3 Φεβ 2010

Η πτώση του φεμινιστικού κινήματος (ή αλλιώς η παραβίαση της γυναικείας συνθήκης)

Η συγκεκριμένη ανάρτηση σχετίζεται με μια μικρή ιστορία από τα παλιά. Γι' αυτό ρίξτε ένα ξύλο στο τζάκι, πάρτε μια κουβερτούλα και σκεπαστείτε και βάλτε την πιπίλα στο στόμα.

Μια φορά κι έναν καιρό μια βροχερή και κρύα νύχτα του καλοκαιριού, καθόμουν και έπινα αμέριμνος τη μπύρα μου στο σύνηθες μπαρ όπου συχνάζουν φιλήσυχοι αγριάνθρωποι και απ' έξω τριγυρνούν αρκούδες όταν υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα δυσάρεστο περιστατικό.

Μία αθώα κοπελίτσα καθώς πήγαινε να φρεσκαριστεί είχε την ατυχία να περάσει δίπλα από ένα μυθικό τέρας του είδους κοντοπούτανους σκατοχαρακτήρικους, ο οποίος έφραζε με το ρωμαλέο κορμί του τα στενά του περάσματος προς την τουαλέτα. Οπότε το τέρας κάνοντας το καθήκον του και προασπίζοντας το έδαφος του βροντοφώναξε: "σιγά μωρή χοντρέλο!"
Η κοπέλα τρομαγμένη από τη βροντερή φωνή και ντροπιασμένη έβαλε την ουρά ανάμεσα στα σκέλια και προχώρησε.

Το περιστατικό αυτό με έκανε να νιώσω κατευθείαν μία αδικαιολόγητη συμπάθεια προς την κοπέλα και να προβώ σε παράτολμες ενέργειες που η σοφία ετών με έχει διδάξει να αποφεύγω δίνοντας έτσι πρόσφορο έδαφος σε πλάσματα του είδους Εν.Κα (πληροφορίες για αυτό το είδος δεν υπάρχουν πουθενά) να με στοιχειώνουν σαν Ερινύες. Πήγα, λοιπόν, έκατσα δίπλα της στο μπαρ και της έπιασα την κουβέντα.

Μετά τις τυπικές συστάσεις και καθώς προχωρούσε η κουβέντα προσπαθούσα απεγνωσμένα να βρω κοινό έδαφος κι έτσι έκανα την αφελή ερώτηση "με τι ασχολείσαι". Εν ολίγοις μου είπε ότι δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο και της είπα ότι καλά κάνει. Αλλά εκείνη τη στιγμή καθώς την κοίταξα με τρόμο άρχισα να διαπιστώνω ότι η μορφή της άρχισε να αλλάζει. Η μεταμόρφωση της φαινομενικά αθώας κοπέλας ολοκληρώθηκε δευτερόλεπτα μετά όταν ξεστόμισε τη φράση "...και ψάχνω έναν μαλάκα να παντρευτώ". Τότε κατάλαβα ότι ήταν ένα ακόμη μέλος της αδίστακτης ομάδας αντεπανάστασης κατά του φεμινισμού.

Το δίδαγμα της μικρής μας ιστορίας είναι: Ο φόβος και η μαλακία είναι οι πραγματικοί δολοφόνοι.

Ε ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ Η ΖΩΗ ΜΑΣ!

ΥΓ (για τους παντρεμένους): Είπα ο φόβος και η μαλακία. Ο γάμος είναι άλλη συζήτηση.

Tv guide

Από τον Αύγουστο του 2004 άρχισε η απεξάρτησή μου από την τηλεόραση. Ξεκίνησε λόγω σπουδών στο εξωτερικό όπου για δύο χρόνια δεν είχα πρόσβαση στην ελληνική τηλεόραση. Συνεχίστηκε λόγω στρατού και μετά λόγω δουλειάς, οπότε σήμερα που έχουν ξεπεραστεί τα παραπάνω εμπόδια έχω φτάσει σε σημείο να βλέπω καθόλου έως ελάχιστα τηλεόραση. Βέβαια αυτό δεν το λέω προς τιμή μου γιατί δεν ήταν συνειδητή επιλογή απλά η εξάρτησή μου αυτή αντικαταστάθηκε από μία ακόμη πιο ισχυρή εξάρτηση με το διαδίκτυο. Τουλάχιστον, όμως, σε αυτή την περίπτωση έχω τη δυνατότητα για πιο σφαιρική ενημέρωση ή έστω έτσι νομίζω.

Εν όψη εκλογών αλλά και μετά την εκλογή της "κυβέρνησης απελευθέρωσης από τον ζυγό του φαταούλα (που αν και δεν προϋπολόγισε λεφτά για σόδες αναλαμβάνει την ευθύνη για το ρέψιμο)", έτυχε να παρακολουθήσω λίγο παραπάνω τηλεόραση από ενδιαφέρον για τα λυτρωτικά μέτρα που επιτέλους θα φέρουν την κοινωνική δικαιοσύνη στο El Lada και είπα να μοιραστώ τις διαπιστώσεις μου (λίγο αργοπορημένα ως συνήθως). Προς το παρών λέω να μην αναφερθώ στα μέτρα αλλά στην ποιότητα της ενημέρωσης στην τηλεόραση. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι πολύ πιθανόν τυχαία, καθώς τα ίδια πράγματα παρουσιάζονται συνεχώς στην τηλεόραση και από διαφορετικά πρόσωπα.

Θεωρώ εμφανέστατο ότι η συμπεριφορά των δημοσιογράφων τη σήμερον ημέρα έχει ξεπεράσει κάθε όριο τυπικότητας, ευπρέπειας και διακριτικότητας. Οι όροι αυτοί έχουν αντικατασταθεί (στο βαθμό που μπορεί να είχαν βάση στο παρελθόν) από κατευθυνόμενο "διάλογο", σοβαροφάνεια και λαϊκισμό. Οι σημερινοί tv-star δημοσιογράφοι έχουν γίνει χειρότεροι από τους πολιτικούς που τάχα κρίνουν με αυστηρότητα στο όνομα των συμφερόντων του απλού λαού, καθώς έχουν καταστεί ως οι πλέον επιτυχημένοι έμποροι ψευτιάς, παραπλάνησης, φόβου και βλακείας μεταξύ άλλων. Παράλληλα υποκρίνονται ότι δεν επηρεάζουν τον κόσμο ο οποίος "έχει μάτια και βλέπει! Η τηλεόραση δεν επηρεάζει την κοινή γνώμη. Ίσως ελάχιστα."
Οκέυ...!

Ο κόσμος έχει όντως μάτια και βλέπει. Βλέπει τους ίδιους παπαροκάδες (μετά την κατάργηση της οκάς) καθημερινά να καταδέχονται παρότι φορούν τα καλά τους να βάλουνε μπουγάδα το μυαλό του για να τον απαλλάξουν από σκέψεις που μπορεί να λεκιάσουν τη συνείδησή του. Έτσι, του πλασάρουν τις νέες τραγωδίες που ταλαιπωρούν τους απανταχού κατατρεγμένους αυτού του κόσμου, τις αλήθειες του Άδωνι και την αδιευκρίνιστης γεωγραφικής θέσης ρόγα της Πετρούλας, χωρίς ο θεατής να έχει το σθένος, την προδιάθεση ή οποιαδήποτε παρότρυνση να σκεφτεί λίγο παραπάνω, να δει λίγο παραπέρα. Δηλώσεις του τύπου "η Ελλάδα την επομένη των εκλογών χρειάζεται αυτοδύναμη κυβέρνηση όποια κι αν είναι αυτή γιατί αλλιώς χαθήκαμε", ειδικά όταν προέρχονται από στόματα δημοσιογράφων γνωστών φανς του φαταούλα (που αναλαμβάνει την ευθύνη και για την κλανιά αν και δεν παρήγγειλε φασόλια) όσο να 'ναι τρομάζουν τον υπαλληλάκο, ελεύθερο επαγγελματία, ανειδίκευτο εργάτη, αγρότη, συναγωνιστή κτλ., που στην καλύτερη περίπτωση οι συνθήκες διαβίωσής του τον βοήθησαν να του περάσει η δυσκοιλιότητα.

Πάντως για να μη χαρακτηριστώ αρνητικός, δε μου ταιριάζει άλλωστε, πρέπει να αναφερθώ και στην κοινωνική τους προσφορά. Για παράδειγμα η συνεχής προβολή δημοσκοπήσεων ιδιαίτερα κατά τις προεκλογικές περιόδους είναι υψίστης σημασίας. Αλλιώς πως θα μάθαινε εγκαίρως ο απελπισμένος για ρουσφέτι κοσμάκης ποιοι υποψήφιοι έχουν ακράτεια για να δώσει τα σέβη του στην ποδιά τους.

Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα. Θα είμαι λακωνικός και απλά θα ρωτήσω, μετά την επίτευξη της μεγάλης αλλαγής στο πολιτικό τοπίο, τι καταλάβατε ρε παιδιά?
Μας φάγανε οι καλές προθέσεις και οι προηγούμενοι που τα κάνανε σκατά αλλά παρόλ' αυτά θα είναι πάλι οι επόμενοι.

Επίσης, φακ δε Ι Γιου και την ανάγκη για λιτότητα. Έτσι για να μην παρεξηγιόμαστε.