26 Ιουν 2011

Το εργοστάσιο κι εγώ - Μια ιστορία αγάπης και μίσους

Αγαπώ τον Καρυωτάκη αλλά τη ζωή μου θα τη φτιάξω όπως τη θέλω εγώ.
Θα τον αλλάξουμε το γαμώκοσμο!

Ξεκίνησα τη δουλειά σε μια δύσκολη φάση για τα οικονομικά μου, η οποία και παραμένει, οπότε αν μείνω χωρίς δουλειά την έχω φουτσίσει. Όταν βρίσκεσαι σε μια τέτοια κατάσταση μπαίνεις στη διαδικασία να ανέχεσαι πολλά πράγματα προκειμένου να δουλέψεις.
Όταν, όμως, οι αρχές σου είναι υπεράνω χρημάτων, έτσι και οι επιλογές σου πρέπει να γίνονται μ' αυτή τη λογική. Αλλιώς οι αρχές σου γίνονται αρχίδια και τα αρχίδια ορίζουν τη ζωή σου, η ζωή σου γίνεται ένα συνεχές κυνήγι χρήματος και καθώς τρέχεις πέφτεις στο βόθρο της μιζέριας, οι αναθυμιάσεις της ρουτίνας σε ζαλίζουν, κάπου στο βάθος του μυαλού σου θυμάσαι ότι άλλα ήθελες, μπερδεύεται το σύστημα και έχε γεια καημένε κόσμε.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Οι καλύτεροι άνθρωποι που γνώρισα στο εργοστάσιο δεν είναι φυσικά τα αφεντικά μου αλλά ούτε βρίσκονται μεταξύ των αλλοτριωμένων υπαλλήλων/εργατών που έχουν τη λογική το εργοστάσιο να είναι καλά για να έχουμε δουλειά. Και δώσ' του κλέψιμο από τους φτωχομπινέδες μεροκαματιάρηδες αγρότες μην τυχόν και χάσει κάνα ευρώ το αφεντικό, που στις καλοκαιρινές διακοπές του τρώει για καύσιμα στο σκάφος του όσα εκείνοι βγάζουν με κάποιους μήνες δουλειάς.

Οι καλύτεροι άνθρωποι που γνώρισα εκεί είναι κάποιοι καλόκαρδοι αγρότες όπως τρία αδέρφια που φέρνουν ροδάκινα εδώ και πολλά χρόνια στο εργοστάσιο, όπως μου είπαν. Μη φανταστείτε τίποτα νεαρούς, μεγάλοι άνθρωποι με οικογένεια, παιδιά, εγγόνια κλπ. Αλλά με καρδιά νέου. Ο ένας από αυτούς πάντα χαμογελαστός και πλακατζής μέχρι αηδίας. Οι άλλοι εκ πρώτης όψεως σοβαροί, μεγαλόσωμοι και βλοσυροί αλλά μόλις τους έλεγες μια καλημέρα σκάγανε ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Και οι τρεις απλοί καλόκαρδοι άνθρωποι που φαίνονται να ξεχωρίζουν τι είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή και δουλεύουν σκληρά για να φροντίσουν αυτούς που αγαπούν. Η γιαγιά μου έλεγε άνθρωπο που χαμογελάει μην τον φοβάσαι. Όποτε τους έβλεπα μου έφτιαχνε η διάθεση.

Μια μέρα ο πρώτος που ανέφερα ήρθε να ζητήσει λεφτά προκαταβολικά. Όπως είπα, έχει χρόνια που συνεργάζονται και υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης. Εμπιστοσύνη το αφεντικό ότι ο παραγωγός δε θα πάει σε άλλον έμπορο και θα έχει καλά φρούτα και εμπιστοσύνη ο αγρότης ότι θα πληρωθεί στην ώρα του με κάποιες περικοπές στα κιλά που παρέδωσε.
Όταν ήρθε για προκαταβολή ήταν ακόμη χειμώνας και θα περνούσαν μήνες μέχρι να βγει η παραγωγή του και να 'χουν τα αφεντικά να κερδίσουν κάτι από αυτόν.Από τη στιγμή που μπήκε μου φάνηκε κάπως μουδιασμένος. Προφανώς δεν ένιωθε άνετα να ζητάει προκαταβολή τόσο νωρίς, παρότι είναι βέβαιο πως θα την υπερκάλυπτε με την παραγωγή του.
Το αφεντικό τον άφησε να περιμένει αρκετή ώρα λες και είναι κανένα σκουπίδι και όταν τελικά ήρθε στο γραφείο τον άρπαξε από τα μούτρα.
"Τι θέλεις τώρα να σου κάνω", "κι εγώ που να τα βρω" κλπ.
Δεν του ζήτησε δα και τόσα πολλά.
"Τι να κάνω...", απάντησε αυτός, "για το κορίτσι που σπουδάζει...", "να του δώσω να πληρώσει το ενοίκιο και τα βιβλία της". 
"Για το κορίτσι..."

Τελικά το αφεντικό αφού τον ταλαιπώρησε, τον έκανε να νιώσει άσχημα, έκανε διάφορους μορφασμούς δυσαρέσκειας και είπε όσα είπε, του έδωσε προκαταβολή αλλά κάπως λιγότερα απ' όσα του ζήτησε.

Φυσικά κάποιος που έχει τη λογική του αφεντικού μου, θα την έχει έτοιμη τη δικαιολογία για όλα αυτά.
Έτσι είναι αυτές οι δουλειές. Αλλιώς πως θα κρατήσεις το εργοστάσιο. Δίνουμε λεφτά και δουλειά σε τόσο κόσμο και λοιπές αηδίες.
Μια χαρά μπορείς να το κρατήσεις το εργοστάσιο. Αλλά όταν είσαι αφεντικό, θέλεις να βγάλεις χοντρά φράγκα. Και φυσικά με τα χοντρά φράγκα αγοράζεις σπίτια, πανάκριβα αμάξια για σένα και τους δικούς σου, σκάφος και γενικά βγάζεις τα γούστα σου τη στιγμή που ο άλλος παλεύει να πληρώσει δάνεια και λογαριασμούς για να μην του πάρουν το σπίτι ή του κόψουν το ρεύμα και τα συναφή όμορφα που συμβαίνουν γύρω μας την ώρα που είμαστε πολύ απασχολημένοι και αδιάφοροι για να κοιτάξουμε.
Κι αυτό φαίνεται σε μια φράση του αφεντικού μου σε συνεργάτη: "Εσένα αν σου πουν εκεί έχει λεφτά δε θα πας να τα πάρεις; Θα τα πάρεις. Δεν είσαι μαλάκας."
Δηλαδή θα τα πάρεις για σένα κι επειδή "τα βρήκες" με όποιον τρόπο κι αν τα βρήκες σου αξίζουν.  
Να τα έβρισκε ο άλλος. Να ήτανε πιο έξυπνος. 
Βρε σάλτα και γαμήσου!

Κι έτσι ερχόμαστε στις αρχές μου και στο τι πιστεύω το οποίο δε συμβιβάζεται με όσα μου ζητούνται να κάνω στη δουλειά μου.

Εγώ δεν θέλω να κλέψω. Από αυτούς τους μεροκαματιάρηδες δεν μπορώ να κλέψω, πόσο μάλλον για χάρη ενός κακομαθημένου μαλάκα που μ' έχει να δουλεύω όλη μέρα και στο τέλος του μήνα μου πετάει ένα μισθουλάκο. Και δεν θέλω να ανέχομαι τέτοια συμπεριφορά από τους ανθρώπους για τους οποίους εργάζομαι. Νιώθω συνένοχος και προδότης των ιδεών μου. Οι ιδέες δεν είναι για να τις κάνουμε κάδρο, να τις βάζουμε στον τοίχο και να τις χαζεύουμε όποτε μας βολεύει. Είναι για να τις κουβαλάς μέσα σου.

Εγώ δεν θέλω να γίνω απάνθρωπος. Η ανθρωπιά είναι ότι σημαντικότερο έχουμε. Είναι το μόνο που μπορεί να μας ενώσει και να προσπαθήσουμε μαζί πέρα από μίση και διακρίσεις να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη. Να δούμε τον εαυτό μας μέσα στους άλλους. Να νοιαστούμε για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γύρω μας και θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε κι εμείς αν τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά.

Θέλω να είμαι περήφανος για τις πράξεις μου και να μπορώ να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια όντας περήφανος και όχι απατεώνας που ότι κι αν κάνει δικαιολογεί τον εαυτό του.

Θέλω να βάζω τους ανθρώπους όχι μόνο πάνω από τα χρήματα αλλά και πάνω από τη γαμημένη την ανάγκη μου. Θα βρω τρόπο να τα βγάλω πέρα. Κι αν στην πορεία διαπιστώσω ότι δε μου κάνει θα τον αλλάξω κι αυτόν. Δε χρειάζεται να ζήσω με τον τρόπο που έχει ορίσει κάποιος άλλος για μένα.
Δε θα γίνω κάποιος άλλος.
Τη ζωή μου θα τη φτιάξω όπως τη θέλω εγώ.
Θα τον αλλάξουμε το γαμώκοσμο!