Το πλέον πολυαναμενόμενο σίκουελ μετά το δεύτερο DVD της Τσούλιας έφτασε!!!
Αλλά τουλάχιστον εγώ δεν έχω παράλογες απαιτήσεις της τάξεως των 20 Ευρώ ή την ψήφο σας για να γίνω βουλευτής. Θέλω απλά παγκόσμια ειρήνη, εξάλειψη της πείνας και της φτώχιας και αλλαγή του συστήματος σε άμεση δημοκρατία. Άντε το πολύ κι ένα πρωτάθλημα στον μΠΑΟΚ πριν την επανάσταση, έτσι για να μας φύγει το άχτι. Άκουσ' εκεί 20 Ευρώ...
Μετά, λοιπόν, από απαίτηση των πολυάριθμων φανατικών αναγνωστών του blog οι περιπέτειες της γιαγιάς συνεχίζονται. Βέβαια, τα σίκουελ συνήθως δεν είναι εξίσου επιτυχημένα με το πρωτότυπο αλλά αν τα κατάφερε ο Σβαρτζενέγκερ με το Terminator ΙΙ, ε του πούστη... θα τα καταφέρει και η γιαγιά μου. Στο θέμα μας λοιπόν.
Τον τελευταίο καιρό η γιαγιά έχει αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης με την παρουσία μου στο σπίτι. Ο λόγος δεν είναι οι μακροσκελείς συζητήσεις μας καθώς δεν είμαι και ο πιο ομιλητικός άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε μπορώ να πω ότι ήμουν ο αγαπημένος της εγγονός. Γενικώς νομίζω ότι η γιαγιά δεν έκανε τέτοιες διακρίσεις (έτσι κι αλλιώς το όνομά της δεν το πήρε κανένα εγγόνι για να 'χει φτηνές δικαιολογίες). Σ' αγαπούσε για τα απλά καθημερινά πράγματα όπως να της πετάξεις τα σκουπίδια, να την ρωτήσεις αν χρειάζεται να της ψωνίσεις και πάνω απ' όλα να τρως το φαγητό σου. Αλλά και πάλι παρότι ήμουν αρκετά λιτοδίαιτος στα νιάτα μου δεν έτυχα θύμα διακρίσεων.
Αυτή η σχέση εξάρτησης, λοιπόν, οφείλεται στο ότι με την παρουσία μου νιώθει μια ασφάλεια ρε παιδί μου ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στο σπίτι να της βάλει ένα ποτήρι νερό και φυσικά ότι δεν κινδυνεύει από τους αδίστακτους, αιμοδιψείς διαρρήκτες-ληστές-βιαστές-δολοφόνους που κατακλύζουν τη χώρα μας, όπως μαθαίνει στις ειδήσεις. Να 'ναι καλά οι αυτιάδες δημοσιογράφοι που φροντίζουν να έχει η γιαγιά ήσυχα γεράματα. Έτσι λίγο η ανεργία-αφραγκία λίγο η φοβία της γιαγιάς λίγο τα αιμοβόρα τέρατα που περιμένουν να με κατασπαράξουν, φοβάμαι να ξεμυτίσω από το σπίτι και κάθομαι παρέα στη γιαγιά.
Από την τελευταία σχετική ανάρτηση μέχρι σήμερα συνταρακτικά γεγονότα έχουν συμβεί. Η γιαγιά κατ' αρχήν έχει βαλθεί να κάνει μεγάλη καριέρα στο τραγούδι. Φαίνεται μ' ακούει που ηχογραφώ τα τραγούδια μου και σου λέει αν μπορεί αυτός με τέτοια φωνή γιατί όχι κι εγώ. Το μεγάλο της χιτ είναι το:
"Κάποτε στο Τεπελένι
εικοσάχρονα παιδιά
με μια ματωμένη χλαίνη
τρέχαμε για λευτεριά
τώρα σ' αυτή την ηλικία
πίνουμε αμίλητοι κρασί
πως καταντήσαμε λοχία
ποιος είμ' εγώ ποιος είσ' εσύ"
το οποίο το λέει πολύ επιτυχημένα και σε στυλ απαγγελίας. Επίσης της αρέσει να μου τραγουδάει το:
"Η Ελένη απ' το Βόλο
το Λενάκι μου
που δε μου 'χει στείλει γράμμα
η αγάπη μου"
κτλ. το οποίο δεν το είχα ξανακούσει αλλά είναι τραγούδι με νόημα και υπονοούμενο.
Πέραν αυτού, η γιαγιά έχει βαλθεί να με τακτοποιήσει εξ ου και το υπονοούμενο στο προηγούμενο τραγούδι. Δε βλέπει τα χάλια μου που δε μπορώ να βρω δουλειά, η παντρειά μου έλειπε. Αλλά που να εξηγείς σ' αυτό τον άνθρωπο τώρα για καπιταλισμό, οικονομική κρίση, συμφέροντα, spreads κτλ. Βλέπει τα πράγματα πολύ πιο απλά ίσως και πιο όμορφα. Θα βρεις κάποια που να ταιριάζετε, θα αγαπηθείτε και θα περάσετε την υπόλοιπη ζωή σας μαζί, να 'χετε στήριγμα ο ένας τον άλλο. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και το πρώτο τραγούδι να 'χει υπονοούμενο σε φάση "σε πήραν τα χρόνια ρε αχαΐρευτε, πότε θα νοικοκυρευτείς να κάνεις οικογένεια".
Τέλος, έχω να δηλώσω ότι η γιαγιά μου δε θα πάει από πέσιμο! Μετά από δύο ατυχήματα εντός ολίγων ημερών (τη μια λόγω σπαγγάτου σε ολισθηρό οδόστρωμα, την άλλη λόγω περπατούρας που δεν είχε περάσει ΚΤΕΟ) η γιαγιά επανήλθε πλήρως και είναι μια χαρά. Για το χέσιμο πάλι δεν ξέρω. Εδώ λένε ότι έφαγε κοτζάμ Έλβις.
Παράρτημα Α: Παραθέτω μια διδακτική ιστορία (για αυτούς που ακούω σε κάθε γωνία να λένε ότι ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται) την οποία παρέλειψα να βάλω στην προηγούμενη ανάρτηση. Ήταν μία από τις ιστορίες της γιαγιάς που δεν είχα ξανακούσει και σοκαρίστηκα όταν την έμαθα. Στα 17 της λοιπόν η γιαγιά, εν έτη 1948 πάνω-κάτω, καθώς κυνηγούσε αμέριμνη μια πεταλουδίτσα (λέμε τώρα) όρμηξαν κάτι καλόκαρδοι ασφαλίτες, την αρπάξανε και την πήγανε στο τμήμα. Η κατηγορία ήταν ότι στα 17 της η γιαγιά ήταν πρωτεργάτης του κομμουνιστικού κινήματος. "Εγώ", όπως είπε η γιαγιά, "ήμουν τόσο ζώον που ούτε να μιλήσω δεν ήξερα τότε". Κι αυτοί για να της λύσουν τη γλώσσα, της έριξαν μια σφαλιάρα μήπως ταρακουνηθεί το κεφάλι της και βγει ο Στάλιν που έκρυβε μέσα της. Τελικά την άφησαν με την προϋπόθεση ότι θα δίνει το παρών στο τμήμα, έτσι να λέει μια καλημέρα μια που έγιναν φίλοι. Μέχρι που παρενέβη ο πατέρας της οικογένειας όπου δούλευε υπηρέτρια η γιαγιά και την άφησαν ήσυχη.
To be continued...
ΥΓ: Επ' ευκαιρίας θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αγαπητούς φίλους Εύα, Γρηγόρη και Γιάννη χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των οποίων τετραπλασιάστηκε ο αριθμός των δηλωμένων αναγνωστών του blog για να φτάσει τον δυσθεώρητο αριθμό 4! ;)
Αλλά τουλάχιστον εγώ δεν έχω παράλογες απαιτήσεις της τάξεως των 20 Ευρώ ή την ψήφο σας για να γίνω βουλευτής. Θέλω απλά παγκόσμια ειρήνη, εξάλειψη της πείνας και της φτώχιας και αλλαγή του συστήματος σε άμεση δημοκρατία. Άντε το πολύ κι ένα πρωτάθλημα στον μΠΑΟΚ πριν την επανάσταση, έτσι για να μας φύγει το άχτι. Άκουσ' εκεί 20 Ευρώ...
Μετά, λοιπόν, από απαίτηση των πολυάριθμων φανατικών αναγνωστών του blog οι περιπέτειες της γιαγιάς συνεχίζονται. Βέβαια, τα σίκουελ συνήθως δεν είναι εξίσου επιτυχημένα με το πρωτότυπο αλλά αν τα κατάφερε ο Σβαρτζενέγκερ με το Terminator ΙΙ, ε του πούστη... θα τα καταφέρει και η γιαγιά μου. Στο θέμα μας λοιπόν.
Τον τελευταίο καιρό η γιαγιά έχει αποκτήσει μια σχέση εξάρτησης με την παρουσία μου στο σπίτι. Ο λόγος δεν είναι οι μακροσκελείς συζητήσεις μας καθώς δεν είμαι και ο πιο ομιλητικός άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε μπορώ να πω ότι ήμουν ο αγαπημένος της εγγονός. Γενικώς νομίζω ότι η γιαγιά δεν έκανε τέτοιες διακρίσεις (έτσι κι αλλιώς το όνομά της δεν το πήρε κανένα εγγόνι για να 'χει φτηνές δικαιολογίες). Σ' αγαπούσε για τα απλά καθημερινά πράγματα όπως να της πετάξεις τα σκουπίδια, να την ρωτήσεις αν χρειάζεται να της ψωνίσεις και πάνω απ' όλα να τρως το φαγητό σου. Αλλά και πάλι παρότι ήμουν αρκετά λιτοδίαιτος στα νιάτα μου δεν έτυχα θύμα διακρίσεων.
Αυτή η σχέση εξάρτησης, λοιπόν, οφείλεται στο ότι με την παρουσία μου νιώθει μια ασφάλεια ρε παιδί μου ότι υπάρχει ένας άνθρωπος στο σπίτι να της βάλει ένα ποτήρι νερό και φυσικά ότι δεν κινδυνεύει από τους αδίστακτους, αιμοδιψείς διαρρήκτες-ληστές-βιαστές-δολοφόνους που κατακλύζουν τη χώρα μας, όπως μαθαίνει στις ειδήσεις. Να 'ναι καλά οι αυτιάδες δημοσιογράφοι που φροντίζουν να έχει η γιαγιά ήσυχα γεράματα. Έτσι λίγο η ανεργία-αφραγκία λίγο η φοβία της γιαγιάς λίγο τα αιμοβόρα τέρατα που περιμένουν να με κατασπαράξουν, φοβάμαι να ξεμυτίσω από το σπίτι και κάθομαι παρέα στη γιαγιά.
Από την τελευταία σχετική ανάρτηση μέχρι σήμερα συνταρακτικά γεγονότα έχουν συμβεί. Η γιαγιά κατ' αρχήν έχει βαλθεί να κάνει μεγάλη καριέρα στο τραγούδι. Φαίνεται μ' ακούει που ηχογραφώ τα τραγούδια μου και σου λέει αν μπορεί αυτός με τέτοια φωνή γιατί όχι κι εγώ. Το μεγάλο της χιτ είναι το:
"Κάποτε στο Τεπελένι
εικοσάχρονα παιδιά
με μια ματωμένη χλαίνη
τρέχαμε για λευτεριά
τώρα σ' αυτή την ηλικία
πίνουμε αμίλητοι κρασί
πως καταντήσαμε λοχία
ποιος είμ' εγώ ποιος είσ' εσύ"
το οποίο το λέει πολύ επιτυχημένα και σε στυλ απαγγελίας. Επίσης της αρέσει να μου τραγουδάει το:
"Η Ελένη απ' το Βόλο
το Λενάκι μου
που δε μου 'χει στείλει γράμμα
η αγάπη μου"
κτλ. το οποίο δεν το είχα ξανακούσει αλλά είναι τραγούδι με νόημα και υπονοούμενο.
Πέραν αυτού, η γιαγιά έχει βαλθεί να με τακτοποιήσει εξ ου και το υπονοούμενο στο προηγούμενο τραγούδι. Δε βλέπει τα χάλια μου που δε μπορώ να βρω δουλειά, η παντρειά μου έλειπε. Αλλά που να εξηγείς σ' αυτό τον άνθρωπο τώρα για καπιταλισμό, οικονομική κρίση, συμφέροντα, spreads κτλ. Βλέπει τα πράγματα πολύ πιο απλά ίσως και πιο όμορφα. Θα βρεις κάποια που να ταιριάζετε, θα αγαπηθείτε και θα περάσετε την υπόλοιπη ζωή σας μαζί, να 'χετε στήριγμα ο ένας τον άλλο. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και το πρώτο τραγούδι να 'χει υπονοούμενο σε φάση "σε πήραν τα χρόνια ρε αχαΐρευτε, πότε θα νοικοκυρευτείς να κάνεις οικογένεια".
Τέλος, έχω να δηλώσω ότι η γιαγιά μου δε θα πάει από πέσιμο! Μετά από δύο ατυχήματα εντός ολίγων ημερών (τη μια λόγω σπαγγάτου σε ολισθηρό οδόστρωμα, την άλλη λόγω περπατούρας που δεν είχε περάσει ΚΤΕΟ) η γιαγιά επανήλθε πλήρως και είναι μια χαρά. Για το χέσιμο πάλι δεν ξέρω. Εδώ λένε ότι έφαγε κοτζάμ Έλβις.
Παράρτημα Α: Παραθέτω μια διδακτική ιστορία (για αυτούς που ακούω σε κάθε γωνία να λένε ότι ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται) την οποία παρέλειψα να βάλω στην προηγούμενη ανάρτηση. Ήταν μία από τις ιστορίες της γιαγιάς που δεν είχα ξανακούσει και σοκαρίστηκα όταν την έμαθα. Στα 17 της λοιπόν η γιαγιά, εν έτη 1948 πάνω-κάτω, καθώς κυνηγούσε αμέριμνη μια πεταλουδίτσα (λέμε τώρα) όρμηξαν κάτι καλόκαρδοι ασφαλίτες, την αρπάξανε και την πήγανε στο τμήμα. Η κατηγορία ήταν ότι στα 17 της η γιαγιά ήταν πρωτεργάτης του κομμουνιστικού κινήματος. "Εγώ", όπως είπε η γιαγιά, "ήμουν τόσο ζώον που ούτε να μιλήσω δεν ήξερα τότε". Κι αυτοί για να της λύσουν τη γλώσσα, της έριξαν μια σφαλιάρα μήπως ταρακουνηθεί το κεφάλι της και βγει ο Στάλιν που έκρυβε μέσα της. Τελικά την άφησαν με την προϋπόθεση ότι θα δίνει το παρών στο τμήμα, έτσι να λέει μια καλημέρα μια που έγιναν φίλοι. Μέχρι που παρενέβη ο πατέρας της οικογένειας όπου δούλευε υπηρέτρια η γιαγιά και την άφησαν ήσυχη.
To be continued...
ΥΓ: Επ' ευκαιρίας θα ήθελα να ευχαριστήσω τους αγαπητούς φίλους Εύα, Γρηγόρη και Γιάννη χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες των οποίων τετραπλασιάστηκε ο αριθμός των δηλωμένων αναγνωστών του blog για να φτάσει τον δυσθεώρητο αριθμό 4! ;)
1 σχόλια:
οι αναγνώστες σου είναι χιλιάδες λεβεντη μου αλλά δεν θέλουν να φαίνονται γιατι είναι ντροπαλά παιδιά.όσο γι'αυτό που έπαθε η γιαγιά σου στα νιάτα της,οι χιλιάδες οπαδοί του γιώργου παπαδόπουλου θα έλεγαν ότι ήταν μια προληπτική προσαγωγή για την αποφυγή επεισοδίων.ε και όσο για τη σφαλιάρα το ξύλο βγήκε απ'το παράδεισο ρε φίλε.για το καλό της ήταν.αμέσως να παρεξήγήσετε.αμάν πια με τη καχυποψία σας.
Δημοσίευση σχολίου