Γιαγιά Παρτ IV: Dreamland

Έχω πολύ καιρό να γράψω για τη γιαγιά μου, ένα από τα αγαπημένα μου θέματα και αυτό που έκανε παγκοσμίως γνωστό το blog μου. Έτσι έχω φτάσει σήμερα να έχω επισκέψεις από χώρες όπως η Ιαπωνία, το Ιράν και η Λετονία και να απορώ πως μπορεί να βρέθηκε κάποιος από την Ιαπωνία στο blog μου. Οι κακοπροαίρετοι θα πείτε πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη γιαγιά μου και τέτοιες επισκέψεις είναι τυχαίες και μάλλον θα έχετε δίκιο, ΑΛΛΑ δικό μου είναι το blog και αν θέλω να το αποδώσω εκεί δεν μπορεί κανείς να με σταματήσει! Μετά από αυτή την άχρηστη εισαγωγή προχωράω στο θέμα... Έχω πολύ...

Ένας χαμένος φίλος

Μου έχουν χαραχτεί στη μνήμη αρκετές στιγμές που περάσαμε μαζί με το φίλο μου το Λουκά. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν αυτό που μας έκανε να γίνουμε φίλοι. Νομίζω πως με όλους τους ξεχωριστούς φίλους μου, δεν υπήρχε κάτι συγκεκριμένο που να μας έφερε κοντά. Κάποιο κοινό ενδιαφέρον, μια κοινή δραστηριότητα... τίποτα τέτοιο. Απλά έτυχε να βρεθούμε στον ίδιο χώρο, στην ίδια παρέα, στο ίδιο σχολείο ή όπου ήταν αυτό και διακρίναμε ο ένας στον άλλο τη φιλία. Τη φιλία τη διακρίνεις. Ξέρεις ποιος είναι ή μπορεί να γίνει φίλος σου μόνο κοιτώντας τον. Προχθές το βράδυ ο Λουκάς κοίταξε στον καθρέφτη....

Φοβού τους bloggers και γνώμη φέροντες

Έχω καιρό να γράψω στο blog μου και αυτό με στενοχωρεί. Πιστεύω πως γράφω για να μοιραστώ τις σκέψεις μου με άλλους ανθρώπους ώστε αν αξίζουν κάτι αυτές οι σκέψεις και έχουν σημασία για κάποιους να μην πάνε χαμένες. Επίσης, ο κύριος λόγος που γράφω είναι για να εκτονώσω τις σκέψεις μου και ελεύθερος πλέον από αυτές να συνεχίσω. Έχει μεγάλη δύναμη η εξομολόγηση και καλύτερα όταν το κάνεις να έχεις κάποιον απέναντί σου που να θέλει να σε ακούσει. Πολλά έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό και για τίποτα από αυτά δεν έχω γράψει. Αλλά περιμένω και ξέρω πως θα ρθει η στιγμή. Πρέπει να...