Φοβού τους bloggers και γνώμη φέροντες

Έχω καιρό να γράψω στο blog μου και αυτό με στενοχωρεί. Πιστεύω πως γράφω για να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους ανθρώπους ώστε αν αξίζουν κάτι αυτές οι σκέψεις και έχουν σημασία για κάποιους να μην πάνε χαμένες. Επίσης, ο κύριος λόγος που γράφω είναι για να εκτονώσω τις σκέψεις μου και ελεύθερος πλέον από αυτές να συνεχίσω. Έχει μεγάλη δύναμη η εξομολόγηση και καλύτερα όταν το κάνεις να έχεις κάποιον απέναντί σου που να θέλει να σε ακούσει.

Πολλά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό και για τίποτα από αυτά δεν έχω γράψει. Αλλά περιμένω και ξέρω πως θα ρθει η στιγμή. Πρέπει να ξέρεις να περιμένεις κάποιες φορές. Και να που η στιγμή ήρθε.

Τις τελευταίες μέρες του Ιουνίου έντονα και περίεργα συναισθήματα με είχαν κατακλύσει. Ήμουν αρκετά καταβεβλημένος από το περιβάλλον της δουλειάς μου και την καθημερινότητα (βλέπε Το εργοστάσιο κι εγώ) και συγχρόνως από τη σκέψη να σταματήσω τη δουλειά σε καιρούς κρίσης. Δε βλέπεις τι γίνεται; Ανεργία, φτώχεια, φόροι, περικοπές. Κάνε υπομονή!

Αλλά δε μπορούσα πλέον να ζω με το φόβο. Να ανέχομαι, να συμβιβάζομαι, να αδιαφορώ. Αυτή η ζωή κόντευε να με καταπιεί. Δε μπορούσα να κάθομαι και να περιμένω για καλύτερες μέρες μέχρι να χάσω το χρόνο και το σθένος μου. Για το καλύτερο πρέπει να αγωνίζεσαι κι εγώ ένιωθα πως ήμουν μακρυά από το δρόμο για το καλύτερο. Χρειαζόμουν μια αλλαγή.

Έτσι αποφάσισα να σταματήσω τη δουλειά και να φύγω με την ΧΧΧΧ (λογοκρισία) κι όπου μας βγάλει. Κανείς δε χάνεται αν δε θέλει να χαθεί. Κι όσο για την κρίση τα κανάλια, οι πολιτικοί και οι εταιρείες μπορούν να πάρουν την τρομοκρατία τους και να τη βάλουν εκεί που ξέρουν. Θα κάνω τα πάντα για να είμαι περήφανος για τις επιλογές μου.

Έτσι, μετά από συζητήσεις επί συζητήσεων με τους δικούς μου οι οποίοι εν τέλει με υποστήριζαν αλλά με ένα κόμπο στο λαιμό, ήμουν αποφασισμένος να ανακοινώσω στα αφεντικά μου ότι παραιτούμαι και να φύγω με το κεφάλι ψηλά. Η αλήθεια είναι πως παρότι είχα καταλήξει πως θα το κάνω άμεσα, δίσταζα και είχαν περάσει μερικές μέρες από τη στιγμή που είχα πάρει την απόφασή μου. Τελικά αποφάσισα πως θα τους το πω στο τέλος της βδομάδας. Όταν έφτασε το Σάββατο περίμενα να μου δοθεί η ευκαιρία να μιλήσω ιδιαιτέρως στον έναν από τα δύο αφεντικά.

Τελικά, κάποια στιγμή με φώναξε ο άλλος και μου ανακοίνωσε:

-"Το λοιπόν. Η συνεργασία μας ολοκληρώθηκε. Να περάσεις τη Δευτέρα από το λογιστήριο για να σε τακτοποιήσουν."

Φαινόταν εκνευρισμένος και ανήσυχος. Η απάντησή μου ήταν απλά:

-"Ok".

Πήγα στο γραφείο μου για να κλείσω τον υπολογιστή. Το αφεντικό με ακολούθησε για να δει τι κάνω.

-"Έτσι μπράβο, κλείσε τον υπολογιστή...", είπε και περίμενε να βγω από το γραφείο.

Προφανώς δεν μου είχε καμία εμπιστοσύνη και φοβόταν τι μπορεί να έκανα. Να σβήσω αρχεία ή οτιδήποτε άλλο.

Η γραμματέας που είχε δει το όλο σκηνικό με κοιτούσε μουδιασμένη. Ποτέ δεν ένιωσα πως ήταν πραγματικά φιλική απέναντί μου και από την αρχή είχα να αντιμετωπίσω έντονο ανταγωνισμό από την πλευρά της χωρίς να έχω ποτέ σκοπό να της φάω τη θέση ή να την υποσκελίσω.

-"Δε θα τον ρωτήσεις για ποιο λόγο;", με ρώτησε.

-"Τι να τον ρωτήσω έτσι όπως μου το είπε", της απάντησα. 

Τη χαιρέτησα και έφυγα. Είχα αιφνιδιαστεί και τα συναισθήματά μου δεν ήταν αυτά που ήθελα να έχω όταν θα έφευγα από τη δουλειά. Από τη μία μου κακοφάνηκε που δεν είχα την ηθική ικανοποίηση να παραιτηθώ αλλά για να είμαι ειλικρινής η απόλυση με βόλευε οικονομικά. Ένιωθα κάποια ανακούφιση και συγχρόνως έντονη περιέργεια για το λόγο για τον οποίο με απέλυσαν. Τον τελευταίο καιρό έχοντας όλες αυτές τις σκέψεις περί παραίτησης να τριγυρίζουν στο μυαλό μου δεν ήμουν και πολύ παραγωγικός. Πολλές φορές ήταν σα να περιφέρομαι άσκοπα εκεί μέσα. Λες να ήταν αυτός ο λόγος; Λες να αποφάσισαν μια τέτοια περικοπή για λόγους οικονομίας; Λες να είχε δίκιο η κουτσομπόλα καθαρίστρια που έλεγε ότι η θέση στο γραφείο είναι μόνο για έναν;

Αλλά εγώ άλλα είχα καταλάβει. Ούτε οικονομικό πρόβλημα είχαν, ούτε ανάγκη για περικοπές και το να έχουν δύο άτομα στο γραφείο βόλευε από πολλές απόψεις. Δε μας έδιναν σάμπως και τίποτα σπουδαίους μισθούς. Ο λόγος ήταν άλλος. Κι ας ακουστούν χίλια δύο άσχετα κουτσομπολιά από τους εργάτες του εργοστασίου που ανησυχούν για τη δουλίτσα τους. Η αλήθεια είναι άλλη.

Όπως αργότερα διαπίστωσα, τα αφεντικά είχαν δει την παραπάνω ανάρτηση και μάλλον δεν τους άρεσε και πολύ. Κάποιες μέρες μετά έμαθα ότι επικοινώνησαν με την επιχείρηση που φιλοξενούσε την ιστοσελίδα της εταιρείας, την οποία είχα φτιάξει εξ ολοκλήρου εγώ, για να ζητήσουν τον κωδικό της σελίδας. Προφανώς δε μου είχαν καμία εμπιστοσύνη και φοβόντουσαν πως θα μπορούσα να πειράξω την ιστοσελίδα, ίσως ακόμη και να την σβήσω.

Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου να κάνω κάτι εκδικητικό. Θεωρώ πως οι άνθρωποι βρίσκουν ότι τους αξίζει στη ζωή. Ίσως κάνω λάθος. Ίσως και όχι.

Θα μου πεις ότι υπάρχουν τόσοι κακόψυχοι που έχουν πολλά λεφτά και ζουν πλουσιοπάροχα. 

Αλλά τα λεφτά είναι η ευτυχία που αποζητούμε;
Εγώ νομίζω πως όχι. Γι' αυτό και έφυγα για να την ψάξω κάπου αλλού.

Σας αφήνω με μερικές σχετικές εικόνες.