Επέτειος χαμού

Ξεγλυστρά και πέφτει ότι αγγίζω.
Πόσο να αντέξεις;
Με μια παλάμη άδεια
να ψιλαφείς τα αγκάθια των ανθρώπων
και όσα λιγοστά σου χάρισαν
και τους χάρισες κι εσύ
έχοντας πέσει απ' τα χέρια σας
το έδαφος αργά και σταθερά
να τα αφομοιώνει
ώσπου να γίνουν ένα
προσφέροντάς σου την ευκαιρία
να αντιληφθείς επιτέλους
πως έτσι θα καταλήξεις
ένα με το χώμα
όχι σαν υπόσχεση ολοκλήρωσης
ή έστω ως επέτειος χαμού
μα ένα ακόμη θύμα
στο στρατόπεδο των χαμένων
έχοντας αφήσει πίσω
μονάχα χαρακιές
μνήμες παροδικές
που σιγά σιγά επουλώνονται
κι από την άλλη να στέκουν θριαμβευτές
ο χρόνος, η φύση και η ζωή
χωρίς υποσχέσεις
ελεύθεροι.