Κακώς! Τα όνειρά σου πρέπει μόνος σου να έχεις τη θέληση να τα κάνεις πραγματικότητα. Ίσως δεν ήμουν αρκετά μεγάλος για να το ξέρω. Πάντως όταν μεγαλώσω, θα γίνω μουσικός.