Για τον Γιακίμπι
Τα τελευταία δύο χρόνια είχα την τύχη να συμμετέχω σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο. Ο σημαντικότερος λόγος που νιώθω τυχερός για αυτή την εμπειρία μου ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί και οι σχέσεις που ανέπτυξα μαζί τους. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιακίμπι.
Στην πρώτη εκδήλωση που συμμετείχα στα πλαίσια της ομάδας, με χαρά είχα αναλάβει την ενημέρωση των περαστικών για τις δράσεις μας. Καθώς, λοιπόν, ενημέρωνα διάφορους με πλησίασε κι αυτός δείχνοντας ενδιαφέρον για αυτά που έλεγα. Ήταν ευχάριστο γιατί λίγοι έδειχναν ενδιαφέρον. Θεώρησα ότι έπρεπε να του αφιερώσω περισσότερο χρόνο για να επικοινωνήσουμε με τα σπαστά ελληνικά του και το χαμόγελο και πως θα ήταν ωραίο να συμμετέχει στην ομάδα μας. Έτσι τον παρότρυνα να επισκεφθεί τη συνέλευσή μας.
Κάθε φορά που γνωρίζεις έναν άνθρωπο είσαι επιφυλακτικός. Στην αρχή ήταν δύσκολο ακόμη και να πούμε σωστά το όνομά του. Αλλά μας κέρδισε σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, με όμορφες και δύσκολες στιγμές και αρκετή υπομονή από πλευράς του. Και το λέω γιατί είναι δύσκολο μετά από όσα πέρασε να βρει υπομονή, αλλά ο Γιακίμπι είναι δυνατός. "Άρμι", όπως λέει ο ίδιος.
Ο Γιακίμπι είναι από το Αφγανιστάν. Πρόσφυγας σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μια τεράστια σαδιστική φυλακή, που σε διώχνει αλλά συγχρόνως δε σου επιτρέπει να πας πουθενά. Μπορεί να είναι μακρυά από την οικογένειά του και όσα γνώρισε και αγάπησε μικρός, αλλά χάρη σε αυτόν μάθαμε όλοι μαζί ότι η ανθρωπιά και τα αγνά αισθήματα δεν έχουν εθνικότητα. Ο Γιακίμπι είναι αδερφός μου.
Αντίθετα με όσες μπούρδες λένε για τους μετανάστες, ο Γιακίμπι δεν μισεί τις γυναίκες, αντιθέτως τις αγαπάει και τις φροντίζει ιδιαίτερα. Οι διατροφικές του συνήθειες είναι παρόμοιες με τις δικές μας και είναι και καλός μάγειρας. Είναι φιλότιμος, εργατικός, καλοπροαίρετος και έξυπνος. Επίσης δεν είναι "λαθραίος", έχει ότι χαρτιά του επιτρέπουν να έχει αλλά μέσα σε αυτά δε χωράνε αυτά που ονειρεύεται. Και δεν ονειρεύεται κάτι παράλογο. Μονάχα να μπορεί να ταξιδέψει ελεύθερος και να κυνηγήσει το μέλλον του, να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Εδώ και δύο μήνες έχω μετακομίσει πίσω στο πατρικό μου με σχέδια να ανοίξω μια δική μου επιχείρηση. Ονειρεύομαι πως αν πάει καλά, θα πάρω τηλέφωνο μια μέρα τον Γιακίμπι και θα του πω ότι χρειαζόμαστε κάποιον για δουλειά. Πως αυτή η δουλειά θα τον βοηθήσει να αποκτήσει διαβατήριο και να είναι ελεύθερος να ορίσει το μέλλον του. Για την ώρα, αυτό φαντάζει απατηλό αλλά κανείς δε θα μας σταματήσει να ονειρευόμαστε.
Στην πρώτη εκδήλωση που συμμετείχα στα πλαίσια της ομάδας, με χαρά είχα αναλάβει την ενημέρωση των περαστικών για τις δράσεις μας. Καθώς, λοιπόν, ενημέρωνα διάφορους με πλησίασε κι αυτός δείχνοντας ενδιαφέρον για αυτά που έλεγα. Ήταν ευχάριστο γιατί λίγοι έδειχναν ενδιαφέρον. Θεώρησα ότι έπρεπε να του αφιερώσω περισσότερο χρόνο για να επικοινωνήσουμε με τα σπαστά ελληνικά του και το χαμόγελο και πως θα ήταν ωραίο να συμμετέχει στην ομάδα μας. Έτσι τον παρότρυνα να επισκεφθεί τη συνέλευσή μας.
Κάθε φορά που γνωρίζεις έναν άνθρωπο είσαι επιφυλακτικός. Στην αρχή ήταν δύσκολο ακόμη και να πούμε σωστά το όνομά του. Αλλά μας κέρδισε σιγά-σιγά, μέρα με τη μέρα, με όμορφες και δύσκολες στιγμές και αρκετή υπομονή από πλευράς του. Και το λέω γιατί είναι δύσκολο μετά από όσα πέρασε να βρει υπομονή, αλλά ο Γιακίμπι είναι δυνατός. "Άρμι", όπως λέει ο ίδιος.
Ο Γιακίμπι είναι από το Αφγανιστάν. Πρόσφυγας σε μια χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε μια τεράστια σαδιστική φυλακή, που σε διώχνει αλλά συγχρόνως δε σου επιτρέπει να πας πουθενά. Μπορεί να είναι μακρυά από την οικογένειά του και όσα γνώρισε και αγάπησε μικρός, αλλά χάρη σε αυτόν μάθαμε όλοι μαζί ότι η ανθρωπιά και τα αγνά αισθήματα δεν έχουν εθνικότητα. Ο Γιακίμπι είναι αδερφός μου.
Αντίθετα με όσες μπούρδες λένε για τους μετανάστες, ο Γιακίμπι δεν μισεί τις γυναίκες, αντιθέτως τις αγαπάει και τις φροντίζει ιδιαίτερα. Οι διατροφικές του συνήθειες είναι παρόμοιες με τις δικές μας και είναι και καλός μάγειρας. Είναι φιλότιμος, εργατικός, καλοπροαίρετος και έξυπνος. Επίσης δεν είναι "λαθραίος", έχει ότι χαρτιά του επιτρέπουν να έχει αλλά μέσα σε αυτά δε χωράνε αυτά που ονειρεύεται. Και δεν ονειρεύεται κάτι παράλογο. Μονάχα να μπορεί να ταξιδέψει ελεύθερος και να κυνηγήσει το μέλλον του, να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Εδώ και δύο μήνες έχω μετακομίσει πίσω στο πατρικό μου με σχέδια να ανοίξω μια δική μου επιχείρηση. Ονειρεύομαι πως αν πάει καλά, θα πάρω τηλέφωνο μια μέρα τον Γιακίμπι και θα του πω ότι χρειαζόμαστε κάποιον για δουλειά. Πως αυτή η δουλειά θα τον βοηθήσει να αποκτήσει διαβατήριο και να είναι ελεύθερος να ορίσει το μέλλον του. Για την ώρα, αυτό φαντάζει απατηλό αλλά κανείς δε θα μας σταματήσει να ονειρευόμαστε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου