Πριν λίγο

Ρεζουμέ

Συζητάμε για να διαφωνήσουμε και όταν διαφωνήσουμε αποκαλούμε ο ένας τον άλλο από μέσα μας "μαλάκα".

Ο Κανακάρης είναι καλό παιδί. Δηλαδή όχι ακριβώς. Για την ακρίβεια μπορεί αρκετοί γνωστοί και άγνωστοί του να μην τον χωνεύουν και πιθανόν με το δίκιο τους, μπορεί να το παίζει ξερόλας, μπορεί να είναι ενίοτε κακότροπος και χοντροκομμένος, μπορεί να του αρέσει να περιαυτολογεί αλλά έχει και τις καλές του στιγμές. Είναι ξύπνιος (καλά μη φανταστείτε και διάνοια), μαμήκουλας (αλλά αμφιβόλων "προσόντων") και ξέρει ή τουλάχιστον έχει κάτι να πει για τα πάντα (παρότι αποφεύγει μετά μανίας να κάνει οτιδήποτε εκτός του να αράζει και να φιλοσοφεί).

Κάποιοι άνθρωποι "δημιουργούν", καθένας με τον τρόπο του. Οι πράξεις τους καλώς ή κακώς επηρεάζουν τον κόσμο γύρω τους σε μεγαλύτερο βαθμό από του μέσου ανθρώπου. Άλλοι ασχολούνται με τέχνη, άλλοι με τα κοινά, άλλοι με επιχειρήσεις, άλλοι με βυζιά, όπως τη βρίσκει ο καθένας. Αλλά όλοι αυτοί κάνουν πράγματα που τους ενδιαφέρουν, θέλουν να είναι δραστήριοι και κάτι τους τρώει μέσα τους να μην αφεθούν στην καθημερινότητα και τη μικρομεσαία κακομοιριά (ανεξάρτητα από το πόσο αξιόλογο αποτέλεσμα έχει η προσπάθειά τους).
Από την άλλη πολλοί άνθρωποι απλά βαριούνται και αδιαφορούν γενικώς και αορίστως. Με άλλα λόγια έχουν παραιτηθεί.

Ο Κανακάρης σίγουρα δεν θέλει να παραιτηθεί. Είναι γεμάτος ιδέες για όμορφα πράγματα που θα αλλάξουν τον κόσμο προς το καλύτερο, θεωρίες για το τι και πως πρέπει να γίνει, ισχυρές απόψεις και πίστη στα λεγόμενά του. Βέβαια όταν φτάνει στο δια ταύτα τίποτα δεν μπαίνει σε εφαρμογή και όλα του φαίνονται βουνό.
Ίσως να έχει δίκιο. Ίσως απλά να βαριέται κι αυτός. Ποτέ πάντως δε βαριέται να συζητάει.

Έτσι και σήμερα, με το που τον πήρε τηλέφωνο ο Κατανάγκη Φίλος Α κανόνισαν να βγούνε για καφεδάκι και κουβεντούλα. Οι δυο τους δεν πρέπει να έχουν και πολλά κοινά πέρα απ' τη διάθεση για αραλίκι και κουβέντα. Προσωπικά ποτέ δε συμπάθησα αυτή την αντίληψη περί της παρέας καθώς δεν το θεωρώ αρκετό για να ταιριάξεις με κάποιον. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι μάλλον έχουν κι ένα άλλο κοινό... την αντίληψη ότι όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες.

Είχα διαβάσει κάποτε ότι το κόμπλεξ κατωτερότητας εκδηλώνεται ως κόμπλεξ ανωτερότητας. Για παράδειγμα δε σου κάθεται μια γκόμενα και για να μην παραδεχθείς ότι δεν είσαι αρκετά όμορφος, έξυπνος, αστείος, fit ή τέλοσπάντων ότι δεν είσαι αυτό που θέλει, σκέφτεσαι άντε μωρέ το μπάζο που την είδε και γκόμενα. Με την ίδια λογική για να μην παραδεχθείς ότι είσαι μέρος της αδιάφορης και απεχθούς μάζας συνηθισμένων ανθρώπων θεωρείς ότι όλοι τριγύρω σου είναι κατώτερου επιπέδου, αδαείς, κοιμισμένοι κτλ. κοινώς μαλάκες.
Δεν ξέρω πόσο επιτυχημένο είναι το παράδειγμά μου αλλά σίγουρα είναι καλύτερο απ' ό,τι θα μπορούσατε να σκεφτείτε!

Δύο άνθρωποι με τέτοια αντίληψη για τον κόσμο, όπως οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, είναι μάλλον θέμα χρόνου να διαφωνήσουν και να χωρίσουν τα τσανάκια τους.

Επιστρέφοντας στον καφέ...
Όπως είπα και νωρίτερα ο Κανακάρης είναι ονειροπόλος. Ως ονειροπόλος, εκτός από γυναίκες, ποδόσφαιρο, αμάξια, ποτά κτλ. του άρεσε να συζητάει για το πως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος. Έτσι, όταν η κουβέντα πήρε πολιτικο-κοινωνικο-οικονομική τροπή άρχισε να περιγράφει τις απόψεις του με τη συνηθισμένη σιγουριά για τα όσα λέει, σε στυλ "πως να κάνετε τον κόσμο καλύτερο με 10 απλές ασκήσεις", καταλήγοντας φυσικά στο πόσο χαζοί είναι όλοι οι άλλοι που διαφωνούν μαζί του.
Ο Κατανάγκη Φίλος Α που δεν πολυγουστάρει όνειρα και κουραφέξαλα δε θα μπορούσε να αφήσει χαμένη μια χρυσή ευκαιρία να απαξιώσει τα λεγόμενα ενός ονειροπόλου.
Σιγά σιγά τα πνεύματα οξύνθηκαν αλλά πάντα στα πλαίσια της πολιτισμένης συζήτησης σε καφενείο.

Το αξιοπερίεργο που παρατήρησα ήταν ότι καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης και παρά την έντονη διαφωνία τους, ο Κανακάρης και ο Κατανάγκη Φίλος Α έκαναν την ίδια σκέψη: "Τι μαλάκας ειν' αυτός!"
Βλέποντας ότι το πράμα δε βγάζει πουθενά, ο Κατανάγκη Φίλος Α έβαλε τα τσιγάρα στην τσέπη και ο Κανακάρης τα όνειρά του και έφυγαν προς δύο όχι και τόσο διαφορετικές κατευθύνσεις.

Σημείωση:
Αν οι χαρακτήρες σας θυμίζουν κάτι είναι γιατί είναι κάπου μέσα μας κι αυτοί...