Μάλλον από κώλο βγήκαμε

Mία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία.
Τα υπόλοιπα είναι σκατά. Και ως σκατά μπορούν να είναι ποικίλου χρώματος, υφής και σύστασης αλλά γενικώς βρωμάνε (ή απλά μυρίζουν έντονα για κάποιους), είναι εύπλαστα, αποκρουστικά (όχι για όλους), αποτελούν βρισιά (π.χ. φάε σκατά, σκατό ακόμη δε βγήκες απ' το αυγό σου και μιλάς), παρομοιάζονται με κακή μαγειρική (π.χ. αφελής ερώτηση φαντάρου: -Τι φαγητό έχει σήμερα; απάντηση: -Σκατά με σάλτσα), εκφράζουν κακή διάθεση (π.χ. -Τι λέει; -Σκατά) κτλ κτλ.

Οπότε η αδυναμία μας να νικήσουμε το θάνατο αλλά και να κατανοήσουμε πλήρως έννοιες όπως ο άνθρωπος, η κοινωνία, η ισότητα αλλά και η φύση, το σύμπαν, η οικολογία κ.ά. καθιστά την υπόστασή μας ως άνθρωποι άξια να χαρακτηριστεί με έναν τόσο αδικημένο όρο όπως τα "σκατά". Εξ ου και ο τίτλος.

Όντας ένα σκατό κι εγώ πασχίζω να κατανοήσω μία από τις παραπάνω έννοιες και συγκεκριμένα τον άνθρωπο, αλλά όχι μεθοδικά και σε κάποια επιστημονική βάση, μα περισσότερο όπως πετυχαίνεις ένα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση και ενώ στην αρχή σου φαινόταν βαρετό και αδιάφορο τελικά γουστάρεις και ψάχνεις πότε θα 'χει και το δεύτερο μέρος.

Όσο για προσδοκίες του στυλ να προσπαθήσω να αλλάξω κάτι μου φαίνονται πλέον σαν τις παραισθήσεις που είχε ο Σειληνός στην έρημο παρέα με τη Βλαχοπούλου. Αυτό καθώς αν λάβουμε υπόψη την περιορισμένη αντίληψή μας, τη συνεχή αδιαφορία για ότι συμβαίνει γύρω μας, την ανακήρυξη του βολέματος ως το νέο αμερικάνικο όνειρο και του τρίπτυχου πολυθρόνα-τηλεόραση-πίτσα ως τη γη της επαγγελίας και μέσα σε όλα αυτά ότι το μόνο που κάνουμε καλά είναι να καταστρέφουμε τον πλανήτη και να αυξάνουμε τις ανισότητες τότε καλύτερα να δώσουμε μια ευκαιρία στα έντομα που λέει και ο φίλος μου ο Θέμης.

Έτσι καταλήγω στο πάγιο ερώτημα που με παιδεύει τα τελευταία χρόνια που έχω αρχίσει να γνωρίζω τον εαυτό μου. Γιατί σκατά ζούμε; Ρωτώ και απάντηση δε βρίσκω. Μόνο προφάσεις μεταξύ των οποίων η πιο πειστική μέχρι στιγμής είναι: "Και τι να κάνουμε δηλαδή ρε φιλαράκι, να πεθάνουμε;"
Το καφενείο να 'ν' καλά.