21 Ιουν 2010

Γιαγιά Παρτ ΙΙΙ: Summertime

Το καλοκαίρι μάλλον δεν είναι η αγαπημένη εποχή της γιαγιάς. Βέβαια είναι και λίγο βουνίσια κι εδώ στον κάμπο με τον καύσωνα τα 'χει βρει σκούρα. Οπότε έχει μπει σε φάση υπολειτουργίας, κάτι σαν θερινή νάρκη. Μειώθηκαν οι πρόβες και τα τραγούδια, περιόρισε ειδήσεις και Νικολούλη καθώς και τις βραδυνές εξορμήσεις για να δει το Πακέτο (αυτό ίσως να 'ναι και καλό) και έχει μπει σε chill out φάση για να μη σπαταλάει ενέργεια χωρίς λόγο. Κάτι ξέρουν οι Μεξικάνοι. Ευτυχώς είναι υπό σκιάν αλλιώς θα 'πρεπε να ψάχνουμε για σομπρέρο.

Συνεχίζει, όμως, τις φιλότιμες προσπάθειες να εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα της μικρής μας με διαφόρων ειδών πλεκτά, γι' αυτό πρέπει να είμαι σε επιφυλακή για ενδεχόμενους κόμπους στο μαλλί. Προχθές μου πήρε καμιά ώρα να λύσω το γόρδιο δεσμό που είχε δημιουργηθεί στο μαλλί που προοριζόταν για ένα κασκολάκι. Ειδάλλως η γιαγιά είναι της τακτικής του Μ.Αλέξανδρου (το Μ. δε σημαίνει απαραίτητα μέγας). Βουτάει το ψαλιδάκι και όποιον πάρει ο χάρος. Μετά, βέβαια, για κασκόλ δεν ξέρω αλλά θα είχαμε πολλά κρόσσια.

Τελευταία, κάνω προσπάθειες να είμαι πιο κοινωνικός (και ριψοκίνδυνος) και πιάνουμε κουβεντούλα πότε πότε με τη γιαγιά παρά τον κίνδυνο να καταλήξει στις ίδιες δυσάρεστες ιστορίες για χωρισμούς, σπίτια που χάλασαν, μάχες με τη συμπεθέρα κτλ. Αλλά σιγά σιγά μαθαίνω και την κουλαντρίζω. Όποτε πάει προς τα 'κει η κουβέντα τη ρωτάω κάτι άλλο και ξεχνιέται για λίγο. Στο τέλος πάλι κάτι θα πετάξει να της φύγει το άχτι, αλλά σε πιο ανάλαφρο κλίμα κουβεντούλας.

Πρόσφατα πιάσαμε την κουβέντα για τα νιάτα της και μου 'λεγε για τις δύσκολες εποχές που πέρασε κάπου μεταξύ κατοχής και εμφυλίου. Τότε λέει:
-"Μάζευαν το κριθάρι, το άλεθαν να γίνει αλεύρι και έφτιαχναν ψωμί. Ούτε τα σκυλιά δεν το έτρωγαν αυτό το ψωμί! Και...", συνεχίζει με την ίδια έκφραση δυσαρέσκειας η γιαγιά, "...έφτιαχναν και από καλαμπόκι."
-"Με καλαμπόκι φτιάχνουν και σήμερα", πετάγομαι εγώ. "Εμένα μου αρέσει."
-"Ναι έχει και τώρα; Κι εμένα μου άρεσε. Δεν παίρνεις καμιά μέρα που το πεθύμησα;"
Παρέλειψα ίσως να αναφέρω ότι η γιαγιά είναι φαγανή και λιχούδα.

Σε μια άλλη κουβέντα μου 'λεγε για τον παππού της...
-"Όταν είχανε βγει τα μίνι ο παππούς μου έλεγε, τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι εμείς δεν έχουμε κουτάλι για να φάμε."
Ο παππούς, λέει, γούσταρε μια Ελένη που ήταν ψηλή με κότσο και αρχοντογυναίκα. Γι' αυτό έβαζε τη γιαγιά μου που ήταν τότε μικρούλα να του τραγουδάει το γνωστό χιτ η Ελένη απ' το Βόλο, το Λενάκι μου.
-"Τότε ήταν δύσκολες εποχές για τους άντρες, όχι όπως τώρα."
Εδώ θα διαφωνήσω. Ο έρωτας και επομένως και οι δυσκολίες του υπάρχουν ανεξαρτήτως εποχής.
Αυτά είπε πάντως η γιαγιά και πέταξε κι ένα τραγουδάκι διδακτικό:
Πόσο κοστίζει το φιλί
στη Δύση, στην Ανατολή;
Της παντρεμένης τέσσερα,
της χήρας δεκατέσσερα.
Της 'λεύθερης είναι φθηνό
το παίρνεις με το χωρατό.

To be continued...