Οι σειρήνες του πολέμου

Σήμερα το απόγευμα καθώς περπατούσα αμέριμνος στις λεωφόρους της πόλης που δεν πρέπει να ονομαστεί (γνωστή κατά τας γραφάς και ως πόλη του φωτός) άκουσα ξαφνικά τις σειρήνες του πολέμου να ηχούν. Παρότι τρομοκρατημένος συνέχισα να περπατώ αμέριμνος για να μη δείξω το φόβο μου στον εχθρό.

Ξαφνικά, μέσα από ένα στενό, άρχισε να προβάλει η φάλαγγα του εχθρού, ο οποίος είχε ήδη διεισδύσει με ύπουλο τρόπο και ζούσε για χρόνια ανάμεσα στους ανυποψίαστους κατοίκους της πόλης καταστρώνοντας τα διαβολικά σχέδιά του. Η φάλαγγα αποτελούνταν από μαύρα τεθωρακισμένα οχήματα τα οποία έφεραν παραποιημένο το σήμα της ειρήνης στο εμπρός μέρος με τέτοιο τρόπο σα να έλεγαν "θα σας κάνουμε τα τρία δύο". Προς φρίκη μου διαπίστωσα ότι τα ίδια οχήματα προκαλούσαν τον εκκωφαντικό θόρυβο για να γιορτάσουν το θρίαμβό τους, καθώς η άμυνα της πόλης είχε πιαστεί στον ύπνο.

Παρά το αντιηρωικό μου παραλήρημα σε κουβέντα με τους φίλους μου προ ημερών έχω να δηλώσω:

Ζήτω η ελευθερία, κάτω η μαγκουφιά! Τίποτα δεν τελείωσε! Ο πόλεμος μόλις άρχισε!

ΥΣ: Καθότι ίσως είναι λίγο δυσνόητο το νόημα της συγκεκριμένης ανάρτησης, όποιος λύσει το γρίφο κερδίζει ένα λαδωμένο χαρτί από σουβλάκι χωρίς τζατζίκι και ένα αλουμινένιο καπάκι αναψυκτικού.

Οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε...

Θέλω να πετύχω
να πιάσω την καλή
να φτάσω ψηλά
και να λέω
γιατί να βοηθήσω τους άλλους
εγώ παιδεύτηκα και τα κατάφερα
εμένα ποιος με βοήθησε να φτάσω εδώ που έφτασα
τόσο ψηλά που δε μπορώ να ξεχωρίσω τι έχει κάτω.

Θέλω να βγω στην τηλεόραση
και να δώσω κουράγιο
για τα παιδιά που έχουν όνειρα
να τους πω ότι αν επιμείνουν
και προσπαθούν συνεχώς θα πετύχουν
γιατί εγώ είμαι στην τηλεόραση
και μπορώ να λέω ότι μαλακία μου κατέβει.

Θέλω να φτάσω μέχρι εκεί που φτάνει η ελπίδα μου
να την αγκαλιάσω
να τη φιλήσω
και μετά να τη φτύσω
γιατί δεν ονειρεύτηκα την ελπίδα
αλλά μια ζωή που δε μπορώ να αποκτήσω
μέσα από τους φτηνούς θησαυρούς των διαφημίσεων
μέσα από τα στενά όρια του μυαλού μου
πρόδωσα και προδώθηκα
απ' όσα φάνταζαν αληθινά
και πως να γυρίσω πίσω.